Της Ντίνας και του Χάρη

    Έχουν αλλάξει οι κοινωνικοί θεσμοί στην Ελλάδα. Ιδιαίτερα οι παλιές τελετουργίες έχασαν τη λάμψη αλλά και τη λειτουργικότητά τους. Νέα συνθήκες νέες σχέσεις.Οι παλιές μορφές αμφισβητούνται.

       Ανάμεσα σ’ αυτές είναι κι ο γάμος. Δεν είναι  πια ο ίδιος.Αναμενόμενο.Όμως, ανεξάρτητα από τη μορφή, η ανάγκη για έναν καλό σύντροφο συνεχίζει να είναι αμετάβλητη επιδίωξη. Η συντροφικότητα μπορεί να επικυρώνεται με διάφορους τρόπους(Δημαρχείο, σύμφωνο συμβίωσης).Ωστόσο, η ανάγκη για αγάπη, συνύπαρξη, συμπόρευση και το τέλος η βιολογική αναπαραγωγή παραμένουν ακόμη και σήμερα στις βασικές προτεραιότητες των νέων.

       Όσο όμως κι αν οι νέοι διαφοροποιούνται στην επιλογή των μορφών συντροφικότητατας, οι μεγαλύτεροι επιστρέφουν πίσω , στο παρελθόν, αναζητώντας τη χαρά της βιολογικής συνέχειας. Μια από τις χαρές στη ζωή των γονέων είναι να οδηγήσουν τα παιδιά τους σε μια νέα αρχή.Να τα παντρέψουν και να χαρούν με τη νέα πνοή που δίνει η γέννηση απογόνων. Οι νεώτεροι τις πιο πολλές φορές αντιμετωπίζουν τέτοιες ‘φιλοδοξίες’ ως συντηρητική επιλογή. Παρόλα αυτά, η ζωή είναι ένας τροχός αιωνίως κινούμενος.Όλα επιστρέφουν στη φυσική τους κοίτη.Τη δημιουργία οικογένειας.Για συναισθηματικούς λόγους.Γιατί τους κατευθύνει το ένστικτο της κοινωνικής αναπαραγωγής.

       Αυτό το καλοκαίρι ήταν σημαντικό για την Ντίνα.Την ανεψιά μου.Παντρεύτηκε με τον εκλεκτό της καρδιάς της, τον Χάρη.Για μας, τους μεγαλύτερους, ήταν μεγάλη η χαρά και η συγκίνηση.Είναι και οι δυο τους νέοι, με όνειρα και διάθεση να δημιουργήσουν. Τους το εύχομαι ολόψυχα. Φέτος το καλοκαίρι παντρεύεται και η Κική, φοιτήτριά μου.Πήρε το πτυχίο της κι ετοιμάζεται για το καινούργιο ξεκίνημα.Είναι μια ΄’πνευματική’ μου κόρη και της εύχομαι να είναι δημιουργικό και ευτυχισμένο το καινούργιο της ταξίδι.

       Η κρίση έχει κάνει πολλά νέα παιδιά να κουρνιάσουν.Όμως, η συντροφικότητα είναι μια μορφή απάντησης στη μοναξιά και το φόβο που προκαλεί η ανασφάλεια.