Τα κορίτσια του ‘Φιλαθλητικού’ Πρέβεζας

Είχα καιρό να πάω σε γήπεδο. Μεγάλωσα με τον ΠΑΣ Πρέβεζα, την Ένωση, τον Άγιαξ της Ηπείρου, τότε που μεσουρανούσε στην Α΄Εθνική, τον Αθλητικό Όμιλο Πρέβεζας και τα καλοκαιρινά ΑΚΤΙΑ. Μεσολάβησαν χρόνια που ξοδεύτηκαν στην επιστήμη. Τον τελευταίο καιρό, επέλεξα να επιστρέψω στα γήπεδα, τα ερασιτεχνικά, μια και το επαγγελματικό ποδόσφαιρο παραέγινε επάγγελμα- κράτησε τις αδυναμίες ενός κακού επαγγελματία. Επιπλέον, θύμωσα με την ελιτίστικη αντίληψη που υποτιμά τον αθλητισμό, που τον θεωρεί κατώτερη δραστηριότητα, μη πολιτιστική. Δεν υπήρξα ποτέ αθλητής με την κλασική έννοια του όρου. Θεωρώ, όμως, τον αθλητισμό, ιδίως τον ερασιτεχνικό, όπως και τους χορευτικούς συλλόγους που μαζεύουν πολλούς νέους , ως κορυφαία εκδήλωση συλλογικότητας. Αυτή η συγκολλητική ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις χάθηκε τις τελευταίες δεκαετίες. Πάνω απ’ όλα ο εαυτούλης μας. Αυτή η νοοτροπία μπόλιασε και τις συλλογικές προσπάθειες, που πρωτίστως χρειάζονται τη συνεργασία.

    Έτσι, θεώρησα τη συνάντησή μου με κορίτσια της ομάδας βόλλεϋ ‘Φιλαθλητικός’ Πρέβεζας-όπως και με τα’ αγόρια της ομάδας μπάσκετ μπολ της ομάδας ‘Νικόπολη’, ως απρόσμενο δώρο. Οι διοικητικοί ηγέτες, νέα παιδιά με όρεξη, έχουν οργανώσει μια υγιή ομάδα, που δίνει χαρά και χαμόγελα, ακόμη και στις ήττες, σε πολλούς που ξαναβρίσκουν το ρόλο του υποστηρικτή των προσπαθειών της νέας γενιάς. Παρόλο που δεν έπαιξα ποτέ βόλλεϋ , τα κορίτσια με τα καθαρά πρόσωπα με έκαναν να ταυτιστώ με την ομάδα και τα όνειρά τους. Το ταξίδι στη συλλογικότητα του ερασιτεχνισμού , όμως δεν σταματάει εδώ. Θα συνεχιστεί και σ’ άλλα γήπεδα, με άλλους συλλόγους της πόλης.