Μες στου πολέμου τη φωτιά, πληγώθηκα μικρή μου και ήρθα νοσοκόμα μου, να γιάνεις την
πληγή μου, τραγουδάει ο Γιάννης Παπαϊωάννου (στίχοι Μάνεση). Το τραγούδι αφηγείται την ιστορία μιας νοσοκόμας που αναλαμβάνει τη σωματική και τη συναισθηματική ίαση του πληγωμένου ιστορητή.
Αυτή η εικόνα πέρασε στον κινηματογράφο. Κλασική είναι η περίπτωση της Ζιλιέτ Μπινός στον «Αγγλο ασθενή», που αναλαμβάνει αυτόν τον διπλό ρόλο. Να θεραπεύσει το καμένο σώμα. Ομως, η διαδικασία της ίασης ανάβει άλλες φωτιές που πυρπολούν και τους δύο σ’ έναν παθιασμένο έρωτα. Ενδεχομένως, σ’ αυτή την υπόρρητη ερωτική σχέση αναφέρεται ο ποιητής. Ντυμένη στα λευκά σαν νοσοκόμα που μπαίνει και ακουμπά το χέρι στο μέτωπο – αλλιώς δεν έχουμε ποίημα. Ο ποιητής Λάσκαρης παραλληλίζει την επίσκεψη της έμπνευσης με την αντίστοιχη της νοσοκόμας στο δωμάτιο του ασθενούς. Είναι αυτός ο εσωτερικός συγκλονισμός που γεννά τον έρωτα για τη θεραπεία του άλλου.
Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο αφιερώνεται τούτο το κείμενο στη νοσοκόμα εν μέσω πανδημίας. Και για ταύτο, όπως θα έλεγαν οι παλιότεροι, επέλεξα τη λέξη νοσοκόμα. Συνηθίζεται στις μέρες μας η χρήση του όρου νοσηλευτής/τρια. Ετσι πρωτοξεκίνησα, βάζοντας αυτή τη λέξη στη λευκή σελίδα. Ομως, ένιωθα μια κρυάδα, σαν κάτι να έμπαινε ανάμεσά μας. Δεν μου μετέδιδε τον συγκλονισμό. Είναι πιο ουδέτερη η λέξη. Η νοσοκόμα εμπεριέχει τη φροντίδα του ρήματος κομώ. Που συνεπάγεται εμπιστοσύνη, έγνοια. Εναν υπολανθάνοντα έρωτα, αναγκαίο για την αντιμετώπιση της ασθένειας και του θανάτου που είναι συχνός επισκέπτης στα νοσοκομεία.
Η νοσοκόμα και οι νοσοκόμοι όταν υπάρχουν είναι τα πρόσωπα που φεγγοβολούν τον καιρό της πανδημίας. Κουβαλούν ένα τιτάνιο φορτίο στους ώμους τους. Μπαινοβγαίνουν στους θαλάμους και ο ήχος των βημάτων αλλάζει τον ρυθμό όσων νοσούν.
Η πανδημία έδωσε νέο νόημα στις λέξεις. Το πραγματικό. Εθεσε στο περιθώριο τα τετριμμένα στερεότυπα. Στις κορονοεντατικές η νοσοκόμα διασώζει τον ανθρωπισμό μας. Δεν βάζει στην προσωπική της πλάστιγγα την ιδιοτέλεια. Μπαίνει στη φωτιά γνωρίζοντας πως η φωνή της, η ματιά της μπορούν να μαλακώσουν τον πόνο. Ξέρει πως μπαίνει στη θέση των οικείων. Να υποστηρίξει την κλονισμένη ψυχική διάθεση. Είναι εκεί. Αεικίνητη. Εκπέμποντας αγάπη για τον συνάνθρωπο. Πίστη στο επαγγελματικό της καθήκον.
Η νοσοκόμα επιστρέφει στις απαρχές των ανθρωπιστικών αξιών. Που είναι ο έρωτας για τον συνάνθρωπο. Γι’ αυτόν που έχει απολέσει ο σύγχρονος πολιτισμός με τον στεγνό επαγγελματισμό. Εχει στα χέρια της και το σώμα και την ψυχή των ασθενών. Ξέρει πως το σώμα χωρίς την ψυχή είναι ευάλωτο. Εύκολα ηττάται από την ασθένεια. Και εισέρχεται στην κορονομονάδα με το δυνατό της όπλο: την αγάπη για τον άρρωστο. Μια ηρωίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου