Εγέρθητος

    Έχει γίνει παροιμιώδης η προστακτική.Όσοι υπηρέτησαν τη θητεία τους έχουν στο μυαλό τους τη μορφή συμπαθητικών υπαξιωματικών με λίγα κολυβογράμματα που δυσκολεύονταν με το ρήμα αλλάζοντας τον αδόξαστο στην προστακτική.

    Το παράγγελμα ήρθε ξανά στην επικαιρότητα με το αποτέλεσμα των εκλογών που έφερε στη βουλή ένα κόμμα που διαπνέεται από στρατιωτική οργάνωση και πειθαρχία. Το θέμα έγινε αντικείμενο συζήτησης από πολιτικούς και δημοσιογράφους που έβγαζαν καπνούς από την ιερή αγανάκτησή τους. Σωστά. Μόνο που έχουν επιλεκτική μνήμη και ακολουθούν την τακτική της γάτας, η οποία σκεπάζει τα δικά της περιττώματα.

      Χθές , ήταν η επέτειος από τη λήξη του 2^ου Παγκοσμίου Πολέμου. Εκατομμύρια οι νεκροί, οι σακατεμένοι. Καταστράφηκαν χωριά και οικονομίες. Η Ελλάδα πλήρωσε βαριά τη ναζιστική λαίλαπα. Πέρα από το αίμα, λεηλατήθηκε ο χρυσός της κι αναγκάστηκε να δανείσει τη ναζιστική Γερμανία.Ποια; Μια χώρα καθημαγμένη.Μια χώρα με ανοιχτές τις αιμάσσουσες πληγές.Μια χώρα αλυσοδεμένη.

       Τι συνέβη λοιπόν και το σφουγγάρι της λήθης έσβησε τα χνάρια της μνήμης, ιδίως στη νέα γενιά; Από τη δεξαμενή των νεώτερων ψηφοφόρων αλίευσε το μεγάλο ποσοστό της το κόμμα «Χρυσή Αυγή». Αναμφισβήτητα. Το δείχνουν οι δημοσκοπήσεις. Όμως, την κοπριά για να πιάσει ο σπόρος την έριξαν άλλοι. Αυτοί που κουρέλιασαν την εποποιΐα της καθολικής αντίστασης στο ναζισμό στη δεκαετία του 1940.Τη συντριβή της απάνθρωπης ιδεολογίας. Εξήντα πέντε χρόνια μετά ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η Γερμανία η σημερινή επιχειρεί να γίνει το καινούργιο αφεντικό της Ευρώπης πατώντας επί πτωμάτων. Αδιαφορώντας για την εξαθλίωση και τη φτώχεια. Σαν άλλος ‘Ρωμαίος’ αυτοκράτορας κουβαλάει τον κόπο των νοτίων Ευρωπαίων στα σεντούκια της ισχυρής Γερμανίας.

      Ο αυταρχισμός είναι η καινούργια ιδεολογία στη σύγχρονη Ευρώπη. Είναι μέρος της κοπριάς που σπρώχνει ένα μέρος των νέων στο ‘μπάχαλο’ που εκφράζουν τα κόμματα της στρατιωτικής πειθαρχίας. Κοπριά όμως για την άνθιση αυτού του φαινομένου έγινε και το κομματικό κράτος, η αναξιοκρατία. Ό,τι τα σχολειά δίδασκαν γινόταν σαπρόφυτο στο δημόσιο βίο. Δεν ήταν τα πτυχία και οι ικανότητες που μετρούσαν. Ήταν η κομματική ταυτότητα, η αφισοκόλληση και η ένταξη σε ομαδούλες συμφερόντων.

       Παραγωγοί κοπριάς ήταν εξάλλου και οι δημοσιογράφοι. Αυτοί που εν πολλοίς οφείλουν  να κρατάνε τη ρομφαία του κοινωνικού ελέγχου και να ενημερώνουν σωστά. Τι συνέβη όμως στην πράξη; Πολλοί λειτούργησαν ως ιμάντες εντολών. Από υπηρέτες της σωστής ενημέρωσης μεταμορφώθηκαν σε υπηρέτες οικονομικών συμφερόντων. Η αποκάλυψη των ονομάτων που σιτίζονταν από τα μυστικά κονδύλια θα αποκάλυπτε τη σαπίλα.

       Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που οι κραυγές της «Χρυσής Αυγής» βρίσκουν ακροατές. Αυτοί που κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο μετά τις εκλογές έχουν μεγάλο μερτικό της ευθύνης. Στην κοπριά φυτρώνει ό,τι φυτεύεις.