Καθένας που
καταφέρνει να βγει από βαθύ λήθαργο είναι σαν να γεννιέται δεύτερη φορά -τη
δεύτερη αυτή φορά γεννιέται με ωριμότητα και νέους ήλιους στα μάτια του· δεν
είναι μόνο το σώμα του καινούργιο, αλλά και η ψυχή του, όλος επιείκεια και
ξεχωριστό γούστο, με καλοσύνη και ευπρέπεια στις ματιές του και στις κινήσεις
του.
Κοιτάζει με βαθύτητα και έχει πάντα στο
πρόσωπό του χαμόγελα, γενναία και ανοιχτά, πλατιά ίσαμε άγνωστους ορίζοντες,
εκεί που δεν υπάρχει ματαιοδοξία και γκρίνια για τη μίζερη τάχα ζωή και τα
βάσανά της και τους καημούς της. Μπορεί και ερμηνεύει τις φωτεινές αλλά και τις
σκοτεινές πράξεις των ανθρώπων, τις αποδέχεται, τις περιγελά ίσως.
Θωπεύει με απλοσύνη πρόσωπα και
αντικείμενα και η όσφρησή του είναι οξεία, όπως και η ακοή και όλες οι αισθήσεις
του -ακόμη και τα καυσαέρια τα εισπνέει σαν καθαρό οξυγόνο. Οι λέξεις είναι
γιοφύρια που ενωτίζουν τις καρδιές· οι άνθρωποι -για δες- είναι όλοι ευειδείς
και χαρούμενοι· όλοι χορεύουν και αγκαλιάζονται [και ας συντρίβονται ενίοτε,
όμως, συναρμόζονται πάλι].
Ολα κινούνται γύρω από τον σφαίρο του γέλιου, όλα είναι ανθισμένα και επίμονα
-δεν παύουν να δημιουργούν ανά πάσα στιγμή το είναι και το γίγνεσθαι. Το νερό
είναι δροσερό και ηδύ -ο κόσμος άπας ένας κήπος [όχι κατ' ανάγκην επικούρειος],
καρποί και χυμοί άφθονοι. Παντού τραγούδια αυτών που αναρρώνουν, πιο υγιή, πιο
αποτελεσματικά. Φαντάσου...
Ας πάει στα τσακίδια η αρχομανία και η
απληστία, η ανθρώπινη ματαιοδοξία -η ζωή είναι εδώ, απλή, ακόμη κι αν φαίνεται
δύστροπη και (εξ)αναγκαστική, υπερήφανη και προσωπική-, ποιος να διαφωνήσει;
Δεν γίνεται λόγος για μοναξιά, αλλά για προσπάθεια να αποτραπεί η μοναξιά από
τις κοινότητες και την καθημερινότητα. Σημειώνεται ότι υπάρχει ο φόβος μες στη
μοναξιά να συναντηθούμε με το ασύνειδο -και τότε τι κάνουμε; Αυτός που
αναρρώνει τα καταλαβαίνει αυτά με έναν μυστήριο τρόπο, γίνεται -περιέργως;-
σοφότερος και ικανότερος να αντιλαμβάνεται τον περίγυρο. Είναι και πιο δυνατός
[όχι μυικά].
Οσοι γεννιούνται για δεύτερη φορά,
γνωρίζουν τον κόσμο με άλλη δομή μέσα του(ς). Μακάρι να μπορούσαν να μεταδώσουν
αυτήν την εμπειρία, που ξεπερνά τη ρηχότητα που επικρατεί στη σκέψη των πολλών
ότι τάχα είναι αθάνατοι, ότι δεν τους εγγίζει ο αφανισμός τους.
Ισως τότε αντιλαμβανόμασταν και εμείς
πόσο πολύτιμη είναι η μικρή μας «αιωνιότητα», οι στιγμές μας, εννοείται, σε
τούτον τον όμορφο πλανήτη. Ισως και να έπαυαν οι εξυπναδακισμοί στον
«ευαίσθητο» χώρο της επικοινωνίας, που τόσο ταλανίζουν τα νεύρα των πολιτών,
εκείνων που απαιτούν αξιοπρέπεια και καθαρότητα στις συναναστροφές. Αυτό θα
ήταν δημιουργία πραγματική, μια αναίμακτη επανάσταση στην ομίχλη της συνάφειας.
Μια ευχή είναι τα παραπάνω -είναι γεγονός
ότι μετά την ανάρρωση όλα ξεχνιούνται, όλα επανακάμπτουν στη σκληρότητα της
καθημερινής επαφής και στις ιδεολογικές εμμονές -φαίνεται δεν μπορούμε να
ξεφύγουμε από την «παιδεία» μας αυτή. Μερικοί εντούτοις πραγματικά γεννιούνται
για δεύτερη φορά και αυτό είναι που αξίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου