via.jpg
EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Στην ειδησεογραφία, από τα πιο αγαπημένα ρήματα είναι το «σοκαριστήκαμε». Η διάρκεια του σοκαρίσματος, συνήθως, είναι μικρής διάρκειας κι αυτό συναρτάται με τις ανάγκες των τηλεοπτικών σταθμών αλλά και την έλλειψη άλλης «σοκαριστικής» είδησης.
Το ίδιο συμβαίνει και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που λειτουργούν ως ιμάντες μετάδοσης του αισθήματος σοκαρίσματος. Αυτό προφανώς δεν υπαινίσσεται πως κάποια αποτρόπαια γεγονότα δεν αναστατώνουν τους πολίτες είτε με την πρωτοφανή αγριότητα της πράξης είτε με την έκπληξη για το αδίκημα.
Το σοκ, ωστόσο, προϋποθέτει εφησυχασμό και άγνοια των κοινωνικών καταστάσεων. Είναι όμως έτσι; Πόσες φορές θα σοκαριστούμε από πράξεις σχολικού εκφοβισμού, που συνοδεύονται από ταπείνωση των θυμάτων, σωματική βία και κονιορτοποίηση της αυτο-εκτίμησης; Η οργή που νιώθουμε γίνεται ύλη διατιμήσιμη αλλά και βαλβίδα εκτόνωσης. Κι όταν κατακάτσει η ιερή αγανάκτησή μας, επιστρέφουμε στον εφησυχασμό μας.
Ομως, κουβαλάμε όλοι μας τις πληγές με την αμείλιχτη σιωπή τους (Γιάννης Ρίτσος). Ενδεχομένως κάποιοι/οιες να έχουν δοκιμάσει τον βιασμό του σώματος και της ψυχής τους. Και να σιώπησαν. Ολοι γνωρίζουν. Κανείς δεν είναι ανεύθυνος αυτής της φρικιαστικής πράξης. Που ασκείται από δυνατούς σε αδύναμους. Σε διαφορετικούς. Επανειλημμένα. Πέρα από τις διαφημιστικές εκστρατείες που δεν αγγίζουν την καθημερινότητα. Γιατί η κοινωνία είναι ηλεκτρισμένη. Πληγωμένες οι οικογένειες. Αποξενωμένα τα μέλη της.
Το φαινόμενο του bullying, προφανώς, δεν είναι πρόσφατο. Κι αυτό φουσκώνει την ανησυχία. Η κοινωνία εξελίσσεται τεχνολογικά. Οι ευκολίες πολλαπλασιάζονται - όχι για όλους. Παραμένει, όμως, η δυσανεξία σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Η επίκληση της (προ-)εφηβικής ψυχολογικής ανισορροπίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως γαλλικό κλειδί.
Υπάρχουν οι ευθύνες όλων. Καθένας και το μερτικό του. Αβουλοι και μοιραίοι ψελλίζουμε μεγαλόστομες διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σιωπάμε -οι πολλοί- μπροστά στο γεγονός. Ο καθένας αποσύρεται στον γυάλινο ατομικισμό του. Αποστρέφουμε το βλέμμα. Κλειδώνουμε τις δικές μας ευθύνες έξω από την εξώπορτα του εγωκεντρισμού μας.
Τα σχολεία παραδέρνουν ανάμεσα στην άγνοια και την έλλειψη υποστήριξης από ειδικούς. Η πολιτεία εκδίδει πυριφλεγείς ανακοινώσεις. Ολοι σηκώνουν τα χέρια. Οι γονείς στο κυνήγι του μεροκάματου αλλά και της καριέρας. Αλλοτε, κάποιες μητέρες βάζουν κάτω από τη φούστα τα παιδιά τους στερώντας τους τον αέρα να μεγαλώσουν ισόρροπα.
Παιδιά που μεγαλώνουν ακούγοντας συνεχώς στ’ αυτιά τους «Μην ανακατεύεσαι. Κοίτα τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους». Μια κοινωνία τυφλά ανταγωνιστική. Που δεν μαθαίνει στα παιδιά την αλληλεγγύη.
Υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Σαν εκείνο το αγόρι. Αριστούχος στο σχολείο. Κι όταν ο ορφανός και απροστάτευτος συμμαθητής, ο μουσουλμάνος πιτσιρικάς, έγινε σάκος του μποξ ενός ρατσισμού που η οικογένεια, η τηλεόραση και η κοινωνία δίδαξαν, τότε όρθωσε το ανάστημά του προστατεύοντας τον συμμαθητή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου