Ευάγγελος Αυδίκος, Μια δρασκελιά στη μνήμη Μνήμη Θωμά Λεοντάρη, efsyn, 11.12.2018

tsepelovo.jpg

11.12.2018, 11:25 | Ετικέτες:  μνημεία, εκδόσεις, βουνά

Συντάκτης: Απόσπασμα από λαξευμένη φράση σε τάφο στο νεκροταφείο του Τσεπέλοβου είναι ο τίτλος του κειμένου. Στο Ζαγόρι. Το ψάρεψα στο περιοδικό «Εν Τσεπελόβω», που βγαίνει στα Γιάννενα από ανθρώπους που εκπαιδεύουν τον εαυτό τους να δρασκελούν την απόσταση ανάμεσα στην πόλη και το χωριό. Ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν. Ανάμεσα στη λήθη, στην οποία εξωθούν οι σύγχρονες μορφές ζωής, και τη σιωπή που γίνεται βουητό τα Σαββατοκύριακα.

Διάβασα το περιοδικό «Εν Τσεπελόβω» απνευστί. Οι λέξεις και οι εικόνες είχαν τη γεύση του γλυκού κουταλιού. Σαν να μου ’στειλαν πεσκέσι καρύδι γλυκό σε μικρό γυάλινο δοχείο. Και θυμήθηκα τότε που ήμουνα μικρός. Καταβρόχθιζα το δικό μου, για να προλάβω να τσιμπήσω κάτι κι απ’ το γλυκό του αδελφού μου. Αυτή τη φορά όμως έμεινα με το κουταλάκι μετέωρο. Κι έτσι έγλειφα ξανά και ξανά το αδειανό κουταλάκι.

Το περιοδικό «Εν Τσεπελόβω» αντιφεγγίζει την ομορφιά και το πάθος των ανθρώπων που το ανασταίνουν κάθε φορά. Με κόπο και χωρίς ανταλλάγματα. Χωρίς να προσδοκούν τα όβολα των προγραμμάτων από την Εσπερία. Είναι το αίσθημα της υποχρέωσης προς τον γενέθλιο τόπο που τους ανέθρεψε. Είναι το αντίδωρο της μνήμης που τους κρατάει όρθιους αλλά και τους βοηθάει να μην παρασυρθούν από τις νεροσυρμές των καιρών, που ανοίγουν λαγούμια στις ψυχές των ανθρώπων.

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Τα περιοδικά και οι εφημερίδες των πολιτιστικών συλλόγων. Που γίνονται το λάβαρο της μάχης ενάντια στη λήθη. Αλλά και ο σύντροφος που τρέφει τη νοσταλγία. Είναι μια σπαράσσουσα μνήμη και κραυγή για τον χρόνο που αφήνει τα ίχνη του στον τόπο. Που συχνά τον παραμορφώνει με τραυματικές επιλογές. Τα έρημα σπίτια που κουράστηκαν να διαλαλούν τη σιωπή της απουσίας.

«Εν Τσεπελόβω». Ενα από τα περιφερειακά έντυπα που παλεύουν να διασώσουν τη μνήμη. Τα παραμύθια και τα τραγούδια. Την τοπική κουζίνα και τα βότανα. Τις μορφές των ανθρώπων και τις ιστορίες τους. Σαν ένα αείροο μνημόσυνο σ’ αυτούς που έστησαν τα χωριά και τον πολιτισμό τους. Να κρατήσουν ανοιχτά τα μονοπάτια που οδηγούν σε κόσμους που ταξιδεύουν στις ουρανογείτονες βουνοκορφές των μικρών πατρίδων. Να μαλάξουν τις ψυχές όσων αναζητούν τον εαυτό τους, μακριά από τον κόσμο των μοναχικοτήτων που καθεμιά ορμάει να κατασπαράξει τις σάρκες της άλλης.

«Εν Τσεπελόβω». Εκεί που σταμάτησε ο χρόνος γι’ αυτόν που δεν γνώρισα. Ενας από εκείνους που είχαν διαρκή εισαγγελέα των πράξεων τη συνείδησή τους. Η ευθύνη για την οικογένεια που την έχτισε σαν τους πελεκάνους της πέτρας που ήξεραν να διαλέγουν και να λαξεύουν. Μια δρασκελιά στη μνήμη που οξυγονώνει.