Ο Κώστας Κρυστάλλης ήταν για πολλά χρόνια, σχεδόν εκατό, ο τραγουδιστής της νοσταλγίας των Ελλήνων της περιφέρειας, η φτώχεια τούς ανάγκασε να κουρνιάσουν στις πόλεις . Η ποίησή του τους κράτησε όρθιους. Ο Σταυραετός του έγινε η ψυχή τους. Αργάστηκε με το δέρμα. Θέρμανε την αγάπη για τον γενέθλιο τόπο. Σιγοψιθύριζαν τους στίχους κι ανέβαιναν στην κορφή της Τσουκαρέλας. Τις ώρες της προσφυγιάς στα τσιμεντόσπιτα των πόλεων οι στίχοι του Κρυστάλλη πήραν τη θέση της προσευχής. Για χαμηλώσου λίγο, Σταυραετέ, και πάρε με μαζί σου. Πάρε με απάνω στα βουνά τι θα με φάει ο κάμπος. Ήταν η δική τους προσευχή και μεταλαβιά. Γι’ αυτό και τον κράτησαν μαζί τους. Με δρόμους και με αγάλματα. Έγινε ο μικρός τους αδερφός. Ο άτυχος. Ο κακοζωισμένος.
Η πόλη μας τον έβαλε δίπλα στον ποιητή
των ευκαλύπτων. Τα βράδια έπιαναν κουβέντα. Και θα πλανώνται πάντα σαν του
αδικοσκοτωμένου την ψυχή ήταν αυτό που τους έδενε. Σ’ αυτό επέστρεφαν
κάθε φορά που άναβε η συζήτηση. Οι
γείτονες έκαναν παράπονα στον Δήμαρχο. Για διατάραξη της κοινής ησυχίας.
Μάζεψαν υπογραφές να τους χωρίσουν. Ο γιος του Σαυραετού ήταν φωνακλάς, δεν το’
χε σε τίποτε να κραδαίνει την γκλίτσα του απειλητικά. Ο ποιητής των ευκαλύπτων
διαμαρτυρόταν χαμηλόφωνα, δεν τον άφηνε να ζήσει τη μοναξιά του. Ένιωθε άβολα
με τον βουνίσιο γείτονα που διεκδικούσε τη συνύπαρξη στους δρόμους της πόλης. Όλοι
μαζί κινούμε για την πηγή της δημιουργίας. Να πιούμε το νερό που θα ποτίσει την
έμπνευσή μας. Όλοι έχουμε αυτή τη
φιλοδοξία στο ξεκίνημά τους. Μην είσαι στριμμένος, Κώστας. Ο καθένας μας
κουβαλάει τον δικό του σταυρό. Απαντούσε ο γιος
του Σταυραετού. Κι εκεί γύρω στα ξημερώματα, αποσύρονταν για ξεκούραση.
Κύριε Δήμαρχε, κυρίες και κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι, μπορεί να μας θεωρείτε αλαφροϊσκιωτους. Έχετε περάσει, όμως, αργά τη νύχτα από τη στροφή εκείνη; Έχετε περάσει τελευταία από τον τόπο; Ο τραγουδιστής του Σταυραετού εξορίστηκε σ’ ένα δρόμο στην εξοχή. Τη θέση του πήρε η μέρα της απελευθέρωσης. Τι χρεία έχουμε από ποιητές; Μας αρκούν τα σπαθιά.
Μας πληγώνει το παράπονο του γιου του Σταυραετού. Εξορισμένος στη ζωή του. Το ίδιο και στον θάνατό του. Αφήστε που ο ποιητής των ευκαλύπτων θυμήθηκε τον συνδικαλιστή. Κάθε βράδυ γράφει και σβήνει υπομνήματα. Ζητά την επιστροφή του κυρίου συναδέλφου στη δική τους γωνία.
Κύριε Δήμαρχε, κυρίες και κύριοι Δημοτικοί Σύμβουλοι,
Ήρθε η ώρα να φανούμε γενναιόδωροι. Πότε θα σταματήσει η ιδιότυπη εξορία του; Μπόρεσε να ξεφύγει από τo Φεζάν. Θα τον αφήσουμε εξορισμένο στην αιωνιότητα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου