(Λίγες σκέψεις για τη γιορτή των γερόντων στην
Πιαλεία Τρικάλων)
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο χωρίς
ηλικιωμένους, χωρίς γέροντες και γερόντισσες. Χρειάζομαι την πολυσχιδία των
βιωμάτων τους και τη σοφία της ζωής τους.
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο μόνο με νέους και
νέες. Χρειάζομαι τις υπερβολές, την παρορμητικότητα και τον ιδεαλισμό τους·
αλλά περισσότερο χρειάζομαι τον ρεαλισμό, το μέτρο και την εσωτερική ισορροπία
των ηλικιωμένων.
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο που οι ηλικιωμένοι υπερασπίζονται τα κάστρα
του «αλάθητου» και οι νέοι την άποψη πως «κάθε νέο είναι και προοδευτικό».
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο που οι ηλικιωμένοι
είναι οι μαχητές ενός εξιδανικευμένου παρελθόντος και οι νέοι επαναστάτες
«χωρίς αιτία» για ένα μέλλον απροσδιόριστο.
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο χωρίς κίνηση,
δράση και καινοτομίες. Χρειάζομαι, όμως, τη σταθερότητα, τη λογική και την
ασφάλεια του δοκιμασμένου.
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου ο σεβασμός
προς τους ηλικιωμένους θα είναι συνάρτηση μόνο της ηλικίας τους. Τον σεβασμό
τον υποβάλλεις, δεν τον επιβάλλεις μόνο με τα ηλικιακά και βιολογικά
κριτήρια-στοιχεία.
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο χωρίς τη ζωντανή
έκφραση της παράδοσης, τους ηλικιωμένους. Οταν βαδίζω μπροστά, έχω ανάγκη να
κοιτάζω πίσω «ανέβηκα στους ώμους των προγόνων μου, να δω μακρύτερα στο
μέλλον».
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου οι νέοι
ασεβούν προς το γήρας και οι γέροι δυσπιστούν μόνιμα σε ό,τι οι νέοι τολμούν.
«... και νομίσατε νεότητα μεν και γήρας άνευ αλλήλων μηδέν δύνασθαι, ομού δε το
τε φαύλον και το μέσον και το πάνυ ακριβές αν ξυγηραθέν μάλιστα αν ισχύειν»
(Θουκυδίδης).
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο που οι ηλικιωμένοι
και οι νέοι αγνοούν το βασικό υπόβαθρο της ευτυχίας που συνιστά και την
τραγωδία της ζωής: «Si jeunesse savait et vieilles se pouvait» (εάν η νεότης
είχε την γνώσιν και το γήρας την δύναμιν).
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου κυριαρχεί και
προπαγανδίζεται η «αθάνατη νεότητα». Σε έναν κόσμο που αρνείται να γεράσει και
επιθυμεί να μείνει-ζήσει αθάνατος. «Ποιος θέλει στα σοβαρά να είναι αθάνατος;
Ποιος θέλει να ζήσει στ’ αλήθεια αιώνια; ...Η αθάνατη ψυχή θα μπούχτιζε, θα
πνιγόταν από τη μονοτονία και την κούραση, θα ασφυκτιούσε από την απελπισία
ξέροντας ότι ποτέ τίποτα δεν επρόκειτο να πάρει τέλος» (Πασκάλ Μερσιέ).
Δεν θα ήθελα να ζω σ’ έναν κόσμο όπου το κράτος
ξοδεύεται σε υποσχέσεις προς τους ηλικιωμένους. Χρειάζομαι την έμπρακτη
φροντίδα και σεβασμό της πολιτείας προς τους ξωμάχους της ζωής και όχι τη
«δικτατορία των συνθημάτων».
Χρειάζομαι τα «χαρακωμένα» πρόσωπα των γερόντων,
τις θλιβερές ιστορίες τους, τα όνειρά τους που διαψεύστηκαν, τις ατέλειωτες
εξομολογήσεις τους για όσα έζησαν, τις υπερβολές τους όταν εκθειάζουν τα δικά
τους χρόνια, τα παραμύθια τους και βέβαια εκείνες τις λέξεις που μας φώτισαν
τον δρόμο μας και μας δίδαξαν πως η ζωή δεν είναι μια ακύμαντη πορεία.
Ο Κ. Καβάφης στο ποίημά του «Ενας γέρος» αποτυπώνει
με διεισδυτικότητα τις μύχιες σκέψεις ενός γέροντα κι αποτυπώνει με ενάργεια
τις διαψεύσεις της νιότης του: «Και συλλογιέται η φρόνησις πως τον εγέλα· / και
πως την εμπιστεύονταν πάντα -τι τρέλα!- / την ψεύτρα που έλεγε· “Αύριο. Εχεις
πολύν καιρό” / Θυμάται ορμές που βάσταγε· και πόση / χαρά θυσίαζε...».
Αρχίζει κανείς να γερνά, όταν οι άλλοι του φέρονται
σαν να είναι γέρος. Η τρίτη ηλικία δεν χρειάζεται λόγια συμπόνιας από την
πολιτεία αλλά στοχευμένες δράσεις. Η ευθύνη βαραίνει όλους: Ατομα, Τοπική
Αυτοδιοίκηση, Φιλανθρωπικά Ιδρύματα και βέβαια το οργανωμένο κράτος.
Η 1η Οκτωβρίου ως η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων
γιορτάζεται αδιαλείπτως από το 1990 στην Πιαλεία Τρικάλων. Στο χωριό αυτό -όπου
ο μύθος και η πραγματικότητα ζευγαρώνουν στο όνομα του Ασκληπιού- η κοινωνική
αλληλεγγύη και ο σεβασμός στην τρίτη ηλικία βρήκαν έκφραση. Στην εκδήλωση
προσφέρεται παραδοσιακό φαγητό και παρέχεται η ευκαιρία στους ηλικιωμένους να
ξαναβρεθούν και να συζητήσουν με τη νέα γενιά.
Μια εκδήλωση για στοχασμό και βαθύτερη σκέψη για
τον άνθρωπο, τη ζωή, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό και την ανιδιοτελή προσφορά.
Οσοι συμμετέχουν σε αυτήν την εκδήλωση, όπως βέβαια και οι διοργανωτές, ας
αντέξουν το βάρος της κρίσης και ας συνεχίσουν να ξεχωρίζουν τις αξίες της ζωής
έστω κι αν τα εκτυφλωτικά φώτα της επικαιρότητας τις σκιάζουν.
* Τρίκαλα
epistoles@efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου