Η έλευση της online Παιδείας χαιρετίστηκε ως απόδειξη του εγγενούς εκδημοκρατισμού που χαρακτηρίζει, υποτίθεται, τη διάδοση των νέων τεχνολογιών. Μέσα στην ευφορία της χρυσής εικοσαετίας της παγκοσμιοποίησης η εξ αποστάσεως εκπαίδευση φάνταζε ως ιδανική προέκταση του κλασικού ακαδημαϊκού μοντέλου. Ενας προσωπικός υπολογιστής, μια σύνδεση στο Ιnternet και χαμηλά δίδακτρα θα αρκούσαν για να εκπληρωθεί η ισότητα των ευκαιριών που ευαγγελίζεται η οικονομία της αγοράς με ανώτατη Παιδεία για όλους.
Ωστόσο, κατά τον Στίβεν Γουόρντ στο «Times Higher Education», οι αθέλητες συνέπειες ενός κάτω του κόστους διαδικτυακού πανεπιστημίου ενδέχεται να αποβούν υπαρξιακή απειλή για τον ίδιο τον φορέα της Παιδείας, τον καθηγητή / ακαδημαϊκό. Μικρά κολέγια στις ΗΠΑ διαφημίζουν ήδη online προγράμματα με «μικρότερο κόστος και μεγαλύτερη προσβασιμότητα» όπου διοικητικοί επιβλέποντες προΐστανται «μεντόρων» οι οποίοι ορίζουν προγράμματα μαθημάτων και «δεξιοτήτων». Οι φοιτητές καλούνται να επιδείξουν την εκμάθησή τους (τη χρήση «λογικής, συλλογιστικής ικανότητας και ανάλυσης προκειμένου να επιλύσουν ένα επιχειρηματικό πρόβλημα», ας πούμε) και η ικανότητά τους πιστοποιείται από ειδικούς εξεταστές. Από την τυποποιημένη αλυσίδα παραγωγής όπου η γνώση αφυδατώνεται, τεμαχίζεται και εργαλειοποιείται απουσιάζουν οι διδάσκοντες. To εξειδικευμένο χρηστικό προϊόν που προκύπτει μοιάζει πλήρως στερημένο από κάθε πολιτισμικό φορτίο. Και η άμεση ηλεκτρονική επαφή φοιτητή - εξεταστή δεν παρακάμπτει τον μεσάζοντα προς όφελος του πελάτη αλλά εξαλείφει τη διαμεσολάβηση του ανθρώπινου παράγοντα ως οργάνου παροχής γνώσης.
Το τρέχον επιχειρηματικό ακαδημαϊκό πρότυπο άλλωστε ήδη κλίνει προς τα εκεί. Η Μαρίνα Γουόρνερ στο «London Review of Books» γράφει για τη μετάλλαξη του Πανεπιστημίου του Εσεξ, το οποίο συγκροτήθηκε το 1964 ως «ουτοπικό πείραμα σύγχρονης εκπαίδευσης» ρίχνοντας τα τείχη μεταξύ καθηγητών και φοιτητών και εισάγοντας στο πεδίο της έρευνας νέα αντικείμενα. Σήμερα, στο πλαίσιο μιας πολιτικής που θέλει τα πανεπιστήμια «να μιμούνται τον ανταγωνισμό των σουπερμάρκετ», νομπελίστες επισκέπτες καθηγητές απολύονται, το διδακτικό προσωπικό περικόπτεται, οι ακαδημαϊκοί ωθούνται στην αναζήτηση χορηγιών και σχολές διοίκησης επιχειρήσεων (πόλος έλξης φοιτητών από το εξωτερικό οι οποίοι πληρώνουν αδρά) αντικαθιστούν κέντρα ανθρώπινων δικαιωμάτων. Διόλου παράξενο που η Γουόρνερ, καθηγήτρια Λογοτεχνίας εκεί από το 2004, αφού συγκρούστηκε με τους μάνατζερ της διοίκησης, επέλεξε την οδό της παραίτησης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου