Το φθινόπωρο της εκπαίδευσης και του Γιώργου Κατσαούνη

Μ’ αρέσει πολύ το φθινόπωρο. Μ΄αρέσουν τα χρώματά του. Είναι η εποχή που αμφισβητεί το μονοπώλιο του πράσινου στη φύση. Το φθινόπωρο είναι μια πανδαισία χρωμάτων αλλά και αντιφατικών καμιά φορά συναισθημάτων. Κάθε φορά τέτοια εποχή , νιώθω αυτό το μούδιασμα από το καλοκαίρι που πέρασε αλλά και από την αμηχανία, το ξεβόλεμα στην αφετηρία μιας καινούργιας εκπαιδευτικής χρονιάς.

       Έτσι και αλλιώς,  το φθινόπωρο είναι η αρχή ενός νέους έτους. Για τους αγρότες ουσιαστικά ο Σεπτέμβριος σηματοδοτεί τη νέα χρονιά κι αυτό προκαλεί διάφορες εθιμικές πρακτικές για καλή σοδειά.          Η νέα αρχή όμως που όλοι γνωρίζουν είναι η σχολική. Κάθε χρόνο τα ίδια ρεπορτάζ στα ΜΜΕ , η ίδια αμηχανία στα πρόσωπα των καινούργιων, μαθητών και φοιτητών. Κοντά σ’ αυτούς και οι εκπαιδευτικοί.  Στον αγώνα για την εκπαίδευση, για τη γνώση. Δεν είναι καλά καμωμένα στην πλευρά της έδρας στην αίθουσα διδασκαλίας. Όμως, οι πολλοί παλεύουν για το καλύτερο. Όσο κι αν η πολιτεία τα τελευταία τριάντα χρόνια αναζητούσε τους εκλεκτούς στη διοίκηση κι αλλαχού στις κομματικές δέλτους και όχι στα χαρακώματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

       Στους μπαρουτοκαπνισμένους της αίθουσας διδασκαλίας ανήκε ένας μαθηματικός που με τίμησε με τη φιλία του. Υπήρξε συνομιλητής μου όταν επέστρεφα στην πατρώα γη. Ευγενής, με αναλυτικό μυαλό που πρόδινε τη μανία του για τα μαθηματικά. Σαρκαστικός και με ραφιναρισμένο χιούμορ. Είχε πάντα στα χείλη του τον καλό λόγο. Ήταν καμωμένος από το ήθος του παλιού καιρού κι ένιωθε άβολα με όσες αλλαγές άλλαξαν το σχολείο τα τελευταία χρόνια.

    Είναι ο Γιώργος Κατσαούνης. Έφυγε μες στην καλοκαιρινή ραστώνη. Δεν μπόρεσα να τον ευχαριστήσω για τις κουβέντες που κάναμε. Ακόμη κι η διαφωνία μαζί του είχε νοστιμιά.

       Δυστυχώς, η πολιτεία έχει βάλει στο περιθώριο τους εκπαιδευτικούς. Αυτό ήταν το παράπονό του. Και είχε δίκιο. Ακόμη και η γιορτή των τριών ιεραρχών έχει γίνει μια τυπική αργία. Οι ντόπιοι άρχοντες ποτέ δεν αποφάσισαν να τιμήσουν τη μέρα αυτή όσους αποχώρησαν από την ενεργό δράση. Έτσι σαν ένα ευχαριστώ προς εκείνους που αγωνίζονται να μυήσουν τους νέους στη γνώση, να τους μεταδώσουν ανθρωπιστικά ιδεώδη. Δεν το πετυχαίνουν πάντα. Μπορεί κάποιοι και να παραιτούνται. Για μια πολιτεία ωστόσο που νοιάζεται για το μέλλον της ο εκπαιδευτικός είναι ο καθρέφτης της.

       Αν οι δημοτικοί άρχοντες ετοιμάσουν ένα χαρτί-δεν χρειάζεται να’ ναι γυαλιστερό κι ακριβό-και το δώσουν στους αποχωρούντες από την υπηρεσία συνοδευόμενο από μια ζεστή χειραψία, ίσως να είναι μια καλή αρχή. Σ’ αυτούς τους καιρούς ο καλός ο λόγος και η έγνοια ταιριάζουν γάντι μ’ αυτό που ο λαός λέει: το λόγο σου εχόρτασα και το ψωμί σου φάτο.

       Συνάδελφε Γιώργο Κατσαούνη, ξέρω ότι θα σχολιάσεις καυστικά όσα θα  διαβάσεις εκεί πάνω. Αυτό επιδιώκω.Χρειαζόμαστε μια άλλη ματιά στην εποχή μας.