EUROKINISSI / ΧΑΣΙΑΛΗΣ ΒΑΪΟΣ
Η ζωή είναι μια συνεχής επιστροφή στη μήτρα. Στον χώρο της παιδικής ηλικίας. Δεν έχει άδικο ο Φρόιντ που την αποκαλεί πραγματική μας πατρίδα. Οσο κι αν το παλεύεις να απαλλαγείς απ’ αυτήν. Οσο κι αν αλλάζεις χώρο. Οσο κι αν χρησιμοποιείς αποσμητικά, για να ξεχάσεις τις παλιές γεύσεις, τις μυρωδιές. Η μήτρα σου είναι εκεί. Θα βρει τη ρωγμή να τρυπώσει. Να σ’ αρπάξει από το μπράτσο. Να σε σύρει στα παλιά.
Κοινοτοπία, θα αντέλεγε κάποιος. Ισως. Αντε όμως ν’ αναμετρηθείς με την ψυχή σου. Αντε να κάνεις ζάφτι τις μνήμες που βγαίνουν πυρακτωμένες. Είναι τότε που οι ρυθμοί της καρδιάς δεν υπακούν στα πρέπει. Που ο κόμπος κόβει την ανάσα. Η εφίδρωση για την επιστροφή δεν νοιάζεται για τα αυτονόητα. Για τα γνωστά και παραδεκτά. Κάθε φορά κάνει την εμφάνισή της. Ο οβολός της επιστροφής. Εκεί που συναντιέται η μήτρα της ζωής με την αίσθηση του θανάτου.
Στο βλάχικο σχολείο που έγινε όγδοο. Στην αυλή που απουσιάζουν τα σημάδια. Η αχλαδιά που γέμιζε την κοιλιά, η τρύπα που ονομάτισε τον τρυποφράκτη. Ο Διδοδίδο που έψαχνε στα δώρα της φιλεύσπλαχνης Εσπερίας, λίγη ζάχαρη να γλυκάνει το ξερό ψωμί της μήτρας του. Οι μικροί ήρωες που μεγάλωσαν. Που χάθηκαν μες στις χαραμάδες της σκεβρωμένης μνήμης.
Ψάχνεις από κάπου να πιαστείς. Από ένα βλέμμα. Να ξεχωρίσεις πίσω από τις ρυτίδες το χαμόγελο της οικειότητας. Στέκεσαι να ακούσεις τη φωνή της μάνας που είχε αφήσει την τσάπα στο διάλειμμα της Γεωργικής. Στέκεσαι ακίνητος να μαζέψεις τους φθόγγους της φωνής της, την ώρα που γυρίζει από το μάζεμα της ελιάς με τη βρεγμένη μπέρτα να γίνεται τρέμουλο του κορμιού. Μοιάζει μια χαμένη ευκαιρία ν’ ακούσεις τους φθόγγους της. Να τους κάνεις κομποσκοίνι της κάθε μέρα βιοτής. Το κλαρίνο σκορπάει τους φθόγγους. Είναι η πληγή που ματώνει εσαεί. Είναι το πρόσωπο που χάνεται στις εικόνες και τους δρόμους της βιοτής. Που δεν μπόρεσες να της εξομολογηθείς την αγάπη σου. Τα συναισθήματα που πνίγονταν στην παράωρη ωριμότητα.
Το κλαρίνο σιωπά. Και τότε το γρήγορο βήμα του πατέρα στην άσφαλτο διεκδικεί τη δική του παρουσία. Το καρβέλι παραμάσχαλα με το μουστάκι του βρεγμένο από το πνεύμα της ουζοποσίας. Καύκαλο με μάτια κάρβουνο. Το κυνήγι του μεροκάματου και η εξουσία που ισοπεδώνει την αξιοπρέπεια. Η απαίτηση για το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων. Η κοινωνική αναλγησία της καθαρότητας των αισθημάτων. Για ένα μεροκάματο στα απορρίμματα.
Το κλαρίνο σιωπά. Είναι η ώρα των ψυχών που παρελαύνουν αθόρυβα. Ακούγεται μόνο η σιωπή τους και το παράπονο μιας ζωής που τους αδίκησε. Λέξεις μνημόσυνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου