Λίγο ετεροχρονισμένο αλλά το οφείλω στο Βαγγέλη.
Στην παρουσίαση του βιβλίου του για τον Κρυστάλλη στην Άπειρο χώρα του κυρίου Παντούλα ,βιβλιοπωλείο στα Βριλήσσια είχα το συντονισμό και στην εισήγησή μου αφού ανέφερα το βιογραφικό σημείωμα του Β.Α.συνέχισα:Με το Βαγγέλη μας συνδέουν κοινά πράγματα:η Ήπειρος ,κοινή πατρίδα.
Η μεγαλειώδης ομορφιά της μικρής πατρίδας,του Συρράκου ,τόπος καταγωγής εκείνου,του Παπίγκου γενέτειρα δική μου.
Μας συνδέει η κοινή πορεία στα χρόνια τα φοιτητικά στη σχολή στα Γιάννενα ,δυο τμήματα τότε ,στο κλασσικό εκείνος στο ΜΝΕΣ εγώ.
Μας συνδέουν κοινά ακούσματα σπουδαίων δασκάλων : του Φάνη Κακριδή,του Χρήστου Φράγκου ,του Σπύρου Κυριαζόπουλου.
Αλλά και η συμφοίτηση με κάποιους νέους τότε ανθρώπους,συμφοιτητές που αγωνίστηκαν στα σκοτεινά εκείνα χρόνια της δικτατορίας ,θα σταθώ ,τιμητικά,σε δύο που έφυγαν νωρίς ,το Νίκο το Ράπτη και την Πόπη τη Βουτσινά .
Η αγάπη του Β.Α.για τον τόπο καταγωγής του το Συρράκο ,την ιστορία του,τον ιδιότυπο πολιτισμό του ,τους ανθρώπους του ,την παράδοσή του εκδηλώνεται και στη στήριξη που παρέχει εδώ και 7 χρόνια στη λειτουργία του θερινού σχολείου που γίνεται στο χωριό του με μεγάλη πάντα επιτυχία,δικής του ιδέας .
Τέλος αξίζει να αναφερθώ και σε κάτι άλλο: παρακολουθώντας τον Β.Α.σε ιστοσελίδες και εφημερίδες όπου αρθρογραφεί έχω να επισημάνω τον σοβαρό, ευγενικό ,ψύχραιμο λόγο του σε θέματα κοινωνικά,πολιτικά,ιστορικά ,της τρέχουσας πραγματικότητας.Σε μια εποχή που γράφονται πολλά με λόγο οχι πάντα ωραίο και ενίοτε χυδαίο.
Για τον Κ.Κρυστάλλη αντί βιογραφικού του επέλεξα να διαβάσω το εισαγωγικό σημείωμα της φιλολόγου Αλεξάνδρας Μπουφέα σε εργασία που εκπόνησε μαζί με ομάδα μαθητών της στο γυμνάσιο Πεντέλης για τον ποιητή.
"Ο Κρυστάλλης το μικρό αθώο παιδί με τη φλόγα στην ψυχή του και τον πόθο στα μάτια βρέθηκε άθελά του 18 χρονών στη " βρωμοαθήνα"του 1888 εξόριστος απο το ειδυλλιακό του χωριό όταν μαθητής ακόμα στα πρώτα του ποιήματα με πατριωτικό ζήλο προσπάθησε να ξεσηκώσει του Ηπειρώτες συμπατριώτες του ενάντια στον τουρκικό ζυγό και κινδύνεψε με σύλληψη.
Κι όμως δεν παρασύρθηκε από τις σειρήνες της μεγάλης πόλης ,δεν ναυάγησε στα κύματα του εξευρωπαϊσμού ,στόνα το λουστρίνι ,στ' άλλο το τσαρούχι.Επέλεξε "όρθιος και μόνος στην ερημία του πλήθους" τη γνησιότητα,την ομορφιά,την ακένωτη πηγή της ελληνικής παράδοσης όχι ως ανάμνηση και επιστροφή στο παρελθόν αλλά ως φωτεινό μέλλον και διαχρονική συνθετότητα.Και όταν χτυπήθηκε από τη μάστιγα της εποχής τη φυματίωση η λαχτάρα του φούντωσε τού έγινε καϋμός αγιάτρευτος.Μέσα σε πέντε χρόνια μέχρι το θάνατό του το 1894 σε ηλικία 26 ετών έδωσε έργο ποιοτικό και ποσοτικό που πολλοί δημιουργοί θα ζήλευαν.Πάνω από όλα όμως,δεν συνεμορφώθη και δεν υπέκυψε σε ψευτοδιλήμματα.Ένας διάττοντας αστέρας που παρά το γρήγορο πέρασμά του άφησε στη νεοελληνική λογοτεχνία ένα άρωμα λεβέντικης και αγέρωχης ψυχής ενώ με τον " σταυραητό του" γαλούχησε γενιές υψιπετών Ελλήνων καθώς έγινε σύμβολο του αιώνιου πόθου του ανθρώπου να πετάξει έστω και με σπασμένα φτερά προς την ελευθερία,όπως θα γράψουν ο Καρυωτάκης και ο Σαχτούρης συνεχίζοντας εν πολλοίς τον Κ.Κρυστάλλη.
Και κλείνει με την παρατήρηση πως η εργασία αυτή να γίνει αφορμή να γνωρίζουν οι συμπολίτες μας τον Κρυστάλλη και οι μαθητές να δώσουν μία απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα του Χαίντερλιν "και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο κόσμο;" : Μα για να τον κάνουν μεγαλόψυχο."
Όπως μεγαλόψυχα μας παρουσιάζει τον ποιητή μέσα από την οδό του Οφθαλμιατρείου ο Βαγγέλης Αυδίκος ,δική μου η επισήμανση.
Στην παρουσίαση του βιβλίου του για τον Κρυστάλλη στην Άπειρο χώρα του κυρίου Παντούλα ,βιβλιοπωλείο στα Βριλήσσια είχα το συντονισμό και στην εισήγησή μου αφού ανέφερα το βιογραφικό σημείωμα του Β.Α.συνέχισα:Με το Βαγγέλη μας συνδέουν κοινά πράγματα:η Ήπειρος ,κοινή πατρίδα.
Η μεγαλειώδης ομορφιά της μικρής πατρίδας,του Συρράκου ,τόπος καταγωγής εκείνου,του Παπίγκου γενέτειρα δική μου.
Μας συνδέει η κοινή πορεία στα χρόνια τα φοιτητικά στη σχολή στα Γιάννενα ,δυο τμήματα τότε ,στο κλασσικό εκείνος στο ΜΝΕΣ εγώ.
Μας συνδέουν κοινά ακούσματα σπουδαίων δασκάλων : του Φάνη Κακριδή,του Χρήστου Φράγκου ,του Σπύρου Κυριαζόπουλου.
Αλλά και η συμφοίτηση με κάποιους νέους τότε ανθρώπους,συμφοιτητές που αγωνίστηκαν στα σκοτεινά εκείνα χρόνια της δικτατορίας ,θα σταθώ ,τιμητικά,σε δύο που έφυγαν νωρίς ,το Νίκο το Ράπτη και την Πόπη τη Βουτσινά .
Η αγάπη του Β.Α.για τον τόπο καταγωγής του το Συρράκο ,την ιστορία του,τον ιδιότυπο πολιτισμό του ,τους ανθρώπους του ,την παράδοσή του εκδηλώνεται και στη στήριξη που παρέχει εδώ και 7 χρόνια στη λειτουργία του θερινού σχολείου που γίνεται στο χωριό του με μεγάλη πάντα επιτυχία,δικής του ιδέας .
Τέλος αξίζει να αναφερθώ και σε κάτι άλλο: παρακολουθώντας τον Β.Α.σε ιστοσελίδες και εφημερίδες όπου αρθρογραφεί έχω να επισημάνω τον σοβαρό, ευγενικό ,ψύχραιμο λόγο του σε θέματα κοινωνικά,πολιτικά,ιστορικά ,της τρέχουσας πραγματικότητας.Σε μια εποχή που γράφονται πολλά με λόγο οχι πάντα ωραίο και ενίοτε χυδαίο.
Για τον Κ.Κρυστάλλη αντί βιογραφικού του επέλεξα να διαβάσω το εισαγωγικό σημείωμα της φιλολόγου Αλεξάνδρας Μπουφέα σε εργασία που εκπόνησε μαζί με ομάδα μαθητών της στο γυμνάσιο Πεντέλης για τον ποιητή.
"Ο Κρυστάλλης το μικρό αθώο παιδί με τη φλόγα στην ψυχή του και τον πόθο στα μάτια βρέθηκε άθελά του 18 χρονών στη " βρωμοαθήνα"του 1888 εξόριστος απο το ειδυλλιακό του χωριό όταν μαθητής ακόμα στα πρώτα του ποιήματα με πατριωτικό ζήλο προσπάθησε να ξεσηκώσει του Ηπειρώτες συμπατριώτες του ενάντια στον τουρκικό ζυγό και κινδύνεψε με σύλληψη.
Κι όμως δεν παρασύρθηκε από τις σειρήνες της μεγάλης πόλης ,δεν ναυάγησε στα κύματα του εξευρωπαϊσμού ,στόνα το λουστρίνι ,στ' άλλο το τσαρούχι.Επέλεξε "όρθιος και μόνος στην ερημία του πλήθους" τη γνησιότητα,την ομορφιά,την ακένωτη πηγή της ελληνικής παράδοσης όχι ως ανάμνηση και επιστροφή στο παρελθόν αλλά ως φωτεινό μέλλον και διαχρονική συνθετότητα.Και όταν χτυπήθηκε από τη μάστιγα της εποχής τη φυματίωση η λαχτάρα του φούντωσε τού έγινε καϋμός αγιάτρευτος.Μέσα σε πέντε χρόνια μέχρι το θάνατό του το 1894 σε ηλικία 26 ετών έδωσε έργο ποιοτικό και ποσοτικό που πολλοί δημιουργοί θα ζήλευαν.Πάνω από όλα όμως,δεν συνεμορφώθη και δεν υπέκυψε σε ψευτοδιλήμματα.Ένας διάττοντας αστέρας που παρά το γρήγορο πέρασμά του άφησε στη νεοελληνική λογοτεχνία ένα άρωμα λεβέντικης και αγέρωχης ψυχής ενώ με τον " σταυραητό του" γαλούχησε γενιές υψιπετών Ελλήνων καθώς έγινε σύμβολο του αιώνιου πόθου του ανθρώπου να πετάξει έστω και με σπασμένα φτερά προς την ελευθερία,όπως θα γράψουν ο Καρυωτάκης και ο Σαχτούρης συνεχίζοντας εν πολλοίς τον Κ.Κρυστάλλη.
Και κλείνει με την παρατήρηση πως η εργασία αυτή να γίνει αφορμή να γνωρίζουν οι συμπολίτες μας τον Κρυστάλλη και οι μαθητές να δώσουν μία απάντηση στο βασανιστικό ερώτημα του Χαίντερλιν "και οι ποιητές τι χρειάζονται σε έναν μικρόψυχο κόσμο;" : Μα για να τον κάνουν μεγαλόψυχο."
Όπως μεγαλόψυχα μας παρουσιάζει τον ποιητή μέσα από την οδό του Οφθαλμιατρείου ο Βαγγέλης Αυδίκος ,δική μου η επισήμανση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου