Η πίκρα του ολυμπισμού

Άρχισαν οι ολυμπιακοί αγώνες στο Λονδίνο. Παλιότερα, περίμενα τους αγώνες. Η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική.Γιορτινή. Οι Άγγλοι προσπάθησαν πολύ.Το πάλεψαν. Πάλευα κι εγώ να  νιώσω όμορφα.Του κάκου. Το τσίμπημα της κακοκεφιάς ήταν ισχυρότερο. Και αυτό το συναίσθημα δεν ήταν προσωπικό.

       Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας να κλαίς. Πού’ ναι το 2004! Πού’ναι οι ολυμπιακοί αγώνες της Αθήνας!Μάλλον, όλα τα στραβά ξεκίνησαν τότε. Οι αγώνες προετοιμάστηκαν για να γιορταστεί η καινούργια, δυνατή  Ελλάδα. Η Ελλάδα του ευρώ.Κι όμως πολύ γρήγορα ο ασβέστης με τον οποίο μπογιατίστηκε η Ελλάδα άρχισε να ξεφλουδίζει. Απανωτά κρούσματα ντοπαρισμένων αθλητών. Πίσω από τους ευτυχισμένους αθλητές, υπήρχε κάτι σάπιο. Η Ελλάδα χτίστηκε σε σάπια θεμέλια.

       2012. Λονδίνο.Η παρέλαση των αθλητών μας σκεπάζεται από τη σκόνη που άφησαν τα περιστατικά με την Παπαχρήστου και τον Χονδροκούκη. Κόπηκαν και οι δύο την τελευταία στιγμή από την ολυμπιακή αποστολή. Η Παπαχρήστου για το γνωστό ρατσιστικό σχόλιο και ο Χονδροκούκης για ντοπάρισμα.Αλήθεια, τι είναι βαρύτερο; Και τα δύο έχουν τον ίδιο παρανομαστή. Τη χρήση των ολυμπιακών αγώνων από ποικιλώνυμα συμφέροντα.

      Η ελληνική ολυμπιακή επιτροπή έδρασε άμεσα. Απέκλεισε και τους δύο από τους αγώνες. Ο αποκλεισμός δε της Παπαχρήστου προκάλεσε διαφορετικά σχόλια, θετικά κι αρνητικά. Σωστά έπραξε η επιτροπή.             Σκληρή η απόφαση αλλά αναγκαία.

       Όμως, υπάρχουν πλευρές που μένουν αναπάντητες. Πολύ χειρότερα. Που αποκαλύπτουν την επιλεκτική ευαισθησία των ελλήνων ηγετών. Στα ποδοσφαιρικά γήπεδα -αλλά και του μπάσκετ μπολ- οι έγχρωμοι αθλητές συχνά αντιμετωπίζουν προκαταλήψεις, αν όχι ρατσιστική συμπεριφορά.      Μειωτικοί χαρακτηρισμοί αλλά και εκσφενδονισμός αντικειμένων(μπανάνες). Κι όμως δεν τιμωρήθηκε κανένας. Ακόμη, οι μετανάστες είναι απροστάτευτοι. Δέρνονται από ‘υπερπατριώτες’. Το ‘μαύρο’ χρώμα προκαλεί την ‘εθνικόφρονα’ αισθητική μας. Είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίες, ακόμη κι όταν είναι πολίτες του ελληνικού κράτους, με νόμιμα έγγραφα-συχνά γεννημένοι στην Ελλάδα.

       Ένοχη αναμφισβήτητα η Παπαχρήστου. Ένοχη και υποκριτική όμως και η ελληνική πολιτεία. Που έχει αποτύχει να διαπαιδαγωγήσει τη νέα γενιά. Που αφήνει το ρατσιστικό μίσος να φωλιάζει στον τηλεοπτικό λόγο. Που έχει απροστάτευτη τη νεολαία. Που χρησιμοποιεί τους αθλητές μόνο και  μόνο για να τους επιδεικνύει μετά από αθλητικές επιτυχίες.Που τους μεταχειρίζεται σαν άλογα κούρσας στον ιππόδρομο. Όλα για την πρωτιά. Όλα συγχωρούνται αρκεί να μη σε τσακώσουν ντοπαρισμένο. Αν δεν το πετύχεις, τότε γίνεσαι τροφή για τα λιοντάρια της αρένας

       Υποκρισία θα είναι αν πιστέψουμε ότι η ‘θυσία’ της Παπαχρήστου και του Χονδροκούκη ήταν αρκετή για την Μινώταυρο των αθλητικών συμφερόντων. Όχι, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, αν μάλιστα σκεφτούμε ότι το ρατσιστικό ανέκδοτο απηχεί μια γενικότερη σκωπτική διάθεση για τους πιο αδύναμους. Δεν είναι σημερινή μόνο η συγκεκριμένη συμπεριφορά. Έρχεται από πολύ παλιά. Η λαϊκή λογοτεχνία είναι γεμάτη από ρατσιστικές αναφορές.Από την προκατάληψη δηλαδή για τον διαφορετικό. Τον Εβραίο, τον Τούρκο, τον Γύφτο, τον Πόντιο, τον Αλβανό.

       Η Παπαχρήστου χρησιμοποίησε μια μορφή λαϊκής λογοτεχνίας-το ανέκδοτο-που είναι καθημερινή πρακτική. Όλοι λέμε παρόμοια ανέκδοτα.Η αθλήτρια όμως μπέρδεψε το τουίτερ με την παρέα. Πολλοί νέοι κάνουν κακή χρήση των τεχνολογικών μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Νομίζουν πως μιλάνε στην παρέα τους. Και κάτι ακόμη. Φαίνεται πως οι υπεύθυνοι φροντίζουν να βελτιώσουν μόνο τις αθλητικές επιδόσεις των αθλητών. Δεν τους προετοιμάζουν ψυχολογικά και κοινωνικά για το ρόλο που επωμίζονται. Για την ευθύνη που αναλαμβάνουν.