EUROKINISSI
Χαρμολύπη το καλοκαίρι. Γλείφαμε τις πληγές μας αλλά και ετοιμαζόμασταν να δώσουμε τo «παρών» στα πανηγύρια. Στεριανά και νησιώτικα. Καμπίσια και βουνίσια. Που είναι ο καθρέφτης μας. Της κορύφωσης αλλά και της αδυναμίας ν’ απαλλαγούμε ως χώρα από τις πολιτισμικές τοξίνες. Αυτή η αντίφαση γίνεται πιο έντονη τα τελευταία χρόνια. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί της περιφέρειας προσφέρουν τη δική τους μαρτυρία.
Τούτη τη φορά η μαρτυρία ήταν ζώσα. Η φωνή του Σπύρου μπούκωνε. Οι λέξεις θυμωμένες δεν μου επέτρεπαν να βγάλω άκρη.
Κλείσαμε ραντεβού στο μπαλκόνι του Ιονίου κι εκεί άρχισε να μολογάει τα πάθη του. Για τους πέντε χιλιάδες που μαζεύτηκαν παραμονή της Παναγίας στο πανηγύρι της πατρώας γης.
Κακοποίηση του ήχου και του στίχου. Μια προσβολή στην αισθητική και στη λιτότητα του δημοτικού τραγουδιού. Μπουκάλια με ουίσκια, κατάλοιπα μιας άλλης εποχής. Τότε που χαϊδεύαμε την κοιλιά μας από ικανοποίηση με τις «εξυπνάδες» για τα πολιτιστικά κέντρα. Τότε που το υπουργείο Πολιτισμού και οι νομαρχίες επιχορηγούσαν πολιτιστικούς συλλόγους για να καλέσουν «φίρμες» της πολιτισμικής μας έκπτωσης.
Τον καιρό που αρχίσαμε να χάνουμε τον πολιτισμικό μας εαυτό. Κάνοντας σημαία μας το ευτελές. Τον άσκοπο θόρυβο. Το ξόδεμα της ψυχής και των συναισθημάτων.
Τον καιρό που η συλλογικότητα του πανηγυριού, η ανάγκη να βρεθούμε με τους συγγενείς, τους φίλους και τους συντοπίτες ξωπετάχτηκαν από τη ζωή μας. Θεωρήθηκε άχρηστη.
Ωστόσο, έθεσα υπόψη του Σπύρου μια άλλη πλευρά. Τα βουνίσια πανηγύρια. Αυτά στα οποία κοινωνούν οι συμμετέχοντες τον χρόνο των προγόνων τους.
Αυτά που επιτρέπουν να νιώσεις μέλος μιας ομάδας. Στην Πίνδο. Στην Κάρπαθο. Στην Κρήτη. Στην Ικαρία. Στο Ζαγόρι και το Πωγώνι.
Στο Συρράκο που παλεύει να μη χάσει την ψυχή του. Την κόλλα που συντηρεί τον σεβασμό στον τόπο και την πολιτιστική κληρονομιά. Μετέφερα στον Σπύρο έναν άλλον κόσμο. Αυτόν που με τις αδυναμίες του αντιστέκεται στον ευτελισμό της ζωής του.
Κατέγραψε στο Συρράκο το πανηγύρι του φιλοδοξώντας να διεκδικήσει την είσοδό του στο αποθετήριο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Ηξερε πως είναι κληρονόμος μιας σπουδαίας τελετουργίας που βαραίνει τους ώμους του.
Ο κάμπος όμως είναι πια σαν τη Λερναία Υδρα. Βγάζει καινούργια κεφάλια. Πόσο μπορεί ν’ αντέξουν τα βουνά;
Τα πανηγύρια του κάμπου, κατά κανόνα, γίνονται μια απέραντη πίστα, που τρέφει τον εγωκεντρισμό του Νεοέλληνα. Που εκτρέφει την ευκολία και τη διασκέδαση του χρόνου. Αδιαφορώντας για το βάρος αυτού που λοιδορείται. Και που το πληρώνουμε ακριβά με την οικονομική και την πολιτισμική κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου