Η πρωτομαγιά και τα ‘πάθη’ του ελληνικού λαού

Πρωτομαγιά σήμερα. Η επίσημη αργία μεταφέρθηκε απόπασχα, την τρίτη μέρα του Πάσχα. Αυτό που ωστόσο έχει σημασία δεν είναι η αργία αλλά η επέτειος που φέρνει στο μυαλό την πορεία της ανθρωπότητας προς  ανθρωπιστικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης. Οι κοινωνικές σχέσεις χρειάστηκε να περάσουν από πολλές διακυμάνσεις ώστε να έρθει η ώρα που οι εργαζόμενοι θα απολάμβαναν κάποια προστασία στο χώρο εργασίας .Που θα ένιωθαν ότι σέβονται τη συνεισφορά τους στην κοινωνική εξέλιξη. Που δεν τους αντιμετωπίζουν ως σκλάβους. Που δεν είναι σφάγια για να χυθεί το αίμα κι ο ιδρώτας τους στη λακκούβα αυτών που έχουν συνηθίσει να ευημερούν σε βάρος των πολλών.

     Μεγαλοβδόμαδο η Πρωτομαγιά φέτος. Μια σύμπτωση που ευνοεί το συμβολισμό. Στις εκκλησιές βρίσκονται σ’ εξέλιξη τα πάθη του Χριστού. Γνωρίζουμε βέβαια ότι η βδομάδα θα κλείσει με την Ανάσταση. Οι εργαζόμενοι, όλος ο ελληνικός λαός κουβαλάει το σταυρό του μαρτυρίου του τρία χρόνια τώρα, χωρίς να γνωρίζει αν και πότε θα γίνει η περιπόθητη Ανάσταση. Ακούει πολλούς να περιμένουν την νέα μορφή Ανάστασης: την ανάπτυξη. Όλοι οι κυβερνώντες και οι ‘υπεύθυνοι’ στη διαχείριση των οικονομικών και της δημόσιας εικόνας τους τον διαβεβαιώνουν ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Το ‘αίμα’ και ο ιδρώτας που χύνεται δεν θα πάνε χαμένα. Ο πόνος και ο κατήφορος είναι αναγκαία συνθήκη για ν’ αρχίσει η σταδιακή ανάκαμψη.

       Όμως , τα ‘πάθη’ του ελληνικού λαού συνεχίζονται. Το μεγαλοβδόμαδο διαρκεί τρία χρόνια και, παρόλα όσα λέγονται, για την Ανάσταση και το Μεγάλο Σάββατο, όλα έχουν σταματήσει για τους Έλληνες στην Μεγάλη Πέμπτη. To “σήμερον κρεμάται» είναι η επαναλαμβανόμενη φράση που ακούγεται τα τρία τελευταία χρόνια.

      Η Πρωτομαγιά , ωστόσο, είναι η ημέρα της μνήμης που τροφοδοτεί τη δράση. Δυστυχώς, οι τελευταίες πρωτομαγιές έχουν εξελιχτεί σε μνημόσυνο των κοινωνικών κατακτήσεων. Όλα έχουν ισοπεδωθεί. Δεν έχει μείνει τίποτε όρθιο. Οι εργασιακές σχέσεις έχουν γίνει θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων. Η υγειονομική περίθαλψη έχει εξανεμιστεί και το κόστος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης ροκανίζει τον οικογενειακό προγραμματισμό αλλά και το επίπεδο της ψυχοσωματικής υγείας που υπήρχε τις τελευταίες δεκαετίες.