οι ωροδείκτες μετράνε ανάποδα. Η κλεψύδρα της κοινωνικής υπερδιέγερσης εξαντλείται. Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η ακροαματική διαδικασία και ανακοινώθηκε η ημέρα για την ανακοίνωση της ετυμηγορίας, διαμορφώθηκε ένα διογκούμενο ρεύμα για την απονομή δικαιοσύνης. Στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Κυκλοφόρησαν λίστες με υπογραφές από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόσοι/ες πολλοί φόρεσαν στη φωτογραφία τους το σύνθημα-αίτημα «δεν είναι αθώοι», «είναι δολοφόνοι».
Πλέον η δίκη αυτή ξέφυγε από τα στενά όρια ενός κακουργήματος. Δεν ήταν μόνο η δολοφονία ενός νέου ανθρώπου με αδούλωτο φρόνημα. Του Παύλου Φύσσα. Δεν ήταν μόνο η δολοφονία του Λουκμάν, ενός μετανάστη που πάλευε να δει τον ήλιο μακριά από την πατρίδα του. Δεν ήταν οι επιθέσεις σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους, η βία που ασκήθηκε παντού: στους δρόμους, στις πλατείες, στις λαϊκές, στις συγκεντρώσεις.Ηταν, πάνω απ’ όλα, η πεποίθηση πως επιχειρήθηκε να εκτροχιαστεί το δημοκρατικό πολίτευμα. Να αλλοιωθεί ο πολιτισμός της χώρας. Να αντικατασταθεί ο ανθρωπισμός από το μίσος για καθετί που δεν μας μοιάζει. Να οπισθοχωρήσει η χώρα σε εποχές πολιτικής βαρβαρότητας και βαθύτατης εσωστρέφειας. Να γίνει το σύνδρομο της Χιονάτης εθνικό μας σπορ. Να πιστέψουμε πως εμείς είμαστε οι εκλεκτοί της Ιστορίας και όλοι οι άλλοι οφείλουν να μας προσκυνήσουν.Δεν είναι αθώοι. Είναι δολοφόνοι. Η ομόθυμη σύγκλιση στην άποψη αυτή δεν απαλλάσσει κανέναν/καμία από τις ευθύνες όλα αυτά τα χρόνια: άτομα, κόμματα, κυβερνήσεις, επιστημονικούς συλλόγους.Σύμπασα η ελληνική κοινωνία αποφάσισε να γίνει μια απέραντη κλεψύδρα. Μετράει ανάποδα τον χρόνο και περιμένει. Να τιμωρηθούν όσοι δολοφόνησαν τον Παύλο Φύσσα. Να είναι η παραδειγματική τιμωρία τους μια συγγνώμη συντριβής στη Μάγδα Φύσσα για την απώλεια του γιου της. Να ζητηθεί συγγνώμη από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες για όσα υπέφεραν. Ο Πακιστανός Λουκμάν ήταν ο μάρτυρας όλων των προσφύγων. Η δολοφονία του ήταν και μια κηλίδα για όλους εμάς, που θυμόμαστε τον θρήνο μόνο για τους δικούς μας.Η απόφαση για τη Χρυσή Αυγή θα είναι και ένας τρόπος να ξαναδούμε τα μνημονιακά χρόνια, το μεταναστευτικό, τη λειτουργία του πολιτεύματος, το μέλλον της χώρας. Θα είναι, θέλω να πιστεύω, ένα είδος «εθνικής» αυτοκριτικής για μια οικονομική πολιτική που έστειλε στη δυστυχία και την εξαθλίωση πολλούς ανθρώπους.Η άμμος στην κλεψύδρα λιγοστεύει. Μεγαλώνει όμως η προσδοκία από τη Δικαιοσύνη να σταθεί στις περιστάσεις. Να ανακτήσει τη σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες. Είναι η δική της ώρα. Και για να έρθει η ώρα της αναμέτρησης με το μέλλον, έβαλαν πολλοί το πετραδάκι τους. Για να απαλλαγούμε από τις σκιές που κόντεψαν να πνίξουν τη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου