Η μεγάλη νύχτα του Ιουλίου

     Ο Ιούλιος έχει γίνει μήνας-πεδίο σημαντικών στιγμών της πρόσφατης, καλύτερα της μεταπολεμικής μας ιστορίας. Είναι γνωστές κάποιες απ’ αυτές: αποστασία και τα ιουλιανά, το πραξικόπημα στην Κύπρο και η κατάρρευση της απριλιανής χούντας. Σ’ αυτά τα γεγονότα προστίθεται και η μεγάλη σφαγή του φετινού Ιουλίου. Όλες οι κυβερνητικές δυνάμεις έχουν μαζέψει ό,τι επικοινωνιακό πυρομαχικό τους έχει μείνει και το θέτουν στην προσπάθεια που κάνουν να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες-εντολές των  επιτηρητών της χώρας μας. Χρησιμοποιούν την  τακτική του αιφνιδιασμού, παρόλο που ήταν ορατές οι ενδείξεις για τις προθέσεις τους, ιδίως με τον τρόπο που αναδιανεμήθηκαν οι κυβερνητικές θέσεις ώστε να τοποθετηθούν στη θέση των υπουργείων –πολιορκητικών κλοιών οι ζηλωτές της  κατάληψης-κατάλυσης του δημοσίου.

       Όσο κι αν οι ‘τεθλιμμένοι οικείοι’ των υπουργών, που συχνάζουν ως κακοπαθημένες μοιρολογίστρες στα τηλεοπτικά παράθυρα, συμμερίζονται τον πόνο και την οργή των θυμάτων της εφόδου στο δημόσιο, αυτό που γίνεται είναι μια από τις μελανές ιστορίες της σύγχρονης ιστορίας μας. Εκπλήσσει με τον κυνισμό και τον αμοραλισμό των αρμοδίων υπουργών και ‘οικείων’. Σε μια στιγμή, με μια απόφαση , χιλιάδες άνθρωποι θα βρεθούν επαγγελματικά ανέστιοι, βορά στον τροϊκανό Μινώταυρο, που ζητά επιμόνως να χυθεί αίμα ώστε να σωφρονιστούν οι ‘τεμπέληδες’ Έλληνες. Προκαλεί αισθήματα οργής για τις ανώφελες ανθρωποθυσίες. Οδηγεί τους κατοίκους αυτής της χώρας  να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική τους ηγεσία δεν έχει τα κότσια να ορθώσει το ανάστημά της προστατεύοντας τους πολίτες από τον δημόσιο εξευτελισμό και αποτρέποντας τη μετατροπή της χώρας σ’ ένα απέραντο εργαστήριο πειραμάτων του ευρωπαϊκού, απάνθρωπου νεοφιλελευθερισμού.

      Ακόμη, η μεγάλη ‘σφαγή’ του Ιουλίου αποκαλύπτει τη διπροσωπία αλλά και τη χαμένη αξιοπιστία όσων διαβεβαιώνουν και την ίδια στιγμή αναιρούν τις δεσμεύσεις τους. Τρανταχτό είναι το παράδειγμα της τεχνικής εκπαίδευσης. Λένε ότι θα απολυθούν γύρω στους 2000 εκπαιδευτικοί. Ο Ιούλιος ξεγυμνώσει τις προθέσεις. Η ανάπτυξη κονταίνει και μετασχηματίζεται σε απορρύθμιση. Σε θυσία των εκπαιδευτικών, που παραδίδονται στους σύγχρονους Ηρώδηδες, οι οποίοι θέλουν να χτίσουν τη νεοφιλελεύθερη παντοδυναμία τους με αίμα και σάρκα του δημοσίου τομέα.

       Έτσι, το όνειρο της ανάπτυξης βουλιάζει.Τόσον καιρό το πρώτο εξάμηνο του τρέχοντος έτους η μαγική λέξη ήταν η ανάπτυξη. Όλα υπηρετούσαν ένα καλύτερο μέλλον, λέγανε. Με αυτή τη ‘μαγική λέξη’ ως πολιορκητικό κριό επιτέθηκαν στα πανεπιστήμια, αφού πρώτα τα κατασυκοφάντησαν. Με τον ίδιο τρόπο έστησαν στον τοίχο τους δευτεροβάθμιους καθηγητές. Και μόλο που  οι πιο υποψιασμένοι μπορούσαν να κατανοήσουν τη σκοπιμότητα των κυβερνητικών ενεργειών, χρειάστηκε να συμβεί η μεγάλη σφαγή του Ιουλίου για να ομολογήσουν ότι ανάπτυξη γιοκ. Απολύουν ανθρώπους που, με κάποιες προϋποθέσεις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ανασυγκρότηση της εκπαίδευσης. Κάτι τέτοιο όμως χρειάζεται πρόγραμμα και πίστη στο μέλλον. Όραμα για μια Ελλάδα, που θα αφήσει πίσω τον επικίνδυνο υπερκαταναλωτισμό των περασμένων δεκαετιών. Που θα φτιάξει μια εκπαίδευση που να υπηρετεί τις ανάγκες της κοινωνίας . Αυτό μπορεί να το κάνει και  η τεχνική εκπαίδευση. Δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε μορφή εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης χωρίς αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης, που είναι βασικό εργαλείο για ανασυγκρότηση της κοινωνικής και παραγωγικής βάσης της Ελλάδας.

       Και το πιο αποκρουστικό είναι ο τρόπος που υλοποιούν τις σκέψεις τους. Σφαγή στο γόνα. Χωρίς δάκρυ. Τρομάζει η σκληρότητα. Από τη μια μεριά οι δημόσιοι υπάλληλοι που προσφέρονται ως σφάγια για τον εξαγνισμό της χώρας και τη σωτηρία της ψυχής τους από τους σύγχρονους Τέντζελ της μνημονιακής Ευρώπης.         Και από την άλλη οι αρχάγγελοι της κάθαρσης, η κυβέρνηση της Ελλάδας με τα δημοσιογραφικά της εξαπτέρυγα, της οποίας τα μέλη αναλαμβάνουν το ρόλο των ιερέων της θυσιαστήριας προσφοράς.

     Ο Ιούλιος της μεγάλης σφαγής, δυστυχώς, επικυρώνει την αλλοίωση του πολιτισμικού κεφαλαίου που χαρακτήριζε όλα αυτά τα χρόνια την Ελλάδα. Πέρα από τις αναμφίβολες αστοχίες και τη διαφθορά που επικράτησε στη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, το βέβαιο είναι ότι η χώρα υφίσταται αλλοίωση των πολιτισμικών της γνωρισμάτων. Ο πολιτισμός, η κοινωνική ευαισθησία, η κοινωνική αλληλεγγύη, το ενδιαφέρον για τις ευπαθείς ομάδες και άλλα πολλά χάνουν τη σημασία τους. Υποβαθμίζονται σε επιλογές που συναρτώνται με αριθμούς. Αυτό ακριβώς είναι που επικυρώνει η μεγάλη σφαγή του Ιουλίου.