Ευάγγελος Αυδίκος, To πράσινο χρυσάφι , EFSYN, 3 Δεκεμβρίου 2019

                  Δίψαγε για κουβέντα. Σε λίγο επιστρέφω στο Τορόντο. Εξι μήνες στην Ελλάδα. Βρεθήκαμε πατριώτες κι η γλώσσα λύθηκε. Από τα μέλη της διασποράς που καζάντισαν. Κι επειδή μια συζήτηση που σέβεται τον εαυτό της βουτάει σ’ όλα τα θέματα, καταλήξαμε στο μάζεμα της ελιάς.

Κοινές οι εμπειρίες. Η εικόνα της μάνας και των άλλων γυναικών στον ελαιώνα που δεν ξεχώριζαν μπονόρα, κάθε φθινόπωρο και χειμώνα, από τα τζορμάνια, που έπεφταν, με εφ’ όπλου λόγχη, πάνω στα λιόδεντρα. Οι γυναίκες με τις μαύρες μπέρτες και το φακιόλι στο κεφάλι, μόνο το χρώμα του καλαθιού άλλαζε τον τόνο σ’ αυτό το αθόρυβο γυναικομελίσσι.

Ο συνομιλητής απάντησε με τη δική του εμπειρία. Ο ξένος τόπος που έγινε απάγκιο κι ελπίδα να ισιώσει το κορμί του. Το εστιατόριο που γεννοβόλησε κι άλλα. Η συνεργασία με τα πάτρια και το λάδι από τους μικρούς παραγωγούς, που κρατούσαν στον ιστό της την αξιοπρέπεια της χώρας. Το πράσινο χρυσάφι έγινε ο πρεσβευτής μιας Ελλάδας που δεν βολεύεται με τον εξυπνακισμό και την απάτη.

Οι άνθρωποι ξένεψαν από τη γη. Απέκτησαν τα φτερά του καταναλωτισμού, γαλουχήθηκαν με τη νοοτροπία του Ικαρου. Νόμισαν πως ο τουρισμός και οι υπηρεσίες μπορούσαν να γίνουν τα φτερά τους. Να γίνουν αετοί. Γινήκαν όμως χρυσαλλίδες, που σαν ξεπετάχτηκαν από το κουκούλι τους τα φτερά μαδήθηκαν.

Χρυσαλλίδα η ελληνική οικονομία τις τελευταίες δεκαετίες. Της ψαλίδισαν τα φτερά. Χρυσαλλίδα που λογιάστηκε για αετός. Η σχέση με τη γη χάθηκε. Κόπηκε ο ομφάλιος λώρος που έδινε ζωή. Που γέννησε τη λαϊκή θυμοσοφία. Αυτά αράχνισαν στη μνήμη των μεγαλύτερων. Θεωρήθηκαν βαρίδια. Οι ελιές στη Λευκάδα σαπίζουν στη γη. Ξιπάστηκαν οι άνθρωποι.

Γεια στο στόμα του Νάνου Βαλαωρίτη. Η υπεροψία είναι ασθένεια των αδύναμων και των άδειων. Είπε. Κι έτσι, καβαλήσαμε όλοι τα λόγια του και βρεθήκαμε σε ξέρα στην κρίσιμη ώρα. Η γη απαξιώθηκε. Τα χωράφια στέρεψαν. Εκεί που η νέα παραγωγή μάζευε τον κόσμο και γεννιόνταν οι καινούργιες ελπίδες, φυτεύτηκαν οι αποζημιώσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα κάτοπτρα για την ηλιακή ενέργεια. Η χώρα, στη μεγάλη της πλειονότητα, έκανε σημαία το ρηθέν υπό του Φωτόπουλου. «Θα κάθομαι» ανέκραξε κάποτε κι έκτοτε η φράση του έγινε το λάβαρο μιας χώρας που έχασε την ψυχή της.

Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται, κάτι αλλάζει. Στη νοοτροπία. Θες η ανάγκη, θες η αλλαγή στον τρόπο σκέψης, θες κάτι άλλο, είναι πολλοί εκείνοι που θυμήθηκαν την ελιά. Οχι μόνο εκείνοι που έχουν πολλά λιόδεντρα. Κι αν το υλικό όφελος δεν είναι μεγάλο. Τρεις-τέσσερις τενεκέδες λάδι κι ο κόσμος όλος. Η έγνοια για τη γη, η συνομιλία μαζί της θα δώσει καρπούς.