Η Κυριακή της
Τυρινής μάς βρήκε παρέα με τον πόλεμο στην Ουκρανία και με τα διλήμματα να
μετεωρίζονται. Με ποιους είσαι; Η ίδια ιστορία. Τα διλήμματα. Επρεπε να είσαι
με κάποιον και να τον υποστηρίζεις χωρίς αστερίσκους. Αν λοιπόν απαραιτήτως
χρειάζεται μια ταύτιση είναι με τη ζωή. Με τη βιολογική τάξη. Να θάβουν τα
παιδιά τους γονείς τους - όχι το αντίστροφο.
Κυριακή της Τυρινής λοιπόν. Να συγχωρήσετε απαιτεί. Ετσι συνηθίζεται. Οι
μικρότεροι τους μεγαλύτερους. Για την ασέβεια και τις στενοχώριες. Για τις αδικοπραξίες.
Ομως, η συγχώρεση είναι μονομερής. Μάλλον από την ανάγκη των μεγαλύτερων να
επαναφέρουν στον κανόνα όσους ξεστράτισαν από τα ειωθότα. Οι μεγάλοι που έχουν
την εξουσία ποτέ δεν σφάλλουν. Αυτό είναι το υπόστρωμα.
Κυριακή της Τυρινής πριν από δύο μέρες.
Αντιστρέφουμε το εθιμικό δίκαιο. Οι πολίτες, οι ανώνυμοι που παλεύουν για την
επιβίωση. Που τρέμει το φυλλοκάρδι τους μην ανάψουν τα πολεμικά τόπια σ’ όλη
την περιοχή. Αντιστρέφουμε τον κανόνα. Δεν ζητάμε συγχώρεση. Δεν συγχωρούμε.
Εκείνους που εισέβαλαν σε μια ξένη χώρα. Δεν συγχωρούμε όσους βάζουν κούτσουρα
στη φωτιά του πολέμου. Δεν συγχωρούμε εκείνους που επιλέγουν την πολεμική
αναμέτρηση αντί για την ειρήνη. Δεν συγχωρούμε όσους καλλιεργούν τη
μισανθρωπία. Δεν συγχωρούμε όσους βγάζουν χρήματα από το ανθρώπινο αίμα. Δεν
συγχωρούμε όσους βάζουν δίπλα δίπλα την τέχνη με τα κανόνια.
Διάγουμε ήδη την πρώτη εβδομάδα της
Σαρακοστής. Οι παλιές παραστάσεις την παρουσιάζουν ως μια γυναικεία μορφή που
δεν έχει στόμα, υπόμνηση της ανάγκης για διατροφική αυτοσυγκράτηση. Ομως, η
φετινή Σαρακοστή αφίχθη δέκα μέρες νωρίτερα. Χωρίς μάτια και χωρίς αυτιά.
Ταιριαστή με όσα γίνονται. Υποδεικνύει στους ανθρώπους να νηστεύουν τον
Ντοστογιέφσκι, τον Τολστόι, την Αχμάτοβα, τα μπαλέτα Μπολσόι, τον Τσαϊκόφσκι,
τον Καντίνσκι. Να απέχουν από τους κλασικούς Ρώσους ποιητές και πεζογράφους που
φλόγισαν τη φαντασία δίνοντας σχήμα στα άνυδρα όνειρα.
Να νηστέψουμε λοιπόν τον Ντοστογιέφσκι.
Για να τιμωρήσουμε τα κανόνια των εμπόρων της ανθρωπότητας. Οποιοι και αν είναι
αυτοί. Να μην παρασυρθούμε από τα συγγραφικά τερτίπια του Τολστόι που μίλησε
για τον πόλεμο και την ειρήνη. Είναι οι προπάτορες των εισβολέων. Είναι αυτοί
που ευθύνονται για τα δεινά της ανθρωπότητας. Για τις μπόμπες. Για τη φτώχεια.
Για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
Φοβούνται τους δημιουργούς. Διαχρονικά.
Ακόμη και όταν τους τιμούν. Με λόγια ξύλινα που αντηχούν τον ξερό ήχο του
τσίγκου. Τους ζήτησα να με συγχωρέσουν, μέρες που είναι. Ξέρουν αυτοί. Κατέβασα
από τη βιβλιοθήκη τον Φιοντόρ, τον Λέοντα, την Αννα και τον Μπαχτίν. Τους
τοποθέτησα σε εικονοστάσι στο υπόγειο. Και κάθε βράδυ τούς καληνυχτίζω
διαβάζοντας κάτι από όσα έγραψαν.
Αύριο πάλι, Φιοντόρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου