Η Μελίνα κι ο Θαλής

Η σημερινή ημέρα, Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου, σε κάνει να μαζεύεσαι. Η βροχή ξανάρχισε και πάλι, στην δυτική όχθη μαθαίνεις να ζεις με το μουρμουρητό της. Τη γλυτώνεις  άμα το δεις σαν  ένα μουσικό παιχνίδι. Δυνατή μπόρα που φτάνει σε κρεσέντο, δεν είναι μακριά από τη συμφωνική ορχήστρα που όλα τα όργανα ανεβάζουν ψηλά τις νότες. Είναι το τέμπο που σε κάνει να χαλαρώσεις, είσαι κάτω από κεραμίδι, ασφαλής. Άλλες φορές , η βροχή πέφτει με αυξομειώσεις, μια  μουσική που κινείται σε όλη την μουσική κλίμακα, από το ντο στο σι. Συχνά, η βροχή πέφτει με διακριτικότητα. Σταθερά , χωρίς όμως ένταση. Μοιάζει με κοντσέρτο για βιολιά όταν παίζουν συνεχώς στις χαμηλές νότες.

       Η βροχή στη δυτική όχθη κόπασε. Δεν ακούγεται. Σηκώνομαι όρθιος. Παίζει μαζί μου. Πέφτει πυκνά, μόνο που είναι λεπτή, δεν ακούγεται. Νιώθω να μου βγάζει τη γλώσσα. Μάλλον, θέλει να παίξει μαζί μου, να μου φτιάξει τη διάθεση. Η Μελίνα νιαουρίζει κι είναι επίμονη. Μου δίνει μαθήματα για τη σημασία της προσήλωσης στο στόχο. Δίπλα της ο Θαλής κουνάει την ουρά του.Σηκώνει το δεξί μπροστινό πόδι, χτυπάει το τζάμι. Ζητάει το καθημερινό χάδι.

   Ανοίγω την τζαμαρία, η Μελίνα και ο Θαλής υποχωρούν ξαφνιασμένοι.Η Μελίνα μαζεύεται σε αμυντική στάση. Σηκώνει τη ράχη της, το σώμα της παίρνει το σχήμα του μισοφέγγαρου. Ο Θαλής γρυλίζει μ’ εκείνο το περίεργο, βαθύ γρύλισμα όταν νιώθει να απειλείται.

       Παραξενεύομαι. Ακούω τον οξύ ήχο της τηλεόρασης. Ο σταθμός είχε χαθεί, αποκαταστάθηκε την ώρα που άνοιγα την τζαμαρία. Φωνές δυνατές, τσιρίδες. «Είστε ανεύθυνοι…Εμείς θα σώσουμε τη χώρα….Χρειάζονται μεγάλες θυσίες».Φωνές πάνω στις φωνές. Χειρονομίες, γουρλωμένα μάτια, γκριμάτσες που ξεπερνάνε και εκείνες των παλιών κωμικών μας.  Ένας πολιτισμός που τρόμαξε την Μελίνα και τον Θαλή.