\
Η ιστορία μπήκε
φουριόζα στην επικαιρότητα. Είναι αξιοπρόσεκτο πώς η πολιτική ξαφνιάζει με την
ορολογία που χρησιμοποιεί για να εντυπωσιάσει. Τρεις δεκαετίες πριν όλοι οι
Έλληνες γνώρισαν τη λέξη ‘αιθεροβάμων’. Στη συνέχεια κάθε πολιτικός που θέλει
να αποκτήσει μια διακριτή πολιτική αναφορά χτενίζει τα λεξικά και εισάγει νέες
λέξεις στο πολιτικό λεξιλόγιο που σκάνε σαν μετεωρίτες στην ασθμαίνουσα
καθημερινότητά μας.
Το ίδιο συνέβη και με τη «λευκή βδομάδα» ,
μόλο που αποσύρθηκε πολύ γρήγορα. Οι εμπνευστές ζήλεψαν τη «λευκή» νύχτα της
Αθήνας στις 28 Δεκεμβρίου. Τότε που τα μαγαζιά παρέμειναν ανοιχτά ως σχεδόν τα
μεσάνυχτα. Δεν είναι άστοχη η αναζήτηση νέων μορφών έκφρασης. Νέες εποχές , νέες συμπεριφορές. Και δεν είναι η πρώτη
φορά που δανειζόμαστε ιδέες από άλλες χώρες. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει
φτιαχτεί και από δάνεια, όπως και κάθε άλλος πολιτισμός. Στην εποχή μας ο
δανεισμός-η επιβολή με όρους συχνά καταναλωτικών προσδοκιών-είναι πιο έντονος.
Ίσως μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε καταιγιστικό, μια και η Ελλάδα, δυστυχώς, οδηγήθηκε
να γίνει χώρα καταναλωτών, και όχι παραγωγών.
Ξάφνιασε λοιπόν η «λευκή βδομάδα». Είχε
όμως την τύχη του μετεωρίτη. Τρύπωσε σ’ όλες τις συζητήσεις, καλλιέργησε
αυταπάτες, αποκάλυψε τη γυμνότητα της έμπνευσης και απήλθε. Τουλάχιστον για
φέτος. Παραμένει, ωστόσο, η απορία για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η ατροφική
ελληνική οικονομία από τους κυβερνώντες. Πομφόλυγες παρουσιάζονται ως βαθυστόχαστα
και επεξεργασμένα σχέδια για την έξοδο από τη στασιμότητα. Από το καλοκαίρι και
μετά όλοι υμνολογούν τον τουρισμό, το θαλασσινό κατά κύριο λόγο. Τον είπαν
βαριά βιομηχανία, ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Αφού είναι έτσι,
σκέφτηκαν, όσοι συσκέπτονται και σχεδιάζουν, γιατί να μη δημιουργήσουμε
τουριστικές ζώνες στο καταχείμωνο. Ενδεχομένως, κάποιοι να αποκοιμήθηκαν
παρακολουθώντας τις ειδήσεις για τη μεγάλη κίνηση που είχαν τα χιονοδρομικά
κέντρα των Άλπεων. Κι εκεί λοιπόν
έρχεται η ελληνική ευρηματικότητα. Πιο έξυπνοι είναι οι Ευρωπαίοι που πουλάνε
«άσπρες» ελπίδες το χειμώνα; Χιονοδρομικά κέντρα διαθέτουμε κι εμείς. Το μόνο
που χρειάζεται είναι να δώσουμε κίνητρα στον Έλληνα για να πάρει τα όρη και τα
βουνά. Είναι γνωστό παλαιόθεν πως του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει. Πολύ
εύκολα, όμως, υποκύπτει στον πειρασμό του τριημέρου. Δόστου τριήμερο και
αδειάζει τις τσέπες του ανάποδα.
Όμως, ξέχασαν κάτι πολύ σημαντικό. Οι
τσέπες των περισσότερων Νεοελλήνων έχουν γυρίσει πλέον ανάποδα τα τελευταία τρία χρόνια. Έχουν
μείνει πανί με πανί. Προφανώς, αυτά είναι λεπτομέρειες για όσους σχεδιάζουν
μεγαλεπήβολα σχέδια ανάπτυξης. Αγνοούν την πραγματικότητα, γιατί οι
περισσότεροι έχουν τον τρόπο τους. Χρειάζονται οι ίδιοι κάποια «λευκή» βδομάδα
για να αποφορτιστούν από τον κόπο που καταβάλλουν καθημερινά για την ανάταξη
της ελληνικής οικονομίας. Για να μας σώσουν.
Και εκεί ακριβώς είναι η φτώχεια μας
σήμερα. Όσοι αποφασίζουν είναι κοντόθωροι. Είναι αιθεροβάμονες, για να θυμηθώ
τη μοδάτη λέξη στη δεκαετία του 1980. Και αυτό που μαυρίζει την ψυχή μας είναι
η διαπίστωση πως χρησιμοποιούν τακτικές που καταγγέλλουν. Συνεχίζει να
επιβιώνει ο μαϊμουδισμός. Η αντιγραφή ιδεών που μεταφέρονται αυτούσιες από
άλλες χώρες. Κι αυτή είναι η κακοδαιμονία μας. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Οι ιθύνοντες δεν αξιοποιούν τους
σπουδαίους ανθρώπινους πόρους που διαθέτει η χώρα. Όπως σε όλα φωτοτυπούν τις
ιδέες, τις εντολές, τις πρακτικές άλλων. Απουσιάζει η δημιουργική σκέψη, η
ανάπτυξη ενός λόγου στηριγμένου στις ιθαγενείς ανάγκες. Κι ενώ εμφανίζονται ως
καινοτόμοι, η πρακτική που ακολουθούν επαναφέρει τις παλιές συμπεριφορές. Αυτές
που έκαναν την Ελλάδα ένα απέραντο πτωχοκομείο. Το δανεισμό για διακοπές. Αυτό
ονειρεύονται;
Η πρόταση για «λευκή βδομάδα» στα
σχολεία αποκαλύπτει το γκρίζο που ακόμη κυριαρχεί στην πολιτική σκέψη των
ιθυνόντων. Η εκπαίδευση νοσεί. Τα πανεπιστήμια έχουν αποδιοργανωθεί. Δεν έχουν
πόρους για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Η εκπαίδευση δεν έχει
προσανατολισμό. Παραπαίει. Σε μια τέτοια περίοδο οι φωστήρες της κυβερνητικής
πολιτικής σκέφτηκαν να παρατείνουν τις διακοπές. Ούτε κουβέντα για τις
εκπαιδευτικές ανάγκες. Καμιά συζήτηση για το πού πάει η εκπαίδευση. Είναι οι
ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν οι εκπαιδευτικοί προχωρούν σε
διεκδικήσεις. Είναι αυτοί που απαξίωσαν τους πανεπιστημιακούς και βυσσοδομούν
για τους άχρηστους εκπαιδευτικούς.
Είναι το βαθύ γκρίζο της κυβερνώσας
πολιτικής που μας πληγώνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου