Νιώθω άβολα φέτος.
Περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Οι
καιροί εγκυμονούν, μόνο που δεν ξέρουμε τι. Το μόνο βέβαιο είναι η σύγχυση, ο
αποκεφαλισμός των ηρώων. Η αποκαθήλωσή τους. Η ευθύνη βαραίνει τους «ήρωες», αυτούς
που ύψωσαν τα λάβαρα στην εξέγερση των νέων στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο 1973. Είναι αυτοί που έχτισαν
πολιτικές καριέρες κουβαλώντας μαζί τους τη μόνη προίκα που είχαν: την αντίσταση
των νέων στους σφετεριστές του 1967. Η δύναμή τους ήταν το χαμόγελο και η ελπίδα
για έναν κόσμο διαφορετικό, μακριά από όσα ταλαιπώρησαν για δεκαετίες την
ελληνική κοινωνία. Η γενιά του Πολυτεχνείου έγινε το σύμβολο μιας άλλης πορείας,
ενός άλλου βηματισμού. Κόντρα στις πελατειακές σχέσεις, στην ιδιοτέλεια, στους επαγγελματίες
πολιτικούς.
Το λάβαρο όμως της
γενιάς του Πολυτεχνείου γρήγορα γέμισε τρύπες στα χέρια αυτών που το ανέμιζαν
ως κληρονομιά τους από το 1973 ως πρόσφατα. Το κουρέλιασαν κάποιοι απ’ αυτούς που
το Νοέμβριο εκείνο είπαν το μεγάλο ΟΧΙ. Σε λίγες δεκαετίες, σταδιακά, αντικατέστησαν
το ΟΧΙ στις παλιές αξίες και το πελατειακό σύστημα με το ΝΑΙ στο προσωπικό τους
βόλεμα. Άφησαν στην άκρη τον ενθουσιασμό και την πίστη σε μια νέα Ελλάδα . Υιοθέτησαν
πολιτικάντικα τερτίπια για να προωθήσουν την πολιτική τους καριέρα.Έγιναν ιέρειες
του κονφορμισμού και του αδηφάγου ατομικισμού ρίχνοντας στον καιάδα ως
παλιομοδίτικα τα συνθήματα του Νοεμβρίου. Εκτέλεσαν εν ψυχρώ τον παλιό «ήρωα»
εαυτό και στη θέση του ύψωσαν το λάβαρο του πολιτικού πραγματισμού.
Νοέμβριος και πάλι.
16 Νοεμβρίου 2012. Το Πολυτεχνείο αμφισβητείται. Η γενιά που σήκωσε τα λάβαρα χρεώνεται
συνολικά το ναυάγιο της χώρας. Συκοφαντούνται οι αγώνες της νεολαίας το 1974.
Θεωρούνται ανωφελείς.
Όμως, η ιστορία
δεν κρίνεται από τις ατομικές επιλογές. Από την υποχώρηση των σημαιοφόρων που δίπλωσαν
τη δική του σημαία προτιμώντας το προσωπικό βόλεμα. Οι πολλοί,όσο κι αν κάποιοι
χάθηκαν στο δρόμο, παραδίνουν τη σκυτάλη στους σημερινούς νέους. Η ιστορία ποτέ
δε μένει στους ριψάσπιδες. Προχωράει πάντα στο καινούργιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου