Κωνσταντινούπολη: Η Δέσποινα του Κεράτιου και του Βοσπόρου

Βρέθηκα στην Κωνσταντινούπολη την εβδομάδα πριν από τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Επισκέφτηκα το Τμήμα Ιστορίας του Πανεπιστημίου Βοσπόρου, που βρίσκεται χτισμένο πάνω στην ευρωπαϊκή ακτή του Βοσπόρου. Η φίλη και συνάδελφος Αρζού Όζτουρκμεν, συζητώντας για τις εκλογές στην Ελλάδα , σχολίασε "προσεύχομαι για την Ελλάδα". Η φράση συμπύκνωνε το κλίμα που είχε δημιουργηθεί έξω από την Ελλάδα για τη χώρα μας.
   Όμως, η Πόλη είναι ξελογιάστρα.Δεν σ' αφήνει να χωθείς στην απελπισία.Σε παρασέρνει στα μονοπάτια της μνήμης.Σε αυτοκράτορες και σουλτάνους. Στο Βυζάντιο και την  Θθωμανοκρατία. Στα σημάδια ενός ελληνισμού που άκμασε και τώρα ψάχνεις να βρεις , κάποιες φορές, τα ίχνη πίσω από ογκώδη κτίρια. Ακούς τις κλαγγές των σπαθιών και τις οιμωγές από τους κατακτημένους. Τις δεήσεις στην Αγιά Σοφιά αλλά και τις ουρανομήκεις ζητωκραυγές του πλήθους στον ιππόδρομο. Νιώθεις να μπαίνεις στη μηχανή του χρόνου και να χάνεσαι στους νευρώνες του παρελθόντος. Και ξαφνικά επιστρέφεις στο παρελθόν και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη σιωπή των σχολείων αλλά και την αυξάνουσα αυτοπεποίθηση του πατριαρχείου. Ψάχνεις τις πληγές στα κουφάρια των κτιρίων στο Φανάρι.
   Η Πόλη είναι μια πόλη αγαπησιάρα. Ξέρει να κρύβει τα μυστικά της. Προτιμά να εκπλήσσει αυτόν που ψάχνει πίσω από το βουερό πλήθος και τις αντιφατικές εικόνες της μεγαλούπολης.Ο χρόνος είναι περίεργος στην Κωνσταντινούπολη.Οι αιώνες εναλλάσσονται με ταχύτητα.