Ευάγγελος Αυδίκος, Φύλον: θήλυ, ΕΦΣΥΝ, 19 Ιανουαρίου 2021

 

Σε μια παράδοση ο Καλικάντζαρος της ιστορίας κυνηγάει τη μαμή, την οποία θεώρησε υπεύθυνη για την αθέτηση της υπόσχεσης ότι ο αρσενικός απόγονος οσονούπω έρχεται. Εφτασε να κάνει μια ντουζίνα κορίτσια και η μαμή για να αποφύγει την οργή του τοποθέτησε στη θέση της γενετήσιας περιοχής ένα ομοίωμα του ανδρικού μορίου, που το έπλασε από κερί.

Ο αναγνώστης/στρια της ιστορίας θα αφήσει ένα μειδίαμα, αυτά γίνονταν τα παλιά χρόνια, προοδεύσαμε τώρα, υπάρχει ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Πόσο όμως έχει προχωρήσει μια κοινωνία, στην οποία η γυναίκα χρειάζεται ειδική ποσόστωση, ώστε να υπάρξει αντιπροσώπευση σε δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια αλλά και στη Βουλή; Η διεκδίκηση της ποσόστωσης είναι παραδοχή από όλες και όλους ότι η γυναίκα βρίσκεται σε δυσμενή κοινωνική θέση και χρειάζεται υποστήριξη, για να εκλεγεί σε διάφορα σώματα. Η ποσόστωση εκφράζει αυτό που στον δημόσιο λόγο δεν ομολογείται. Αντιμετωπίζεται η γυναίκα ως ευπαθές ή ανεπαρκές ον για την αντιμετώπιση των κρισίμων ζητημάτων. Η κάθε μορφή δράσης της πραγματώνεται με την ανοχή και την υψηλή εποπτεία του ανδρών. Από μόνες τους θα ήταν αδύνατο να έχουν οιαδήποτε επιτυχία.

Αυτή η αντίληψη έχει διαποτίσει κάθε κοινωνικό και επαγγελματικό χώρο. Οι γυναίκες στη χειρότερη περίπτωση αντικαθιστούν τα διακοσμητικά φυτά σε τηλεοπτικές εκπομπές ή σε θέσεις επιχειρήσεων, που επιθυμούν να μερεμετίσουν την ελκυστικότητα της βιτρίνας τους. Αν όμως έχουν το θράσος να διεκδικήσουν ό,τι προκύπτει από τις ικανότητές τους, τότε αυτό μπορεί, σε κάποιες περιπτώσεις, να λοιδορείται. Ή να ζητιέται αντίτιμο.

Ο προϊστάμενος, ο προπονητής ενίοτε, ο διοικητικός παράγων, ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, το αφεντικό γίνονται ιδιοκτήτες του εργασιακού και του κοινωνικού χώρου. Ετσι, έχουν δικαίωμα και στην εργασία αλλά και στο σώμα του εργαζομένου, όχι αποκλειστικά και μόνο της γυναίκας.

Είναι κοινό μυστικό. Αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά μετά απ’ όσα προέκυψαν στον χώρο της ιστιοπλοϊας αλλά και αλλού. Κοινωνίες γυαλιστερές με χαμόγελα απαστράπτοντα. Η αποθέωση της κοινωνικής υποκρισίας. Οι περισσότεροι γνωρίζουν, εκ των υστέρων παριστάνουν τους έκπληκτους. Τους κεραυνόπληκτους. Στόματα κλεισμένα, χέρια αλληλοϋποστηρίζόμενα, έχουν ερμηνεύσει λάθος αυτό που μαθαίνουμε από μικροί, βάστα με να σε βαστώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό. Στην περίπτωση της όζουσας ατμόσφαιρας τροποποιείται η λαϊκή ρήση. Η αλληλεγγύη συχνά γίνεται συνενοχή στη συγκάλυψη.

Αρκεί η επίκληση της πατριαρχίας για να κατανοήσουμε το φαινόμενο; Εχω την εντύπωση πως, αν περιοριστούμε μόνο σ’ αυτή την εκδοχή, θ’ αφήσουμε απέξω την αρσενική παιδοφιλία. Την κακοποίηση και τον ψυχικό και κοινωνικό βιασμό του Ζακ Κωστόπουλου. Τους «παραδείσους» της παιδικής πορνείας για τους καλοταϊσμένους του «ευρωπαϊκού» πολιτισμού. Την αντίληψη που βάζει τους διοικητικούς μηχανισμούς στη θέση του ανθρωπισμού. Με τη Σοφία.