Aretha Franklin - Save me, Η Αρίθα δεν κατοικεί πια στη γη

.

       Είμαι γονατισμένος μπροστά στη στήλη κρατώντας τη λεπίδα στο χέρι. Νιώθω τα χέρια μου ιδρωμένα. Τα σκουπίζω στο παντελόνι μου, η λεπίδα γλιστρά την πρώτη φορά που επιχειρώ να ξύσω στο ύψος της συλλαβής –idis. Τα μελίγγια μου υγρά, τα γόνατά μου χάνουν τη σταθερότητα, ένα ανεξήγητο τρέμουλο που δεν καταφέρνω να το ελέγξω. Αφήνω το σώμα μου να σωριαστεί στο γρασίδι. Χρειάζομαι ηρεμία. Αναζητώ το MP3. Η φωνή της Αρέθα Φράνκλιν διαχέεται σε  όλο το είναι μου. Με παίρνει πάνω στις νότες και με ταξιδεύει εκεί που οι πρόγονοί της μετρούσαν τις πληγές της σκλαβιάς τους και η μουσική ήταν το βάλσαμο.     

       Η Φράνκλιν κάνει το θαύμα της. Το σώμα μου ασυναίσθητα αρχίζει να τιθασεύεται από τη μαγική φωνή της. Σηκώνομαι όρθιος και κάνω κάποιες ασκήσεις για να δοκιμάσω τη συμπεριφορά των χεριών μου. Γονατίζω και πάλι. Ανοίγω τη λεπίδα και ξεκινώ το ξύσιμο με τη συνοδεία της Φράνκλιν που εκείνη την ώρα τραγουδά το σέιβ μι(σώσε με). Χαμογελώ με τη σύμπτωση. Το  χέρι μου σταθερό, βγάζω το πρώτο στρώμα. Η χαρά μου είναι απερίγραπτη την ώρα που αποκαλύπτεται το r. Αναθαρρώ. Πάντα μ’ άρεσε η κρεμάλα ως παιχνίδι. Μ’ άρεσε να ανακαλύπτω λέξεις, ιδίως τις καινούργιες στο μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών. Όμως, τούτη τη φορά, το παιχνίδι δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή για να συμπληρώσω το σταυρόλεξο της άγνωστής μου συμπατριώτισσας , της Μικαέλας Τσεκουρίδου. Η κρεμάλα εξελίσσεται όπως επιθυμώ. Κάθε γράμμα βρίσκει τη σωστή του θέση στη λέξη. Κάθε συμπλήρωση κενού κι ένας αναστεναγμός ανακούφισης, εφτά για το επίθετο. Tsekouri-dis. Έξοχα! Μου λείπει όμως το μικρό της όνομα. Αποκάλυψα μόνο τέσσερα γράμματα. M-i-k-a, όχι Mikaela. Δεν μπορεί να είναι διαφορετικό πρόσωπο. Αδύνατον! Το χαϊδευτικό είναι. Λείπει ωστόσο ένα άλλο ουσιαστικό στοιχείο: η χρονολογία γέννησης, ιδίως όμως εκείνη του θανάτου της για να ψάξω στα αρχεία του δημοτολογίου. Τελικά βρίσκω μόνο τη χρονιά θανάτου: 1968. Καμιά αναφορά στη γέννηση. Κάτω ακριβώς από το ονοματεπώνυμο υπάρχει η ενημέρωση. – 1968. Λείπει το έτος γέννησης. Νιώθω την πέτρα να γέρνει προς το έτος του θανάτου. Οι πληροφορίες της στήλης  είναι αδύνατο να διαλύσουν το πηχτό σκοτάδι που σκεπάζει τη ζωή της, δεν μπορούν  να μιλήσουν για τα όνειρα και τις  ελπίδες, τον πόνο και τις προσδοκίες της