Τις προάλλες στα ψιλά μιας εφημερίδας (δεν θυμάμαι καν ποιας) διάβασα «Βρέθηκε νεκρός από χτύπημα με αιχμηρό όργανο αλλοδαπός 18 ετών». Ετσι, ούτε όνομα ούτε ιδιότητα άλλη εκτός από αυτήν του αλλοδαπού. Ενα παιδί 18 ετών.
Εψαχνα καθημερινά στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο τη… συνέχεια της είδησης. Προφανώς πρόκειται για έγκλημα. Αναζητήθηκε ο δράστης; Διερευνήθηκαν τα κίνητρα; Εξετάστηκαν οι σχέσεις και οι συνθήκες ζωής του δολοφονημένου; Ειδοποιήθηκαν, έστω, οι γονείς, η οικογένειά του, ότι το δεκαοχτάχρονο παιδί τους είχε την ατυχία να βρεθεί στην Ελλάδα του 2012 με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό για τον ίδιο και τους άλλους σαν αυτόν; Εψαχνα καθημερινά, αλλά δεν βρήκα ξανά κουβέντα για το έγκλημα. Ετσι, ο Αλλοδαπός (αυτό ήταν το όνομα με το οποίο μνημονεύτηκε για μία και μοναδική φορά ο δεκαοχτάχρονος) πέρασε στη λήθη.
Πέθανε. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε: ο αδερφός σας ή το παιδί σας, ο γείτονας ή ο γιος του μεγιστάνα. Αυτός ήταν ο Αλλοδαπός. Ενα δεκαοχτάχρονο παιδί χωρίς όνομα και χωρίς μέλλον. Πέθανε κι εμείς ζούμε. Σήμερα ασχολούμαστε με τη λίστα Λαγκάρντ, αύριο με το νέο φορολογικό. Μας απασχολεί η αγορά του πετρελαίου, τα μαθήματα του μικρού που έχει θέμα στα μαθηματικά, ο απέναντι που κάνει φασαρία το βράδυ, οι μειώσεις στον μισθό ή στη σύνταξη.
Κουβεντιάζουμε με πάθος ότι ανέβηκαν πάλι οι τιμές στο σούπερ μάρκετ. Ρίχνει μια χούφτα χιόνι και κλείνουν οι δρόμοι και τα σχολεία. Λέμε για την ανεργία, για το ζευγάρι των φίλων που χωρίζει και σφάζεται, για τα παιδιά που έφυγαν για σπουδές στο εξωτερικό κι έμειναν εκεί γιατί «τι να κάνουν εδώ;». Το βράδυ κλείνουμε τις κουρτίνες, χαμηλώνουμε το φως και καθόμαστε (αγκαλιά ή όχι) στον καναπέ μπροστά στην ανοιχτή τηλεόραση. Αυτός δεν είναι εδώ, ούτε εκεί, ούτε πουθενά. Αυτός έχει πεθάνει.
Του έκαναν άραγε κηδεία; Τον έκλαψε κανείς, τον έλουσε, τον άλειψε με λάδι ή με μύρο ή με κρασί; Στο δεκαοχτάχρονο σώμα, το κατακρεουργημένο από το «αιχμηρό όργανο», αποδόθηκαν οι τιμές που αναλογούν στους νεκρούς; Ή μήπως τον άφησαν να παγώσει για μερικές μέρες σε κάποιο ψυγείο και μετά τον έριξαν στα αζήτητα, σε έναν κοινό τάφο όπου θα παραμείνει στην αιωνιότητα με το όνομα που του αποδόθηκε την αποφράδα μέρα της δολοφονίας του: Αλλοδαπός. Θα μπορούσαν να τον λένε οπωσδήποτε: Κώστα, Γιάννη, Μανώλη, Γιώργο. Αμπντούλ, Χασάν, Μπιεν.
Ηταν δεκαοχτώ χρόνων. Ονειρευόταν, σίγουρα, έναν καλύτερο κόσμο για όλους και μια καλύτερη ζωή για τον εαυτό του. Μπορεί ν’ αγαπούσε ένα κορίτσι και μαζί να έχτιζαν σιγά σιγά μέσα στις αντίξοες συνθήκες μια προοπτική. Ηταν ωραίος σαν δεκαοχτάχρονος, δυνατός σαν δεκαοχτάχρονος, ρομαντικός και ριψοκίνδυνος και θαρραλέος όπως μόνον οι δεκαοχτάχρονοι ξέρουν να είναι.
Τώρα εκείνος δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχει πια γιατί φονεύτηκε με το αιχμηρό εργαλείο και γιατί κανείς δεν ήταν εκεί για να του δώσει ένα όνομα. Εγινε μόνο για μια μέρα είδηση, από αυτές τις λιτές και χωρίς συναίσθημα ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου, κι εξαφανίστηκε μετά από τις εφημερίδες και τις οθόνες μας, από τη χώρα μας, από τη ζωή μας.
Καλό σου ταξίδι, Αλλοδαπέ. Μακάρι οι θεοί να σε δεχτούν ανάμεσά τους καλύτερα από τους ανθρώπους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου