Ανανέωση και Ηλικιακός ρατσισμός

    Εύγευστη η αίσθηση από την πρώτη κυβέρνηση. Πρωτίστως γιατί η συγκρότησή της αφορμάται από ανάγκη για εστίαση στα υπαρκτά προβλήματα. . Γι’ αυτό και τα κυβερνητικά στελέχη έχουν αναφορά στην ικανότητα να διαχειρίζονται προβλήματα και όχι να ικανοποιήσουν ενδοκομματικές ισορροπίες. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός, με το σωστό πολιτικό και κοινωνικό του αισθητήριο, παρακάμπτει τα διλήμματα των γενιών. Νέοι, μεσήλικες ή μεγαλύτεροι;

     Αυτό το ζήτημα, δυστυχώς, εμφανίστηκε με ένταση τα χρόνια της κρίσης. Οι νέοι, όπως ήταν φυσικό, καταφέρθηκαν εναντίον όλων των μεγαλύτερων, κατηγορώντας τους συλλήβδην ως υπεύθυνους για το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό ναυάγιο της Ελλάδας. Η συγκεκριμένη κατηγορία είναι βάσιμη, μια και  οι νέοι βίωσαν την ανεργία και την περιθωριοποίηση εξαιτίας κακών χειρισμών όσων άσκησαν εξουσία, που συχνά τη χρησιμοποίησαν ως προνομιακό πεδίο για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Καταφέρθηκαν οι νέοι εναντίον μιας νοοτροπίας που θεωρούσε τους προσοντούχους νέους ανώριμους για την ανάληψη ευθυνών για την άσκηση διοίκησης και συμμετοχής στην πολιτική.

      Ωστόσο, η συγκεκριμένη κατηγορία γενικεύτηκε και χρησιμοποιήθηκε για τη διεύρυνση της σύγκρουσης των γενεών. Διαμορφώθηκαν δύο στρατόπεδα, όπου οι νέο ταυτίστηκαν με την πρόοδο και τη ριζοσπαστικότητα, ενώ οι μεγαλύτεροι εξέφρασαν τη συντηρητική οπτική και τη διαφθορά. Αναμφίβολα, οι νέοι εκφράζουν το καινούργιο.Την ελπίδα. Ωστόσο, αυτή η αντίληψη δογματοποιήθηκε. Θεωρήθηκε πως η αιτία των δεινών της χώρας βρισκόταν στην περιθωριοποίηση των νέων, γεγονός που αντιμετώπιζε τους νέους ως μια ενιαία κοινωνική κατηγορία και την ίδια στιγμή ταξινομούσε όλους τους μεγαλύτερους ως μια ομογενοποιημένη κοινωνική ομάδα των οποίων το ενοποιητικό στοιχείο ήταν η ηλικία.

      Πολύ γρήγορα η πραγματικότητα διέψευσε τα τεχνητά σχήματα. Στα ναζιστικά μορφώματα ήταν εντυπωσιακή η παρουσία των νέων. Κι αυτή η συμμετοχή συνέβαλε στην οπισθοδρόμηση της κοινωνίας-όχι στην εξέλιξή της. Σε πιο ήπια μορφή, κάποιοι νέοι πολύ γρήγορα απέκτησαν ώσμωση με την κατεστημένη αντίληψη για τη δημιουργία και αξιοποίηση πελατειακών σχέσεων και συμπεροφορών που δεν προσιδιάζουν στη ριζοσπαστικότητά τους.

    Όμως, η αντίληψη ότι η κύρια σύγκρουση στην Ελλάδα του μνημονίου ήταν η ηλικιακή προκάλεσε παραμορφώσεις και ανησυχητικές συμπεριφορές. Οδηγήθηκε δε στην ακραία άποψη ότι αρκούσε η τοποθέτηση στα ψηφοδέλτια και η υπερψήφισή τους και το μέλλον θα ήταν καλύτερο. Ακόμη, έστω και με παιγνιώδη τρόπο, υποστηρίχτηκε ότι θα έπρεπε να μην ψηφίσουν οι μεγαλύτερες ηλικίες.

   Όλα αυτά διαμορφώνουν έναν ηλικιακό ρατσισμό αλλά και μεταθέτουν την κοινωνική και πολιτική σύγκρουση σε σαθρό έδαφος. Η κυρίαρχη σύγκρουση δεν είναι η σύγκρουση των γενεών. Η αλλαγή στην κοινωνία δεν είναι θέμα ηλικίας. Αν περιοριστεί σ’ αυτό το επίπεδο, πολύ γρήγορα η προοπτική για ένα άλλο μέλλον θα παρασυρθεί από τον πρώτο δυνατό άνεμο. Ο  ηλικιακός ρατσισμός είναι επικίνδυνος, όπου κι αν ανθίζει.. Αυτό σημαίνει ότι οι άνθρωποι κρίνονται με βάση την ηλικία τους και όχι τις ικανότητές τους. Συχνά, αυτή η αξιολόγηση γίνεται και από κάποιους συνταξιούχους, οι οποίοι ταυτίζουν τη διακοπή μιας συγκεκριμένης εργασιακής, λόγω ηλικίας,  σχέσης με την πνευματική, πολιτική και κοινωνική συνταξιοδότησή τους.

     Ο πρωθυπουργός ενήργησε με ισορροπημένο τρόπο , συνεπώς, στη διαδικασία συγκρότησης της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση είναι μια μίξη ηλικιών, που συνδυάζουν την ωριμότητα, την εμπειρία και την ηλικιακή εκρηκτικότητα.