39-fotia-mati.jpg
EUROKINISSI// ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ
Πέρασε σχεδόν στα ψιλά της ειδησειογραφίας. Τότε στο Μάτι, στις μέρες της μεγάλης καταστροφής. Ολοι, δικαιολογημένα, θρηνούσαν τις χαμένες ζωές. Την τραγικότητα των απωλειών. Την αγωνία της τελευταίας ώρας. Ποιος θα μπορούσε να δώσει σημασία σε ένα διαφορετικό θρήνο. Βουβό. Για τη χαμένη μνήμη.
Θυμάμαι την εικόνα. Τοίχοι καπνισμένοι, κουφάρια μιας ανθρώπινης αστοχίας που μάζευε πύον, βρήκε την κακιά ώρα να σπάσει και να σπείρει τον θάνατο. Στο σπίτι, το χτυπημένο από τη συμφορά, ένα διαφορετικό θύμα. Δεν μοιρολογούσε το καμένο σπίτι του. Αυτό που τον πονούσε πιο πολύ ήταν το φωτογραφικό αρχείο της οικογένειας. Τα έχασα όλα, μονολογούσε, μέσες άκρες. Δεν μπορεί να μπούνε στη ζυγαριά οι εκατό ανθρώπινες ζωές. Η θύμηση της αποφράδας ημέρας βαραίνει την ψυχή.
Το βουβό μοιρολόι του ιδιοκτήτη του σπιτιού είχε για θέμα του μια άλλη απώλεια. Τον θάνατο της οικογενειακής μνήμης. Οι φλόγες έκαναν αποκαΐδια τις μαρτυρίες της οικογενειακής παράδοσης. Τα φωτογραφικά τεκμήρια που ζωντανεύουν σχέσεις, θυμίζουν ατομικούς και οικογενειακούς σταθμούς, κρατάνε ζωντανούς όσους κι όσες έφυγαν.
Αυτό που δίνει υπόσταση στην ανθρώπινη ύπαρξη είναι η μνήμη. Που για πολλούς αιώνες περνούσε από γενιά σε γενιά μέσα από τα τραγούδια, τα παραμύθια, τα ανέκδοτα. Τα μασάλια, οικογενειακά και μη. Είναι αυτό το πολύτιμο υλικό που δίνει νόημα στη ζωή. Που κάνει τις μονάδες μέλη μιας κοινωνικής ομάδας. Που τους βοηθάει να νιώθουν τα ίδια συναισθήματα. Να χτυπάει η καρδιά τους στον ίδιο ρυθμό.
Χαμάρες, θα ’λεγαν στη μικρή μου πατρίδα. Κουραφέξαλα, με άλλα λόγια, να βάζουμε στην ίδια ζυγαριά τις ζωές με τα κάδρα. Δεν προτίθεμαι να τα ζυγίσω. Ομως η ανθρώπινη ζωή είναι άνοστη χωρίς αυτό το περίεργο κουτί που συσσωρεύει πληροφορίες. Η απώλεια της μνήμης καθιστά τον άνθρωπο ένα σώμα ακυβέρνητο. Χωρίς βούληση. Είναι ένας ζωντανός θάνατος το ξεθώριασμα της μνήμης.
Πάγωσε ο χρόνος κρύσταλλο, γράφει ο Κοσμόπουλος (Θέριστρον). Αυτό είναι η μνήμη. Σπαρταράει μέσα στον πάγο. Εγκλωβίζεται και χάνει τη δύναμη να δίνει νόημα στην καθημερινότητα, να βάζει χρώμα και αισθήματα στις ανθρώπινες σχέσεις. Και δεν είναι τυχαίο που οι κατακτητές τη μνήμη θέλουν να καταστρέψουν. Να την αντικαταστήσουν με τη δική τους.
Αυτό το αίσθημα το νιώθουν και τα θύματα κλοπής. Υπολογιστές που κλέβονται, τσάντες που απαλλοτριώνονται. Στόχος τα κινητά, τα πορτοφόλια και οι κάρτες. Ομως υπάρχει συχνά κάτι πιο σημαντικό. Είναι η κλοπή της μνήμης. Τα αρχεία του υπολογιστή, το σημειωματάριο στην τσάντα. Με ημερολογιακές σημειώσεις, με λέξεις σύμβολα γι’ αυτά που έγιναν αλλά και για όσα σχεδιάζονται.
Τι καλά που θα ’ταν αν οι κλέφτες άκουγαν τον θρήνο της μνήμης που κρύβεται στις κλεμμένες τσάντες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου