Σε συνέντευξη που μου έδωσε ο Κώστας Γαβράς, όταν τον ρώτησα για τη συνεργασία του με τον Γιάνη Βαρουφάκη, είπε: «Γιατί απορείτε που χρησιμοποίησα το βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη; Εσείς δεν τον στείλατε στη Βουλή τότε; Εσείς δεν τον ξαναστείλατε φέτος; Και αν έκανε τόσο κακό όσο λέτε εκείνους τους 6 μήνες, τότε γιατί δεν τον στείλατε στο δικαστήριο;»…
Τι να εξηγήσεις στον Κώστα Γαβρά; Πως η χώρα ζει σε έναν δικό της κόσμο και στα πολιτικά και σε όλα τα άλλα; Πως ο Ελληνας σκέπτεται και φέρεται, ακόμα και όταν κρίνεται το μέλλον του, με έναν μοναδικό, μοναχικό και ανεπανάληπτο τρόπο που όμοιός του δεν υπάρχει στην παγκόσμια Ιστορία της πολιτικής;
Ασ' τα λοιπόν και πιάσε την ταινία…
Αρκεί να τη δεις με καθαρή ματιά... σαν ταινία, σαν έργο τέχνης και όχι σαν μια σελίδα της Ιστορίας που έχει σβήσει. Οχι γιατί καταφεύγει σε μυθοπλασία, όλα αληθινά είναι και αυτή τη φορά ο μετρ του πολιτικού θρίλερ έφτιαξε μια ταινία πολιτικού τρόμου. Μια ταινία που με τις ατέλειωτες σκηνές των συμβουλίων του Eurogroup σε βυθίζει σε μια άβυσσο ρεαλισμού και σκληρότητας - εδώ οι μεγάλοι τρώνε τους μικρούς με τον πιο αδίσταχτο τρόπο...
Από τη μια, ο Βαρουφάκης είναι ένας μονοδιάστατος ρόλος που σώζεται από την εξαιρετική ερμηνεία του Χρήστου Λούλη. Από την άλλη, σε κάνει για ακόμη μια φορά να σκεφτείς πως όσοι κατέχουν μεγάλες και υπεύθυνες θέσεις και κυκλοφορούν «με την παραίτηση στην τσέπη» δεν είναι λεβέντες, είναι απλώς ανεύθυνοι.
Ο Τσίπρας, που ερμηνεύει συγκλονιστικά ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης με τον τρόμο στην άκρη του ματιού, καταλήγει ακριβώς εκεί που φαίνεται από την αρχή πως θα καταλήξει.
Οσο για τον τίτλο «Ενήλικοι στο δωμάτιο» (Adults in the Room), στην αγγλική της version είναι μια φράση που συνήθως χρησιμοποιείται έξω από αίθουσες όπου «ενήλικοι» ικανοποιούν τα πιο ζωώδη σεξουαλικά τους ένστικτα. Τυχαίο; Δεν νομίζω...
Δεν είναι μια εύκολη ταινία, ούτε ευχάριστη, ούτε διασκεδαστική, ούτε διδακτική. Ολα αυτά έχουν συμβεί πρόσφατα, τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας, θέλει κουράγιο για να τη δεις. Οταν τη δεις και τη σκεφτείς θα καταλάβεις τι σπουδαίο έκανε ο Κώστας Γαβράς. Το ειδικό το έκανε γενικό και την κρίση, το χρέος, το πρόβλημα της Ελλάδος καθώς και την επίθεση των Ευρωπαίων τα κάνει μια δυνατή κραυγή ανθρωπισμού, αυθεντικά αριστερού ανθρωπισμού απέναντι σε κάθε «μεγάλο» που είναι έτοιμος να πνίξει κάθε «μικρό» για 30 αργύρια ή και για 300 δισ. ευρώ. Χωρίς έλεος και χωρίς κανένα πρόβλημα.
Ετσι και αλλιώς σε όλες τις προηγούμενες πολιτικές ταινίες του πολλοί ήταν αυτοί που τον κατηγορούσαν, όπως τώρα καλή ώρα γι' αυτήν εδώ εμείς. Ομως όλες μέχρι τώρα είχαν τον χρόνο με το μέρος τους. Φαντάζομαι και με αυτήν θα συμβεί το ίδιο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου