Εκπαίδευση: ορατότης μηδέν

 

 

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές. Ανακοινώνονται οι βάσεις στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας κι έτσι όλοι μαθαίνουν αν πέτυχαν το στόχο τους. Ένας στόχος που χρειάστηκε έξοδα στα φροντιστήρια, πολύ διάβασμα, άγχος και εντάσεις. Στο τέλος οι μαθητές/τριες-τουλάχιστον όσοι επένδυσαν υλικά και συναισθηματικά- μοιάζουν με χύτρες ταχύτητας όταν τους αφαιρείται η βαλβίδα. Τότε, βγαίνει με πίεση ο συγκεντρωμένος ατμός. Μοιάζουν με ξεκούρδιστες κιθάρες ενώ οι γονείς-κάποιοι απ’ αυτούς-κορδακίζονται για την επιτυχία της κόρης  και του γιου τους. Άλλοτε, ψάχνουν τα αίτια της αποτυχίας. Τα αποδίδουν στο σχολείο, στους άχρηστους της επιτροπής που έβαλε τα θέμα, ακόμη και στο ίδιο το παιδί που δεν διάβασε όσο θα ’πρεπε.

   Τα φετινά αποτελέσματα ανακοινώνονται μέσα σ’ ένα νέο περιβάλλον. Όλα άλλαξαν. Τα παιδαγωγικά έχασαν την πρωτοκαθεδρία, πλέον η αδιοριστία έχει πλήξει τη θέση τους στην ιεραρχία επιλογής. Πολύ περισσότερο, έχει αλλάξει το πανεπιστήμιο, που βάλλεται από πολλές πλευρές. Οι διδάσκοντες συλλήβδην απαξιώνονται. Είναι οι αχαΐρευτοι που ξοδεύουν τον καιρό τους σε αλλότρια. Ωστόσο, υπάρχουν και οι ψύχραιμες φωνές. Που θεωρούν την κρίση στο πανεπιστήμιο και στην ελληνική εκπαίδευση προϊόν της γενικότερης κρίσης. Αποτέλεσμα του δρόμου που πήρε η ελληνική κοινωνία στις τελευταίες δεκαετίες. Υποτιμήθηκε η τεχνική εκπαίδευση. Αποθεώθηκε το πανεπιστήμιο. Κι όλα αυτά αντανακλούσαν τον τρόπο που οργανώθηκε η ελληνική κοινωνία. Η παραγωγή μικρή. Η προσοχή όλων στραμμένη στις υπηρεσίες.

       Να’χαμε βάλει όμως μυαλό από αυτή την περιπέτεια θα ήταν καλό. Θα οδηγούσε σε ένα νέο σχεδιασμό της εκπαίδευσης συνολικά. Αντί γι’ αυτό, λιθοβολείται το πανεπιστήμιο ως τόπος που επωάζει το «κακό». Στην καλύτερη περίπτωση η εκπαίδευση-άρα και το πανεπιστήμιο-περνάει σε δεύτερη μοίρα. Είναι εύκολα ορατή η αντίληψη αυτή. Την ανίχνευσα και στο κύριο άρθρο κυριακάτικης εφημερίδας . Με αφορμή τις συζητήσεις με τους ευρωπαίους ηγέτες καλούσε τους αρμόδιους να δώσουν τη μάχη για τα μισθολόγια των ένστολων. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα θέμα που χρειάζεται ειδική μεταχείριση. Καμιά αναφορά όμως στην εκπαίδευση.Στους εκπαιδευτικούς. Στα νέα παιδιά που τους ζητούν να γίνουν σημαιοφόροι της εθνικής αναγέννησης με το γλίσχρο μισθό των 600 ευρώ.

       Τα δύο παραδείγματα είναι ενδεικτικά. Όλοι έχουν δικαίωμα στη ζωή και την αξιοπρέπεια ανεξάρτητα από πού δουλεύουν. Όμως, τα δυο παραδείγματα φωτίζουν τις προτεραιότητες. Μια πολιτεία που δεν πιστεύει στο ρόλο της εκπαίδευσης. Που δεν μπορεί να καταλάβει το πόσο σημαντικό είναι για το μέλλον μιας χώρας να επενδύει στην εκπαίδευση.    Είναι μια επένδυση που δεν αποδίδει άμεσα. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που η εκπαίδευση είναι βασική προτεραιότητα μόνο στα λόγια.