Αννας Δαμιανίδη,Mια ζωή σαν παραμύθι, εφημεριδα των συντακτων, 2 ιουλιου 2013

Της 

Mια ζωή σαν παραμύθι, διάβασα κάπου για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Παραμυθένιο μπορεί να πει το τέλος κάποιος, το αίσιο τέλος. Το φτωχόπαιδο, χάρη στο ταλέντο του, ξεφεύγει από τη φτώχεια, τραβάει έξω και τους γονείς του, ακριβώς όπως στα παραμύθια, ειδικά όσα θυμούνται και τους ανιόντες. Συνήθως ξεχνιούνται αυτοί, καθώς το παλικάρι νικάει τους δράκους με τη βοήθεια λίγων φίλων, παντρεύεται τη βασιλοπούλα και γίνεται βασιλιάς.

Κατά τα άλλα, παραμυθένιες ζωές σαν του Γιάννη μέχρι τα δεκαοχτώ του έχει πολλές τριγύρω. Υλικό παραμυθιού κυκλοφορεί διακριτικά στη μικροαστική καθημερινότητα, με πλαστικές σάκες και φούτερ σε χαρούμενα χρώματα. Δεν έχει η φτώχεια την όψη που είχε, άδικα παιδεύονται φωτογράφοι και παραμυθάδες να τη διακρίνουν στα στενά της πόλης και στο τσιμέντο των σχολικών αυλών. Χιλιάδες φτωχόπαιδα κυκλοφορούν διακριτικά ανάμεσά μας, με εξασφαλισμένο το προνόμιο για το οποίο είχε μιλήσει ο Ρομπέρτο Μπενίνι όταν παρέλαβε το Οσκαρ: «Ευχαριστώ τους γονείς μου που με γέννησαν φτωχό»! Το θυμάστε;

Μερικές φορές ξεχωρίζουν από το χρώμα του δέρματος τα φτωχόπαιδα στην Ελλάδα· σήμερα είναι συνήθως παιδιά μεταναστών. Οι προλετάριοι στην Ελλάδα σήμερα είναι συνήθως μετανάστες. Δεν αρκεί η -διακριτική- φτώχεια τους, έχουν και το κυνηγητό του ελληνικού κράτους, με το οποίο οφείλουν να συμβιβάζονται και να συμβιώνουν από τα παιδικά τους χρόνια. Ποιος ηθοποιός, ποιος καλλιτέχνης θα μπορέσει να αποτιμήσει στα μέρη μας κάποια στιγμή το βάρος και την ειδική πίεση αυτού του προνομίου; Ποιος θα μπορέσει να πει στο μέλλον, παραλαμβάνοντας κάτι σαν οσκαρ: «Ευχαριστώ τους γονείς μου που με γέννησαν φτωχό, και το ελληνικό κράτος που δεν αναγνώριζε την ύπαρξή μου»;

Ισως να γίνει το θαύμα βέβαια. Να βρίσκεται κιόλας ανάμεσα στα παιδιά που ετοιμάζονται να περάσουν καλοκαίρι στην Αθήνα, παίζοντας στα στενά πεζοδρόμια, κλεισμένα στα στενά διαμερίσματα, να μεγαλώνει ήδη ένας αυριανός τενόρος, ένας σταρ του ποδοσφαίρου, μια ακοντίστρια, η μελλοντική νικήτρια του «Ελλάδα έχεις ταλέντο» ή μια φιλόσοφος της ύπαρξης που θα φέρει επανάσταση στη σκέψη και γιατρειά σε όλα τα βαριά υπαρξιακά προβλήματα του κόσμου, ακριβώς επειδή επιβιώνει σε μια πόλη που δεν τη βλέπει, δεν καταλαβαίνει ότι υπάρχει, κι ας σκουντουφλάει επάνω της κάθε μέρα. Βιώνει την υλική κατάσταση λανθάνουσας φτώχειας προσπαθώντας να εμφανίζεται αξιοπρεπώς σε μια κοινωνία που συνεχώς επικαλείται τη φτώχεια της, αλλά αρνείται να δει τους φτωχούς της. Παλεύει να γλιτώσει από τη φτώχεια, σε μια χώρα που παριστάνει ότι σέβεται υπερβολικά τη φτώχεια, αλλά αυτόν που τη διαθέτει τον περιφρονεί. Γενικώς κινδυνεύει πολύ περισσότερο να τρελαθεί από το να γίνει φιλόσοφος, αλλά μπορεί μέσα στις χιλιάδες που ταλαιπωρούνται να υπάρξει και η φιλοσοφική πιθανότητα. Ποιος ξέρει;

Μας λείπει πολύ αυτή η φιλόσοφος, λείπει στους πολίτες του ελληνικού κράτους που την κυνηγά εκ γενετής, λείπει σε όσους αντιμετωπίζουν μαζί της υπαρξιακά προβλήματα, λείπει στους φτωχούς και λείπει και στους πλούσιους, λείπει στους Ευρωπαίους που δεν ξέρουν γιατί είναι Ευρωπαίοι, στους Ελληνες που δεν ξέρουν γιατί δεν είναι Ευρωπαίοι, λείπει σε όλους μας. Κι όσο σκέφτομαι ότι θα περάσει το καλοκαίρι στην Αθήνα, στα βρομερά πεζοδρόμια και στα στενά διαμερίσματα, τη στιγμή που τόσα εξοχικά στενάζουν από έλλειψη φιλοσοφίας…