boutaris5-630.jpg
ΕUROKINISSI
Η εικόνα του δημάρχου Θεσσαλονίκης που έπεσε θύμα πολλαπλών βιαιοπραγιών, μόνο θλίψη μπορεί να γεννήσει σε πολίτες που δεν έχουν ξεχάσει πως ζούμε σε μια δημοκρατική χώρα. Δεν χωράει καμιά δικαιολογία.
Οι οποιεσδήποτε διαφωνίες, ακόμη κι όταν αυτές γίνονται αγανάκτηση, δεν μπορεί να εξελίσσονται σε αυτοδικία. Μια τέτοια ενέργεια δημιουργεί προϋποθέσεις για την κατάλυση βασικών κανόνων. Κι όσο κι αν επιχαίρει ο πολιτικός σκοταδισμός από τέτοιες πράξεις.
Οσο κι αν καλλιεργείται η εντύπωση πως οι «αδικούμενοι» παίρνουν το αίμα τους πίσω. Το βέβαιο είναι πως η επικράτηση ενός τέτοιου κλίματος δηλητηριάζει σταγόνα σταγόνα τις ψυχές των ανθρώπων και αδρανοποιεί τη δυνατότητα να σκέφτονται ψύχραιμα.
Με αφορμή την ανατριχιαστική επίθεση άρχισαν οι γενικεύσεις και η αποδόμηση της Θεσσαλονίκης. Αγαπημένο σπορ για τον Νεοέλληνα - και όχι μόνο. Από το Ωσαννά στη Σταύρωση. Από την ερωτική πόλη και τους ύμνους για το Διεθνές Φεστιβάλ Βιβλίου στη δαιμονοποίησή της ως πόλης που έχει στη μήτρα της το αυγό του φιδιού. Μεγάλες κι αστόχαστες κουβέντες που αγνοούν τις αντιφατικότητες των κοινωνικών σχηματισμών και των πολιτισμικών συμπεριφορών.
Λες κι αγνοούμε τον λόγο του Καραϊσκάκη για τον εαυτό του, είμαι και διάβολος και άγιος. Ξεχάσαμε πως το αυγό του φιδιού στήνει τη φωλιά του παντού. Ο Φύσσας δολοφονήθηκε σε μια εργατική γειτονιά, που έχει δώσει αίμα για να γίνει καλύτερη η χώρα.
Η γενίκευση αφ' εαυτής είναι μια πράξη βίας. Και αυθαιρεσίας. Συνιστά η διαδικασία αυτή άρνηση των κοινωνικών αντιθέσεων. Παραβλέπει την πολυπρισματικότητα των φαινομένων.
Αυτό ισχύει και για τους συλλόγους των Ποντίων, που κατηγορήθηκαν για συντηρητισμό και υπόθαλψη αντιλήψεων οι οποίες φλερτάρουν με φαιές νοοτροπίες. Προφανώς, υπάρχουν τέτοιες ομάδες. Είναι σωστή η άποψη που ασκεί κριτική στην εργαλειοποίηση των πολιτιστικών συλλόγων.
Δεν είναι άστοχη η διαπίστωση πως οι πολιτιστικοί σύλλογοι, κάποιες φορές, έγιναν εκτροφεία πολιτικών φιλοδοξιών και διαμόρφωσης στερεοτύπων. Δεν είναι άτοπο αν ισχυριστούμε πως κάποιες φορές οι πολιτιστικοί σύλλογοι μετασχηματίστηκαν σε προνομιακούς χώρους για την άντληση ψηφοφόρων. Σε διαχειριστές κονδυλίων. Δεν είναι ψέμα πως κάποιοι διαχειριστές συλλόγων λειτουργούν ως επαγγελματίες του «πατριωτισμού». Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους Ποντίους.
Ωστόσο, αν η ρομφαία μας στομώσει και δεν την μπήξουμε βαθύτερα, τότε κινδυνεύουμε όλοι να γίνουμε… Πόντιοι Πιλάτοι. Περιοριζόμαστε σ’ έναν αναθεματισμό φορτώνοντας τις ευθύνες όλων των άλλων στους Ποντίους. Πρώτα απ’ όλα, υποβαθμίζεται ο σπουδαίος ρόλος των πολιτιστικών συλλόγων.
Επειτα, όλοι εθελοτυφλούν, ιδίως όσοι ξεχνούν τις δικές τους ευθύνες. Ενδεχομένως θα μπορούσαν να μας μιλήσουν για τον ρόλο των πολιτικών ηγεσιών του υπουργείου Πολιτισμού που διασπάθισαν τόσα κονδύλια για τους «ημετέρους». Και να ’πιαναν τόπο, χαλάλι.
Αλήθεια, πόσοι από μας έχουν αναρωτηθεί για την προσωπική τους ευθύνη στην επώαση της βίας; Παντού διαχέεται μια δυσανεξία για το διαφορετικό που εκκολάπτει τη βία. Δυσανασχετούμε και βρίζουμε όσους διαφοροποιούνται από την επίσημη γραμμή του κόμματος, της συνδικαλιστικής παράταξης. Η δυσανεξία γι' αυτό που ξεβολεύει μπορεί να γίνει σπόρος για τη βία.
* καθηγητής Πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου