Μαύρισε ο τόπος κι η ψυχή μας. Προφανώς και η κριτική είναι κάτι που θα γίνει. Αν όμως γίνει με γνώμονα τις αντιπολιτευτικές ανάγκες, τότε θα χαθεί η ευκαιρία να μπει βαθιά το νυστέρι της κριτικής στη νεοελληνική κοινωνία, όπως φτιάχτηκε στη μεταπολεμική περίοδο, ιδίως τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία. Για τον τρόπο που εντάχθηκαν ή δεν εντάχθηκαν οικισμοί στον πολεοδομικό ιστό. Για τους δρόμους τους αγροτικούς που ανοίγουν και κλείνουν στη βάση των γνωριμιών, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το δημόσιο συμφέρον. Περπατήστε σε ημι-αγροτικές περιοχές, κοντά στις πόλεις, που σε λίγα χρόνια θα αποτελέσουν κομμάτι του αστικού ιστού. Στενοί δρόμοι, δαιδαλώδεις, χωρίς διεξόδους. Όταν είναι μόνο κτήματα οι καταστροφές περιορίζονται στα δέντρα. Όσο γίνονται κατοικίες λειτουργούν σαν φάκα για τις ανθρώπινες ζωές. Άμεσα οι δήμαρχοι και οι δημόσιες υπηρεσίες οφείλουν να τολμήσουν. Να γκρεμίσουν. Η πολιτεία χρειάζεται να τους υποστηρίξει. Και το μόνο που χρειάζεται είναι να μην υπάρχει πολυνομία και πολυαρχία.
Ένα παράδειγμα. Μένω ενάμισι χιλιόμετρο έξω από την Πρέβεζα, που είναι έξω από το σχέδιο της πόλης, με νόμιμη άδεια όμως. Δίπλα μας ήταν ένα κτήμα βόμβα. Να αρπάξει φωτιά και να μας κάψει. Απευθύνθηκα στην τοπική πυροσβεστική. Δεν έχουμε ευθύνη για να δράσουμε. Πάτε στον Δήμο Πρέβεζας. Πήγα. Όλα αυτά με γραπτά αιτήματα. Η απάντηση του Δήμου. Δεν είναι στη δική μας αρμοδιότητα. Είστε εκτός σχεδίου πόλης. Τόσο κοντά στον όλεθρο, τόσο κοντά στην πόλη -μια ανάσα- κι όμως ο Δήμος ένιπτε τας χείρας του. Μια πονεμένη ιστορία.
Αδιαφορία, ανευθυνοϋπεύθυνοι που σκούζουν υποκριτικά όταν συμβεί το κακό. Κι αυτοί οι ανευθυνονοϋπεύθυνοι έβαλαν τις υπογραφές τους για να γίνουν τερατουργήματα. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν πρέπει να λογοδοτήσουν για το πολεοδομικό έκτρωμα στο Μάτι; Και μήπως το Μάτι είναι η μοναδική περίπτωση; Αν δεν αλλάξει η κατάσταση. Αν δεν γίνουν παρεμβάσεις. Αν δεν γκρεμιστούν σπίτια. Αν δεν ανοίξουν δρόμοι. Αν δεν ακούσουν τους αρμόδιους επιστήμονες που προτείνουν. Αν δεν καλέσουν εκείνη την υπάλληλο που κατήγγειλε τα διαπλεκόμενα. Τότε θα γίνουν κι άλλες καταστροφές. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αρκεί μόνο να συμπέσουν πολλοί παράγοντες.
Καιρός για δράση. Αυτό θα μας δικάσει όλους. Τα υπόλοιπα εκ του περισσού.
Και κάτι άλλο. Το δικαίωμα στην κριτική είναι αναφαίρετο. Όπως και το δικαίωμα της κριτικής για τον τρόπο που επιλέγουμε τους τοπικούς άρχοντες. Συχνά το κριτήριο είναι η προσωπική τακτοποίηση αλλά και το γκλαμουράτο. Θα σταματήσει αυτό; Δεν έχουμε προσωπική ευθύνη; Χρειάζεται να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους; Μιλάμε για παράδοση, για κληρονομιά κι άλλα τέτοια που ακούγονται κούφια. Γιατί οι παλιότεροι άσπριζαν το πεζοδρόμιο που τους αναλογούσε, έκοβαν τα χόρτα, καθάριζαν το χωράφι του. Γίνονται όλα αυτά;
Μήπως γινήκαμε όλοι Ελαμωρέδες;
*Ο Ευάγγελος Αυδίκος είναι καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου