Ο Μάρτης ως μήνας είναι η επιτομή του σχετικισμού. Δεν υπάρχει άλλος μήνας που να είναι τόσο απρόβλεπτος. Μπορεί ο Φλεβάρης του χειμώνα να έχει μέσα του το σπέρμα της ελπίδας. Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, καλοκαίρι θα μυρίσει. Κι αυτό είναι η αλήθεια μιας σχεδόν θετικιστικής αντίληψης για την εξέλιξη. Και στον καιρό.
Ο Μάρτιος όμως έρχεται να υπενθυμίσει πως η εξέλιξη δεν είναι δεδομένη. Ολα ανατρέπονται κι όλα εξαρτώνται από αστάθμητους παράγοντες. Γι’ αυτό δεν βλάπτει αν προσθέσουμε το αλάτι της επαγρύπνησης στη ζωή μας. Για όλα.
Οι παλιότεροι το ήξεραν. Δεν χρειάζονταν αναλύσεις περισπούδαστες, ούτε να κατοικοεδρεύσουν στα επικοινωνιακά παράθυρα των δικών τους καφενείων. Τα είπαν όλα με την παρατήρηση. Ο Μάρτης, λένε, είχε δύο γυναίκες. Μια όμορφη και μια όχι και τόσο -επιτρέψτε μου να τηρήσω τους κανόνες του πολιτικώς ορθού. Κάθε φορά ο καιρός επηρεαζόταν από την εικόνα που έβλεπε. Αν κοίταζε την ευειδή, τότε ο καιρός αποκτούσε χρώμα. Γινόταν φιλικός στους ανθρώπους. Στην αντίθετη περίπτωση συννέφιαζε και μπουμπούνιζε.
Δεν ξέρω πώς νιώθει ο φετινός Μάρτιος. Ωστόσο η παράδοση αυτή βολεύει, για να βάλουμε σε τάξη τα συναισθήματά μας. Ωρες ώρες νιώθω σαν τον Μάρτιο που έχει μπροστά τους δύο όψεις: την όμορφη και την άσχημη. Η πρώτη προκαλεί αγαλλίαση. Ελπίδα. Κόντρα στην ισοπέδωση και την απαξίωση των νέων. Εθνικό μας σπορ, η επίκριση. Οι νέοι έτσι, οι νέοι αλλιώς. Μια γενίκευση που αδικεί. Οπως κάθε γενίκευση. Κι έρχονται οι ειδήσεις που φέρνουν χαμόγελα. Νέοι που πρωτοπορούν στην τεχνολογία. Μαθητές και μαθήτριες που είναι να τους πιεις στο ποτήρι. Διαπρέπουν στα μαθηματικά. Στη ρομποτική. Η πόλη των Τρικάλων αναδεικνύεται σε κολυμβήθρα των απρεπειών που λέγονται για τη νέα γενιά. Σαν να λειτουργεί ο Ληθαίος ως δισκοπότηρο της προοπτικής. Του ονείρου για μια χώρα που έχει λοιδορηθεί παντοιοτρόπως.
Είναι η όμορφη πλευρά της χώρας. Αυτή που ανησυχεί για να δημιουργήσει. Κι όλα αυτά δεν γίνονται στο κενό. Δεν φυτρώνουν τα παιδιά σε άγονο έδαφος. Είναι οι γονείς τους που τρέχουν ολημερίς. Που δεν νοιάζονται μόνο για το μέσον. Να πιάσουν πόρτα τον πολιτικό που θα τους βολέψει. Είναι μαζί τους όμως και το δημόσιο σχολείο. Τα Τρίκαλα είναι ένα παράδειγμα. Εκπαιδευτικοί και διευθυντές που ιδρώνουν την επαγγελματική τους φανέλα. Είναι το δημόσιο σχολείο, το κατασυκοφαντημένο. Που θέλει ίσιωμα, αλλά που αγωνιά. Ευφάνταστοι και ευσυνείδητοι εκπαιδευτικοί που κοσμούν τα σχολεία.
Κι από την άλλη μεριά είναι η άλλη όψη: της ασχήμιας. Την είδαμε, ανήμερα της ημέρας της γυναίκας, να δηλητηριάζει. Είναι η χώρα που τρομάζει. Επιλέγουμε δαγκωτά την πρώτη. Γυρίζουμε πλάτη στη δεύτερη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου