N. Φαλαγκάρας, ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΚΑΙ ΦΙΛΙΑ

«Θέλω να ζητήσω συγγνώμη από τον Πρωθυπουργό. Η πρώτη μου αντίδραση στην απομάκρυνσή μου από το υπουργείο Υγείας ήταν εκ μέρους μου ένας άθλιος χειρισμός. Επέδειξα απαράδεκτη συμπεριφορά, που αδικεί πάρα πολύ τον εαυτό μου. Έχω μετανιώσει όσο δεν φαντάζεστε και θέλω να του ζητήσω και δημοσίως συγγνώμη…Αισθάνομαι διπλά άσχημα, διότι ο Σαμαράς εμένα με ευεργέτησε κι εγώ αντέδρασα λες και δεν είναι αναφαίρετο δικαίωμα του Πρωθυπουργού να αλλάζει τους υπουργούς του».

Άδωνις Γεωργιάδης, πρώην υπουργός Υγείας και ήδη κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας.

Συγγνώμη (η): (α) η έκφραση τής μετάνοιας κάποιου για λόγο ή πράξη του εις βάρος άλλου: σας ζητώ συγγνώμη για ό, τι είπα εναντίον σας || τι να την κάνω τη συγγνώμη σου; (β) η αποδοχή τής μετάνοιας (κάποιου) από το πρόσωπο που έχει θιγεί από λόγο ή πράξη του: δίνω τη συγγνώμη μου (συγχωρώ) συν. Συγχώρεση.

Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας, Γεωργίου Μπαμπινιώτη.

         

          Μόνο ένας αθεράπευτος υπερόπτης και ματαιόδοξος θα εναντιωνόταν στη γνωστή θεμελιώδη ηθική και πολιτισμική αρχή ότι ανθρώπινο είναι το σφάλλειν και ουδείς αναμάρτητος, παρά μόνον ο Θεός. Στον πρώην υπουργό Υγείας και ήδη κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας κ. Άδωνι Γεωργιάδη μπορεί κανείς δικαίως να καταλογίσει πολλά και διάφορα, αλλά όχι ότι δεν έχει το θάρρος να αναγνωρίσει και να ομολογήσει το λάθος του. Για του λόγου το αληθές αρκεί να επικαλεσθούμε την παραπάνω δημόσια και γενναία δήλωσή του.

Η έντονη συναισθηματική φόρτιση (ανθρώπινη κατάσταση) στην οποία, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, περιήλθε εξ αιτίας του πρόσφατου κυβερνητικού ανασχηματισμού, ο οποίος σήμανε την έξοδό του από την κυβέρνηση, τον έκανε να αντιδράσει παρορμητικά και στο όριο της παρεξήγησης. Αργότερα όμως, όταν ξανασκέφτηκε τα πράγματα πολύ πιο ψύχραιμα και νηφάλια, αντιλήφθηκε το μέγα λάθος που διέπραξε, συντετριμμένος και τεταπεινωμένος, έσπευσε να επανορθώσει. Και ο καλύτερος τρόπος για κάτι τέτοιο δεν ήταν φυσικά η δημόσια στο Σύνταγμα αυτομαστίγωση, στην οποία προσφέρθηκε να υποβληθεί ο πάλαια ποτέ  ισχυρός ανήρ του νεοδημοκρατικού χώρου και πρώην υπουργός κ. Γιώργος Βουλγαράκης (το νόμιμο είναι και ηθικό, αν θυμάστε τη βαθυστόχαστη ρήση του), για να του συγχωρήσει τις αμαρτίες ο κ. Κώστας Καραμανλής, αλλά η αίτηση συγγνώμης από τον– και ευεργέτη του (η αχαριστία, ως γνωστόν, συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως), όπως αναφέρει- πρωθυπουργό κ. Αντώνη Σαμαρά.

Επισήμως τουλάχιστον, δεν έγινε γνωστό ποια ήταν η τύχη που επιφύλαξε ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς στο εν λόγω αίτημα του μέχρι πρότινος υπουργού του. Αλλά προς τι η απορία, όταν ο κ. Σαμαράς δεν είχε καμία δυσκολία να πλέξει δημόσια το εγκώμιο του κ. Γεωργιάδη, πράγμα που μόνο σε εντελώς εξαιρετική περίπτωση θα το έκανε για κάποιον συνεργάτη ή φίλο, θα ήταν ανακόλουθο, για να μην πούμε παράλογο, να μην του παράσχει ανεπιφύλακτα την αιτηθείσα συγγνώμη. Με αυτόν τον απλό αλλά βαθύτατα ανθρώπινο τρόπο, λοιπόν, διαλύθηκαν τα συννεφάκια που προς στιγμήν φάνηκαν στον ορίζοντα, οπότε όλα καλά κι όλα ωραία, όπως λέει και το άσμα.

Πάντως, για το τι καταμαρτυρούσε, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ο κ. Γεωργιάδης στον κ. Σαμαρά και γενικότερα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, προτού τον φωτίσει το θείον πνεύμα να εγκαταλείψει τον ΛΑΟΣ και να μεταναστεύσει στη στοργική αγκάλη της Νέας Δημοκρατίας, δεν τίθεται φυσικά ζήτημα συγγνώμης ή κάποιων –έστω- εξηγήσεων, όπως, αφελώς και ματαίως, επιμένουν να ζητούν μερικοί (ακόμη και ένθερμοι οπαδοί της Νέας Δημοκρατίας).

Ομοίως και για την πρόσφατα αποκαλυφθείσα ιδιόχειρη (εννοείται ότι τέτοιο προνόμιο δεν μπορεί να ανήκει στον καθένα) αφιέρωση του αμετακλήτως καταδικασθέντος (1975) στην ποινή του θανάτου η οποία σε λίγο μετετράπη σε ισόβια κάθειρξη (ιστορική η φράση του τότε πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή: «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια») και καθαιρεθέντος στον βαθμό του απλού στρατιώτη, ως ενός εκ των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου 1967, Στυλιανού Παττακού στον «αξιότιμον φίλον κ. Άδωνιν Γεωργιάδην» (2005).

Είναι προφανές ότι όσοι, στην προσπάθειά τους να κρίνουν και να αποτιμήσουν τον (πολιτικό) βίο και την πολιτεία ανθρώπων, όπως ο κ. Γεωργιάδης, αναμοχλεύουν τα περασμένα, όταν δεν το κάνουν από υστεροβουλία ή από αίσθημα ζηλοφθονίας, απλώς σπαταλούν άσκοπα τον χρόνο και τις δυνάμεις τους με το να επιδίδονται σε στείρα και ανώφελη παρελθοντολογία.

Περιττό να σημειώσουμε ότι η παρελθοντολογία, ως νοοτροπία και πρακτική, είναι το μόνο που δεν έχει ανάγκη ο τόπος, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή που κρίνεται η εθνική μας υπόσταση, «για να ξεκολλήσει το κάρο από τη λάσπη», για να δανειστούμε την εύστοχη και άκρως παραστατική φράση του νέου υπουργού Εσωτερικών κ. Αργύρη Ντινόπουλου. Φράση – στίγμα θα λέγαμε, την οποία χρησιμοποίησε, μόλις ανέλαβε το κυβερνητικό χαρτοφυλάκιο που του εμπιστεύθηκε ο επί του ανασχηματισμού αποκλειστικά αρμόδιος και υπεύθυνος πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς.

ΥΓ. Όσο για τη γνωστή παροιμία «από τότε που βγήκε η συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο», αυτή μάλλον έχει περιπέσει πια σε αχρησ(τ)ία, δεδομένου ότι σπανίως συντρέχουν, τουλάχιστον στις μέρες μας, οι αναγκαίες προϋποθέσεις ώστε να βρει πεδίο εφαρμογής.

 ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ (nicfalag@yahoo.gr)