«Από την Ήπειρο στον Μοριά
κι απ’ το σκοτάδι στη λευτεριά
το πανηγύρι κρατάει χρόνια
στα μαρμαρένια του χάρου αλώνια.
Κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός
και δραγουμάνος του ο λαός».
To απόσπασμα από τον Τσάμικο του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου πλημμύρισε τα αυτιά μου προ ολίγων ημερών με φόντο την πανέμορφη Καρύταινα και τον μυθικό Λάδωνα.
Στο μυαλό μου αμέσως ήρθαν εικόνες από την παράδοσή μας, τοδημοτικό τραγούδι και τον χορό που το συνοδεύει. Εικόνες που οιμεγαλύτεροι έχουμε ζήσει έντονα, αλλά με το πέρασμα των χρόνωναποτελούν αναμνήσεις μια άλλης εποχής.
Πόσο λάθος όμως είναι αυτό. Πόσο λάθος είναι να μη νιώθουμετην ευωδία και την ευεξία που μας προσφέρει η παράδοσή μας. Το δημοτικό τραγούδι και ο χορός πηγάζει αναμφίβολα από τη λογοτεχνική φύση κάθε Έλληνα πολίτη. Πηγάζει από τους πόνους καιτις χαρές, από την ήττα και τη νίκη, πηγάζει από τα ιδανικά και ταέθιμα κάθε περιοχής και αποτελεί δημιούργημα της ψυχής με ένανιδιαίτερο ποιητικό τρόπο.
Είτε είναι ακριτικό είτε κλέφτικο είτε μοιρολόι, είναι βγαλμένο απόανώνυμους δημιουργούς, η έκφρασή του ακολουθεί τοπικά ιδιώματα, εκδηλώνεται από τη ζωή και τον λαϊκό ψυχισμό με το δικό του ιδιόμορφο μέτρο. Κυρίως όμως το δημοτικό τραγούδι έχει βιωματικήσχέση με την ελευθερία.
Σε μια, λοιπόν, εποχή αμνησίας, όπως η σημερινή, που μόνο η αρετή και η τόλμη θα μας οδηγήσουν στην ελευθερία ας σιγοψιθυρίσουμε την παράδοσή μας. Γιατί τα τραγούδια των προγόνων μας δεν έπαψαν να μας συντροφεύουν στις πιο δύσκολες στιγμές μας. Ας ποτίσουμε τις ρίζες μας, τραγουδώντας: «Φίλοι, καλωσορίσατε, χαρείτε,να χαρούμε τούτο τον χρόνο τον καλό, τον άλλον ποιος το ξέρει γιαζούμε, για πεθαίνουμε, για πάμε σε άλλα μέρη»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου