Η λέξη είναι
κοινόχρηστη στην καθημερινή επικοινωνία. Περιγράφει την αύξηση, τον
πολλαπλασιασμό της καταβαλλόμενης ενέργειας. Για να μειωθεί ο χρόνος που
απαιτείται για την επιτυχή διεκπεραίωση μιας προσπάθειας. Ή για να υπερνικηθεί
ο αυξημένος βαθμός δυσκολίας.
Και έτσι προέκυψαν οι Μονάδες Εντατικής
Θεραπείας. Για τις οποίες χρησιμοποιείται συνήθως η λέξη στον ενικό αριθμό και
ως ουσιαστικό. Τα τελευταία δε χρόνια, τα δύστηνα της πανδημίας, η «Εντατική»
λειτούργησε ως προειδοποίηση ενός κινδύνου. Γύρω απ’ αυτήν ειπώθηκαν πολλά. Σε
κάθε περίπτωση όλοι/ες συνομολογούσαν το αυταπόδεικτο. Η «Εντατική» έγινε ένας
δείκτης του ενδιαφέροντος για την υγεία των πολιτών, εχόντων και μη. Ιδίως των
δεύτερων.
Ενίοτε, το κράτος αρέσκεται στον τσάμικο.
Επιδίδεται σε ηρωικές φιγούρες, κοινώς σπαραξικάρδια χορευτικά ψαλίδια,
επικαλούμενο την προσπάθεια που καταβάλλεται εν μέσω λιμών, λοιμών και
καταποντισμών. Και όσο ανεβαίνει η ένταση των επικλήσεων στον πατριωτισμό και
την ανεκτικότητα, τόσο πιο πολύ γίνεται αντιληπτό ότι χρειάζεται να ανάψουν οι
πολίτες ένα κεράκι στον γειτονικό ναό, να μην τους βρει η στραβοκλοτσιά της
ζωής.
Κάτι τέτοιο συνέβη στην περίπτωση του
εξάχρονου από τα Γρεβενά. Χρειαζόταν άμεση διακομιδή σε ΜΕΘ. Και τότε άρχισε η
κολοκυθιά, το επίσημο άθλημα της νεοελληνικής μας αβελτηρίας. Η οικογένεια του
εξάχρονου δεν ανήκει σ’ αυτούς με γεμάτη τσέπη. Ούτε κατείχε μια ιδιαίτερη θέση
στον αρμό της πολιτικής διοίκησης. Ακόμη ακόμη, δεν κατείχε τον τίτλο
«ευγενείας» της εποχής μας: του σφουγγοκωλάριου των παρακοιμωμένων σε
υπουργεύοντες και άλλους διάττοντες αστέρες των κομματικών σιτηρεσίων.
Ο νεαρός έχασε τη ζωή του. Αργά βρέθηκε
θέση σε ΜΕΘ, για να προκάμει να χαρεί τη ζωή του. Πέθανε χωρίς να του δώσουν το
δικαίωμα να παλέψει για τη ζωή του. Εφυγε με το παράπονο. Και οι γονείς του
θρηνούν γιατί δεν μπόρεσαν να κάνουν περισσότερα. Και μαζί τους θρηνούμε και
όλοι οι πολίτες. Οσοι δεν εμποδίζονται από τις κομματικές σκοπιμότητες. Που
αναζητούν μια δικαιολογία.
Αν ο μικρός μας νεκρός δεν βρήκε κρεβάτι
στην «Εντατική», όλη η κοινωνία μπήκε σε ΜΕΘ. Για θεραπεία από τη νόσο της
υποκρισίας, που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια σε ενδημική. Ολοι ομνύουν στο
όνομα μιας παιδοκεντρικότητας. Που ωστόσο αναζητείται. Ολα για το παιδί, λένε.
Αγαθά πολλά στην αγορά. Και δίπλα από την ερεθιστική βιτρίνα, ακούγεται το
αγκομαχητό μιας πραγματικότητας. Που την αντιμετωπίζουμε ως καρύκευμα στην
τηλεοπτική μας ανία. Οι βιασμοί παιδιών γίνονται θέαμα. Ή και μέσο ικανοποίησης
ανομολόγητων ενστίκτων. Και όχι αφορμή για περισυλλογή. Για την αποκτήνωση που
αμπαλάρεται με δικαιολογίες.
Χρειαζόμαστε λοιπόν ΜΕΘ ανθρωπισμού. Αλλά
και υπουργεύοντες που να σκέφτονται τους αδύναμους. Να είναι ταμένοι σ’ αυτό,
ιδιαίτερα αν χρωστάνε τη ζωή τους στη δημόσια φροντίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου