Καιρός στη χώρα της εκπαίδευσης ομιχλώδης. Και να μην είχαμε λάβει τα μηνύματα! Πως η ομίχλη έχει δημιουργήσει προβλήματα στον εντοπισμό του εκπαιδευτικού οράματος. Τα δείγματα είναι πολλά.
Καιρό τώρα παλεύω να κατανοήσω τις έννοιες. Είχα αυτό το κουσούρι από παλιά, ήρθε και ο Αμερικανός μυθιστοριογράφος Ντελίλο («Zero K», Εστία) να μου αυξήσει το πείσμα για την ουσία των λέξεων αλλά και τη σύγχυση. Αναζήτησε τον ορισμό, είναι μια κραυγή ενδοσκόπησης, να κατανοήσει τον κόσμο του. Θεωρεί πως οι άνθρωποι, ο πολιτισμός τους, είναι οι λέξεις. Αυτές που ορίζουν τις κοινωνικές σχέσεις. Εκείνες που δίνουν μορφή στην καθημερινότητά μας και σχήμα στον οραματισμό του μέλλοντος.
Δεν ξέρω τι θα έλεγε αν επέστρεφε σήμερα στη χώρα. Αν του ζητούσαμε να δώσει τους ορισμούς στη λέξη «αριστεία» και στη φράση «εξίσωση πτυχίων κολεγίων». Είναι βέβαιο πως θα εγκατέλειπε την προσπάθειά του εκφράζοντας τη λύπη του που εσπευσμένα αναγκάζεται να αναχωρήσει από την όμορφη Ελλάδα.
Αν δε του είχαμε προτείνει να δώσει τον ορισμό της ελληνικής τηλεόρασης και τινων πολιτικών μας, θα βρισκόταν σε δεινή θέση. Πώς να ορίσει κανείς αυτό που γίνεται. Τον στρουθοκαμηλισμό της πολιτείας και τη ρηχότητα της συζήτησης. Ολα γίνονται ώστε να μη μας καταλάβουν. Να μη δώσουμε όπλα στον πολιτικό αντίπαλο. Δυστυχώς η παρουσία κάποιων βουλευτών αλλά και κομματικών στελεχών υπονομεύει την πολιτική τους υπόσταση. Αναλαμβάνουν τον ρόλο της γάτας που επιχειρεί να σκεπάσει, με ρηχό τρόπο είν’ αλήθεια, τις ακαθαρσίες της.
Αυτή την αίσθηση είχα παρακολουθώντας τη συζήτηση με αφορμή τη φραστική επίθεση του μαθητή στην καθηγήτριά του. Πέτρα του «σκανδάλου», το αίτημα του νέου να σβηστεί μια απουσία του. Μα τόσος θόρυβος για μια απουσία! Μα τόσος θόρυβος που δίνεται η ίδια ευκαιρία σ’ όλους τους νέους να διεκδικήσουν μια θέση στον ήλιο του μέλλοντος! Αποπαίδια είναι όσοι σπούδασαν στα κολέγια;
Χώρα των αντιφάσεων και του «είπα-ξείπα». Χώρα όπου οι ταγοί δεν θεωρούν ατόπημα να είναι ασυνεπείς στα υπεσχηθέντα. Ολα για την ψήφο. Χώρα που νοιάζεται για τη βιτρίνα. Ανθρωποι που νοιάζονται για το μικροσυμφέρον τους και γαία πυρί μειχθήτω.
Μα για μια απουσία τόσο κακό! Κι όμως αυτή η απουσία είναι ο φερετζές της υποκρισίας μας. Που μας αφορά όλους. Εκείνους τους γονείς που δεν βάζουν τα όρια στα παιδιά τους. Που συχνά είναι πιο ανώριμοι απ’ αυτά. Οσους εκπαιδευτικούς προτάσσουν άλλες δραστηριότητες ή σιωπούν από συναδελφική αλληλεγγύη. Την πολιτεία που ενδιαφέρεται για την επικοινωνιακή πολιτική και τα συμφέροντα των πελατών της.
Κι όμως η εκπαίδευση δημιουργεί φως. Χρειάζεται μόνο οι πολλοί να δοκιμάσουν τη φωνή τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου