Ευάγγελος Αυδίκος, Σύνδρομο παραίτησης , ΕΦΣΥΝ, 8 ΟΚΤ.2019

Το μάθαμε κι αυτό. Με αφορμή την Αΐσα, μια μικρή προσφυγοπούλα στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης της Μόριας. Βρίσκεται σε μια ουδετεροποιημένη κατάσταση, σε μια περίεργη αδρανοποίηση. Είναι η αντίδραση σ’ αυτό που ζουν. Πρωτίστως, οι πρόσφυγες. Οι άνθρωποι που βρίσκονται σ’ ένα ναρκοθετημένο περιβάλλον. Από τη μια μεριά ο πόλεμος, η βία στον τόπο τους. Και από την άλλη, η απόρριψη στον τόπο όπου φιλοξενούνται. Στοιβαγμένοι σε συνθήκες σαρδελοποίησης. Χωρίς να βλέπουν να ροδίζει ο ουρανός. Υιοθετούν την τακτική του στρειδιού. Σαν να μη ζουν.

Εφτασε και στα μέρη μας. Οι ειδικοί πρωτοεντόπισαν το σύνδρομο σε στρατόπεδα προσφύγων σε άλλες χώρες. Είναι η αρρώστια για την οποία έχει το μερτικό της και η Δύση. Οπως και να λέγεται. Που συμπεριφέρονται απάνθρωπα σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Είναι η αρρώστια όσων ξεριζώνονται. Αυτών που ζουν στα κράσπεδα. Η ανθρωπιά, ο πολιτισμός μας, μετριούνται με το μπόι που έχει η έγνοια μας για τους ανυπεράσπιστους.

Το σύνδρομο, όμως, εξελίσσεται σε κοινωνική παθογένεια. Αναφέρομαι στο βασικό συστατικό: την τάση απόσυρσης και αδιαφορίας γι’ αυτά που συμβαίνουν. Είναι η παραίτηση από τα όσα γίνονται στην πολιτική· από το ενδιαφέρον για τα κοινά. Κι αυτό επωάστηκε για πάνω από μία δεκαετία.

Εκεί που μυριάδες βγαίνανε στους δρόμους διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Εκεί που πλημμύριζαν οι δρόμοι των πόλεων από όλα τα χρώματα και τις ηλικιακές ομάδες. Εφτασε η ώρα να γίνει η απόσυρση – ο πιο πολυσύχναστος δρόμος της χώρας τον τελευταίο καιρό.

Αυτό το σύνδρομο ως σύμπτωμα είναι σαν τη Λερναία Υδρα. Δεν θεραπεύεται κόβοντας τα κεφάλια. Κάθε κόψιμο είναι σαν το κλάδεμα της τριανταφυλλιάς. Μένουν οι κόμποι που γεννάνε καινούργια κεφάλια.

Και αυτό δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να το εντοπίσει. Είναι ορατό στις συντροφιές, παντού όπου υπάρχουν οι συλλογικότητες. Λιγοστεύουν οι άνθρωποι που έχουν τη φλόγα της συμμετοχής. Ακολουθούν το στρείδι στην προσφιλή του τακτική. Κι έτσι φουντώνουν τα σύνδρομα της παραίτησης. Αυξάνει η λίστα αυτών που χρειάζονται ηρεμιστικά. Πληθαίνουν οι ιστορίες με πολίτες που κουβαλάνε την κατάθλιψή τους. Φουντώνει η επιθετικότητα στην οδήγηση. Στην καθημερινότητα.

Το σύνδρομο της παραίτησης έχει αφιχθεί και στη χώρα μας. Βγήκε έξω από τη Μόρια. Απλώνεται παντού. Στις πόλεις και στις γειτονιές μας. Μπορεί να έχει διαφορετικές αιτίες, όμως είναι το ίδιο επικίνδυνο για την κοινωνική και την ψυχική υγεία. Πιασμένοι στις δαγκάνες των διπόλων που καταδυναστεύουν τις ζωές μας, ψάχνουμε για τους φταίχτες έξω από τους εαυτούς μας: ατομικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς.

Το σύνδρομο της παραίτησης πολεμιέται με τη δημιουργία ενός ασφαλούς περιβάλλοντος. Που να ηρεμεί. Ευθύνη γι’ αυτό έχουμε όλοι. Πρωτίστως όσοι ασκούν πολιτική.