Ευάγγελος Αυδίκος, Η δασκάλα, ΕΦΣΥΝ, 2 Φεβρουαρίου 2021

 

Η εκπαίδευση, δικαιολογημένα, συνεχίζει να είναι στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Αφορά τις ζωές πολλών ανθρώπων. Κουβαλάει τα όνειρα των νεότερων. Τις προσδοκίες των πολιτών. Για έναν κόσμο καλύτερο. Πιο ανθρώπινο. Στα σχολεία ανασαίνει το μέλλον του τόπου.

Για να γίνει αυτό, χρειάζονται πολλά. Η πολιτεία να ακούει τους δασκάλους/ες, ακόμη κι όταν οι φλέβες του λαιμού τους τεντώνονται. Είναι από την έγνοια και την ανησυχία. Για τους πολλούς μαθητές στην τάξη, για τους διορισμούς που αργούν να γίνουν. Ακόμη και για τους φόβους τους στον καιρό της πανδημίας. Από πηλό είναι φτιαγμένοι σαν όλους τους ανθρώπους.

Είναι όμως δασκάλοι, κατά πώς λέγανε παλιότερα. Παρά το συνήθειο των τελευταίων χρόνων να δηλώνουν εκπαιδευτικοί. Κι έτσι είναι. Βιοπορίζονται. Ομως, αυτό που τους δίνει κοινωνική υπόσταση είναι το δασκαλίκι. Που τα περιλαμβάνει όλα. Η λέξη θεωρήθηκε υποτιμητική, ανιστορούσε ιστορίες φτώχειας και δυσκολιών. Παρέπεμπε στις παλιές παιδαγωγικές ακαδημίες και τις σχολές νηπιαγωγών. Οι δάσκαλοι διψούσαν για μάθηση, κατάφεραν να δώσουν άλλη πνοή στην εκπαίδευσή τους.

Ομως παραμένουν δάσκαλοι. Είναι αυτή η ιδιότητα που τους κατατάσσει στο εικονοστάσιο όσων ξοδεύουν την ψυχή τους, για να σμιλεύουν ανθρώπινες ψυχές. Κι αυτό δεν εξαιρεί καμία βαθμίδα της εκπαίδευσης. Από το νηπιαγωγείο ώς τα Πανεπιστήμια. Μπορεί να γράφουν άρθρα, να θαυματουργούν με διάφορες εκπαιδευτικές δραστηριότητες, να τιμώνται και να βραβεύονται για τη συνδρομή τους στην επιστήμη.

Ομως, όλοι και όλες είναι πρωτίστως δάσκαλοι, όταν ανοίγουν την πόρτα της τάξης τους. Κι αυτό που καθαγιάζει την παρουσίασή τους δεν είναι η σχέση εξουσίας. Που διαμορφώνεται από τη σχέση εκπαιδευτικού και μαθητή/τριας. Πρωτίστως, είναι η έγνοια για τους μαθητές/τριες, φοιτητές/τριες. Η αγάπη και η κατανόηση, ακόμη κι αν πολλές φορές μπορεί να γίνεται διακριτική επίπληξη. Είναι η απέκδυση από την τήβεννο του εξουσιαστή. Τότε ο εκπαιδευτικός μεταμορφώνεται σε δάσκαλο/α. Κι αυτός είναι ο ύψιστος τίτλος, που δεν απονέμεται από τον σύλλογο των εκπαιδευτικών, το υπουργείο ή κάποιο συνέδριο. Απονέμεται από τους συνοδοιπόρους στη διαδικασία μάθησης.

Η πορεία προς τον ανώτατο τίτλο όσων διδάσκουν είναι επώδυνη. Εχει ανάγκη από κατάθεση ψυχής. Ομως, απαιτείται και βοήθεια, ιδίως σε δύσκολες συνθήκες. Σαν αυτές που ζούμε έναν χρόνο τώρα. Δασκάλα, δάσκαλος γίνεσαι. Διορίζεσαι εκπαιδευτικός. Τα υπόλοιπα μαθαίνονται, αρκεί να λειτουργούν οι αισθήσεις της ψυχής.

Οι εκπαιδευτικοί χρειάζονται υποστήριξη. Οχι σταύρωση. Σαν αυτή που γίνεται με τη νηπιαγωγό. Λάθος μέγα η συμπεριφορά της. Η τάξη χρειάζεται στομάχι. Αλλά και υποστήριξη, πρωτίστως από ψυχολόγους. Περπατάμε όλοι πάνω σε υποβόσκουσα ένταση. Φτάνουν οι δηλώσεις. Η εκπαίδευση χρειάζεται δασκάλες και δασκάλους. Ακούστε, δείτε, γνοιαστείτε.