Στο Δικαστήριο του Στρασβούργου προσέφυγε Πολωνός δικαστής που είχε υποβάλει αίτηση για θέση δικαστή σε περιφερειακό δικαστήριο. Στο πλαίσιο της διαδικασίας προαγωγής του ο εντεταλμένος επιθεωρητής δικαστής συνέταξε έκθεση σχετικά με τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων του, στην οποία μεταξύ άλλων διαπίστωνε ότι είχε τριβές με τους προϊσταμένους του, καθώς δεν μπορούσε να συμμορφωθεί με τις οδηγίες τους. Ο προσφεύγων χαρακτήρισε «επιφανειακή, άδικη και μεροληπτική» την έκθεση που του κόστισε την προαγωγή του αλλά η έφεσή του απορρίφθηκε, ενώ στη συνέχεια ασκήθηκε σε βάρος του πειθαρχική διαδικασία για ανάρμοστη συμπεριφορά και καταδικάστηκε. Ουσιαστικά οι δικαστές έκριναν ότι με την κριτική του παραβίασε τα πρότυπα της δικαστικής αξιοπρέπειας, υπονομεύοντας όχι μόνο τη φήμη του επιθεωρητή δικαστή αλλά και την απονομή της δικαιοσύνης στο σύνολό της.
Ο Πολωνός δικαστής προσέφυγε στο ΕΔΔΑ, το οποίο τον δικαίωσε επιδικάζοντάς του ποσό 6.000 ευρώ για ηθική βλάβη. Οπως αναφέρεται στην απόφαση, οι παρατηρήσεις του προσφεύγοντος στην έκθεση επιθεώρησης δεν αφορούσαν την άσκηση της δικαστικής λειτουργίας αλλά ένα εσωτερικό στάδιο της διαδικασίας προαγωγής του. Επιπλέον το Στρασβούργο διαπίστωσε ότι οι συγκεκριμένες κρίσεις αξίας εμπίπτουν στο δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης του προσφεύγοντος και έτσι τα εγχώρια δικαστήρια δεν πέτυχαν δίκαιη ισορροπία μεταξύ της ανάγκης προστασίας της δικαστικής εξουσίας και της ανάγκης προστασίας του δικαιώματος του προσφεύγοντος στην ελευθερία έκφρασης. Με τον τρόπο αυτό το ΕΔΔΑ επέκτεινε το πλαίσιο δυνατότητας άσκησης κριτικής των δικαστών και στις εκθέσεις αξιολόγησής τους από ανώτερους δικαστικούς, όταν η κριτική στηρίζεται σε πραγματική βάση.
Ο πρόεδρος της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, Χριστόφορος Σεβαστίδης, σε πρόσφατο άρθρο του («Τα όρια της κριτικής σε βάρος δικαστικών λειτουργών και ο ρόλος των δικαστικών ενώσεων», ende.gr) σημειώνει: «Οι δικαστικοί λειτουργοί ως φορείς δημόσιας εξουσίας οφείλουν να ανέχονται την κριτική, ακόμα και την πιο επιθετική και κακόβουλη. Ενα σημείο σοβαρής παρερμηνείας, που πολλές φορές γίνεται ασυνείδητα, είναι ο αδικαιολόγητος περιορισμός των ορίων της θεμιτής κριτικής μόνο στο επίπεδο που αυτή γίνεται γενικά και αφηρημένα (π.χ. προς το θεσμό της Δικαιοσύνης), θεωρώντας κάθε άλλου είδους κριτική σε ατομικό επίπεδο ως "ανοίκεια επίθεση" και "προσωπική στοχοποίηση" [...] Οι Δικαστικές Ενώσεις δεν μπορούν να απαγορεύσουν το αυτονόητο συνταγματικό δικαίωμα της κριτικής, ακόμα και της άδικης. Απειλές για άσκηση ποινικών ή πειθαρχικών διώξεων σε όσους καταφέρονται κατά συναδέλφων βρίσκονται μακριά από τις αντιλήψεις μας για τον τρόπο λειτουργίας ενός συλλογικού οργάνου, που θεωρεί την αντίθετη άποψη οξυγόνο της δημοκρατίας. Μπορούν ωστόσο και δικαιούνται οι Ενώσεις να ασκούν κριτική στους επικριτές μας. Θεωρώ ότι θα συμφωνούσε ο καθένας στην εκτίμηση πως οι ανακοινώσεις μιας Δικαστικής Ενωσης δεν μπορούν να εκδίδονται αδιάκριτα σε κάθε περίπτωση που ασκείται κριτική σε συνάδελφο. Η υιοθέτηση μιας τυφλής συντεχνιακής λογικής θα ανέκοπτε κάθε προσπάθεια προσέγγισης της κοινωνίας και θα ακύρωνε τον εξωστρεφή προσανατολισμό των τελευταίων ετών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου