ΔΙΑΦΟΡΕΣ

Μπορεί, πολλές φορές, η πραγματικότητα να βοά, αλλά οι σύγχρονοι άπιστοι Θωμάδες αποφεύγουν ακόμη και να θέσουν τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων, όπως τουλάχιστον έπραξε, κατά τας Ιεράς Γραφάς, ο γενάρχης τους, προκειμένου να βεβαιωθεί και να πιστέψει την ανάσταση του Θεανθρώπου. Μόνο που οι επίγονοί του ξεχνούν ότι έτσι γίνονται εκτός από αρνητές αυτής της πραγματικότητας και συμμέτοχοι στη βάναυση προσβολή της.

Αυτό είχε, προφανώς, στο μυαλό του ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος όταν, σε πρόσφατη εκδήλωση που διοργάνωσαν το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και η νεοφυτευθείσα «Ελιά», έκρινε σκόπιμο και χρήσιμο να υπενθυμίσει την απλή κι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι το –εναπομείναν- ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον υπό τη φωτισμένη και στιβαρά ηγεσία του, έχει διαφορές με την Νέα Δημοκρατία.

 Και για να αναδειχθεί η φύση και το μέγεθος αυτών των διαφορών, δεν είναι ανάγκη να ανασύρει κανείς από το χρονοντούλαπο της ιστορίας το μνημειώδες κουτσογιώργειο ρήμα «φως (=ΠΑΣΟΚ) – σκοτάδι (=Δεξιά)» που συνόψιζε και συμπύκνωνε με τον καλύτερο τρόπο το στίγμα και το κλίμα μιας αλήστου μνήμης και δόξης εκείνης εποχής. Αυτό που έχει σημασία πάντως είναι ότι εδώ πρόκειται για διαφορές ουσίας οι οποίες οριοθετούν με πλήρη σαφήνεια και προσδιορίζουν δύο διαφορετικής τάξεως κόσμους.

Και βέβαια, για να προλάβει ο κ. Βενιζέλος την εύλογη ένσταση κάποιων ότι, παρά τις συνομολογημένες αγεφύρωτες διαφορές του κόμματός του με τη Νέα Δημοκρατία, εν τούτοις συμβιώνει αρμονικά μαζί της και συγκυβερνά, σπεύδει να διευκρινίσει ότι, εν τοιαύτη περιπτώσει, πρόκειται για κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, τη συγκρότηση της οποίας επέβαλαν ως υπέρτατο εθνικό και πατριωτικό καθήκον στο σύνολο των πολιτικών δυνάμεων οι έκτακτες και κρίσιμες περιστάσεις υπό τις οποίες, όλως αδοκήτως, για να μην πω αναιτίως, περιήλθε την τελευταία πενταετία η –μέχρι τότε ισχυρή- χώρα μας.

Σε αντίθεση με κάποιους άλλους που χάριν της δικής τους αυτοσυντήρησης, μονίμως ποντάρουν και επενδύουν στην καταστροφή της, τόσο ο ίδιος όσο και ο -αντίπαλός του κατά τα άλλα- αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας κ. Αντώνης Σαμαράς, μόλις αποθεραπεύθηκε από την αντιμνημονιακή ιλαρά από την οποία είχε για κάποιο διάστημα προσβληθεί, συναισθανθέντες βαθύτατα το πατριωτικό τους καθήκον, ανέλαβαν από κοινού και πάντα υπό την υψηλή εποπτεία (επικυριαρχία κατ’ άλλους) των τροϊκανών, την πρωτοβουλία να σώσουν τη χώρα.

Μαζί τους, ως γνωστόν, είχε τολμήσει τότε να συμπράξει, ως αυθεντικός εκπρόσωπος της Αριστεράς εκείνης που δεν φοβάται να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες, κι ο κ. Φώτης Κουβέλης, αλλά στην πορεία κιότεψε (και πώς να κρατήσει ο άνθρωπος την ψυχραιμία του μπροστά σε κάτι απογοητευτικές δημοσκοπήσεις) και, άρον άρον, εγκατέλειψε την κοινή προσπάθεια.

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι ο κ. Βενιζέλος ορθά έπραξε δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στις ούτως ή άλλως υπάρχουσες διαφορές μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Και δεν είναι μόνο επειδή, αυτή την περίοδο, βρισκόμαστε ενώπιον πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων, από το αποτέλεσμα των οποίων κάτι προσδοκά να αποκομίσει κι ο πολιτικός χώρος που εκπροσωπεί.

Το σπουδαιότερο είναι ότι, ιδίως στις μέρες μας, καλό είναι να επαναλαμβάνονται –έστω κι αν, μερικές φορές, η επανάληψη κουράζει- μερικά πράγματα, όσο προφανή και αυταπόδεικτα κι αν μοιάζουν για τον κοινό νου. Και τούτο γιατί η ανοχή απέναντι στη συστηματική διαστρέβλωσή τους ενέχει τον κίνδυνο να χάσουν εν τέλει το αληθινό τους νόημα.  

ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)

 

 30/04/2014