ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, Οι χρυσαυγίτες στον τόπο του εγκλήματος, H KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29 Ιανουαρίου 2014

Στα αστυνομικά, του χαρτιού ή του φιλμ, οι δολοφόνοι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος είτε κρυφά, μεταμφιεσμένοι, για να σβήσουν τα ίχνη του εγκλήματός τους, είτε φανερά, όταν είναι απολύτως βέβαιοι πως τίποτα δεν τους απειλεί. Στη δεύτερη περίπτωση, χωμένοι στο πλήθος των περίεργων, απολαμβάνουν σαδιστικά τα έργα των χειρών τους, δηλαδή τον πόνο των άλλων. Απολαμβάνουν όχι την ενδεχόμενη ψυχοπάθειά τους, αλλά τη φονική δύναμή τους.

Η πραγματική ζωή δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τις καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις της, πεζογραφικές και κινηματογραφικές. Διαθέτει, όμως, μεγαλύτερη επινοητικότητα και από τον πλέον ευφάνταστο σεναριογράφο, άρα και περισσότερες διαδρομές. Αποδείχθηκε αυτό και προχθές, με τον ωμότερο των τρόπων και τον πιο επίφοβο: με την επιστροφή αφιονισμένων και αφηνιασμένων μελών της χρυσαυγίτικης εγκληματικής οργάνωσης στο βαθιά πληγωμένο Κερατσίνι. Στον τόπο του δολοφονημένου αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Ποιος πίστευε ότι θα μπορούσε να συμβεί; Οτι δεν υπάρχουν πια Ερινύες; Η μαύρη αγέλη, μαύρη πρωτίστως από τις ιδέες της κι έπειτα από το ομοιόμορφο ντύσιμό της, επέστρεψε φανερά, αλλά και, την ίδια στιγμή, κρυφά. Κρυφά, αφού πολλοί επιδρομείς φρόντισαν να καλύψουν τα χαρακτηριστικά τους. Και φανερά, γιατί δεν χτύπησαν όπως συνηθίζουν, όταν πέφτει βαθύ σκοτάδι, ούτε με ενέδρα. Παρέλασαν σε στρατιωτικό σχηματισμό. Ούρλιαξαν τα αιμοδιψή συνθήματά τους. Μαγάρισαν το σημείο του αίματος. Κατέβασαν το πανό μνήμης που ανάρτησε την επομένη της δολοφονίας ο σύλλογος δασκάλων «Νίκος Πλουμπίδης». Εσβησαν ποιήματα. Εσπασαν, οι καλοί χριστιανοί, τα καντηλάκια που ανάβουν συγγενείς και φίλοι. Απείλησαν τους γονείς του δολοφονημένου στο σπίτι τους. Τρομοκράτησαν τους περιοίκους. Πολιόρκησαν το αντιεξουσιαστικό στέκι «Ρεσάλτο» και επιτέθηκαν με λοστούς, τούβλα και πέτρες σε όσους ήταν εκεί. Και λιθοβόλησαν το διαμέρισμα του ισογείου. Κι ας τους εκλιπαρούσαν οι ένοικοι, γιατί μέσα βρισκόταν το παιδί τους.

Πάνω από ώρα διήρκεσε η καταδρομική επίθεση των χρυσαυγιτών, οι οποίοι δεν ενοχλήθηκαν καθόλου στο έργο τους από τις δυνάμεις της τάξεως, που φαίνεται πως ούτε και τούτη τη φορά ενημερώθηκαν εγκαίρως. Θαρρείς και αυτός ο καλά σχεδιασμένος τσαμπουκάς, με τον βαρύτατο συμβολισμό, ήταν κάτι το συνηθισμένο, σαν επεισόδια στα πέριξ κάποιου γηπέδου. Ενώ ήταν τα εγκαίνια της προεκλογικής εκστρατείας της Χ.Α. Με τη λέξη εκστρατεία να κυριολεκτεί. Αλλά, δυστυχώς, τη μεγαλύτερη κάλυψη στον εσμό των χρυσαυγιτών δεν την προσφέρει η Αστυνομία. Εξακολουθεί να την προσφέρει η κοινωνία· το τμήμα της που συνεχίζει να την κατατάσσει τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Επειδή συμμερίζεται όχι τόσο τα άναρθρα και παραπειστικά που λέει η Χ.Α. κατά του μνημονίου, όσο τις βαθύτερες ιδέες της, τη μισαλλοδοξία και τη λατρεία της για τη βία. Πλανώνται πλάνη ψηφοθηρική όσοι συνεχίζουν να κανακεύουν τους οπαδούς της αποκαλώντας τους συλλήβδην αγνούς πλην παραπλανημένους. Πόση βία και πόσο τρόμο χρειάζεται κανείς για να βγει επιτέλους από την «πλάνη» του;