Αλεξανδρούπολη 1992-2000

Η Θράκη είναι η περιοχή που με σημάδεψε πολύ. Είναι η τρίτη συνοριακή περιφέρεια, μετά την Ήπειρο και τη δυτική Μακεδονία,  που έχει σημαντικό μερίδιο στις εικόνες μου , στα συναισθήματα, στα χρώματα, στον ορίζοντα της σκέψης. Οι άνθρωποι της Αλεξανδρούπολης, όσοι κατοικούν πέραν των γραμμών στην οδό Άβαντος, οι άνθρωποι  των Πετρωτών   του βορείου Έβρου και του Τρτιγώνου, οι κάτοικοι του Τυχερού, του Φυλακτού και  της Λευκίμης μοιράστηκαν μαζί μου τη ζωή τους. Τους χρωστώ πολλά. Όταν πρωτοπήγα στην Αλεξανδρούπολη το 1992 ο δρόμος ήταν μακρύς και δύσκολος. Έντεκα με δεκατρείς ώρες η απόσταση από Πρέβεζα ως την Αλεξανδρούπολη. Η Εγνατία έφερε τους τόπους των συνόρων πιο κοντά. Όμως, ηχεί πάντα στ' αυτιά μου η φράση της κυρά Μάλτας στα Πετρωτά. "Η Ελλάδα είναι μακριά, γιε μου". Είναι αλήθεια πως έχουν αλλάξει πολλά στο μεταξύ. Όμως, μένουν πολλά ακόμη να γίνουν.
     Στη Θράκη είμαι αιώνιος οφειλέτης. Ο δε φάρος της Αλεξανδρούπολης που φώτιζε το παράθυρό μου τις νύχτες μου υπενθυμίζει το χρέος αυτό.Για την ιστορία που δε χωράει κάποιες φορές τους ανθρώπους εκείθεν του Νέστου. Για την περίεργη γεωγραφία που διδάσκουν τα μέσα ενημέρωσης, για τις ξεχασμένες λέξεις στην Ελλάδα των μεγάλων πόλεων. Η διαμονή στη Θράκη είναι σπουδή στην ιστορία, το λαϊκό πολιτισμό, το φιλότιμο, τη γενναιοδωρία, την ανθρώπινη ζεστασιά.