Γιώργος Σταματόπουλος,Ηγεμονευόμενοι, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ

liontari-arni.jpg

Βεβαίως, δεν πολυνοιαζόμαστε ότι η δομή της εξουσίας δεν επιτρέπει σε κανέναν, όσο ισχυρή προσωπικότητα κι αν διαθέτει, όσο ηθικός κι αν είναι, να παραμείνει αλώβητος

Το να μιλά κανείς σήμερα για δημοκρατία είναι εξόφθαλμα και εξόχως γελοίο. Το αυτεξούσιο του καθενός έχει χαθεί, μάλλον έχει υποκατασταθεί από ένα «εγώ» κατασκευασμένο από μικροϊδεολογίες, μικροσυμφέροντα και από τον φόβο μπροστά στην ελευθερία. Οι έννοιες ελευθερία, λόγος, προσωπικότητα είναι έξω από την αξιακή γραμματική της επικοινωνίας. Χωρίς αυτές τις έννοιες δεν κατορθώνουμε πολλά, μάλλον πάμε προς τα πίσω· όπως και να ’χει, απομακρυνόμαστε από τη δημοκρατία. Υποτίθεται ότι η (κάθε) ψηφοφορία αφορά σημαντικές στιγμές της ζωής μας για το παρόν αλλά και το μέλλον. Πόσο έτοιμοι είμαστε γι’ αυτό; Πόσο προετοιμασμένοι;

Προετοιμασία σημαίνει να μάθουμε να σκεφτόμαστε. Το σκέπτεσθαι απαιτεί μέθοδο, χειραγώγηση των ενστίκτων, εμπιστοσύνη στον δικό σου νου αλλά και στα δικά σου πόδια, πόδια ορχηστού. Είναι το λεπτό εκείνο ρίγος που στέλνει στους νευρώνες και τους μυς την ένταση και την έναρξη της πνευματικής διαδικασίας. Η πνευματικότητα αγγέλλει το αυτεξούσιο και την ικανότητα να αποφασίζουμε και να ψηφίζουμε, να συμμετέχουμε οι ίδιοι στην άσκηση της πολιτικής. Κολοκύθια τούμπανα.

Εκχωρούμε, ασμένως μάλιστα, το δικαίωμά μας στην εξουσία εαυτών σε μερικούς που έχουν χριστεί αντιπρόσωποι (αυτή είναι η δημοκρατία μας, τα πολιτικά κόμματα, η ιεραρχία· βράσε όρυζαν!). Η μάζα απαιτεί να ηγεμονεύεται, ε, δεν μπορεί κανείς να πάει κόντρα σε τούτη την απαίτηση... Δεξιοί και αριστεροί, θρησκεύοντες και άπιστοι, λαϊκοί και αριστοκράτες, ένα συνονθύλευμα φοβισμένων μικροσυμφεροντολόγων, συνασπίζονται και ψηφίζουν την πραγματικότητα· σε καλό τους!

Οι πολλοί ψηφίζουμε τελικά· μερικοί από ιδεολογία, άλλοι από συμφέρον και φόβο ταυτοχρόνως, τινές έτεροι γνωρίζουν και επιλέγουν το λιγότερο κακό (το καλό είναι ανύπαρκτο), τέλος, υπάρχουν κάποιοι που ψηφίζουν χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν, αλλά επειδή νομίζουν ότι πρέπει να ασκήσουν το ανώτατο δημοκρατικό τους δικαίωμα. Υπάρχουν πολλά «είδη» ψηφοφόρων, αλλά θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να καταγραφούν -και τι νόημα θα είχε;

Καλούμαστε, έτσι επιτάσσει το πολιτικό σύστημα, να ψηφίσουμε άφθαρτα, ικανά και λαμπερά πρόσωπα (τα βλέπουμε στην TV και φρίττουμε...), αμόλυντα. Βεβαίως, δεν πολυνοιαζόμαστε ότι η δομή της εξουσίας δεν επιτρέπει σε κανέναν, όσο ισχυρή προσωπικότητα κι αν διαθέτει, όσο ηθικός κι αν είναι, να παραμείνει αλώβητος. Επίσης δεν πολυδίνουμε σημασία στην καφενειακή βιοσοφία ότι η εξουσία διαφθείρει (και το χρήμα, ναι, αλλά αυτά πάνε μαζί όπως το πεπόνι με το μαχαίρι). Τι ωφελεί, τέλος πάντων, να λέμε ότι είμαστε δημοκράτες όταν βαθιά μέσα μας παραμένουμε ανερμάτιστοι, φοβισμένοι, αδαείς στο σκέπτεσθαι, απνευματικοί τελικά;

Ποιος ξέρει. Μερικοί περνάνε καλά, χωρίς να μπορεί κάποιος να τους αποκαλέσει αφελείς ή χαζοχαρούμενους, θεωρούν ξεχωριστές τις μέρες πριν από τις εκλογές, προωθούν συμφέροντα, πίνουν στην υγειά των κορόιδων και λοιπά.

Δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί η λαίλαπα (κατ’ άλλους δημοκρατική ευ-λογία) των εκλογών, το αποτέλεσμα των οποίων εξαρτάται από τον καλύτερο συνασπισμό πολιτών· πολιτών! Εχει γούστο να βλέπουμε το παλαιό σύστημα να καταρρέει (μπα!) και το νέο να εφορμά (σιγά· σιγά!). Και τα δύο συστήματα ευρωπαϊκά αυτοαποκαλούνται, νεωτεριστικά. Θεόρατο δίλημμα· τι να πρωτοκάνουμε οι άμοιροι ψηφοφόροι;

Το να πας στην κάλπη δεν είναι έγκλημα μήτε αστείο, αντιθέτως φαντάζει επίκαιρο και αναγκαίο μπας και ξεκολλήσουν από τις καρέκλες τους οι εξουσιομανείς και οι ακροδεξιοί που τρομοκρατούν τον κόσμο. Ε, δεν είναι και λίγο. Νέοι νοητικοί σχηματισμοί στον ορίζοντα, καινούργιοι συνδυασμοί. Νόηση και αίσθηση ταυτίζονται· μεγαλεία! Πραγματικότητα και αντικειμενικότητα επίσης. Κι εμείς ένα μαζί τους, ανυπότακτοι και ραγιάδες, ρωμηοί άπαντες.