Ευάγγελος Αυδίκος, Αδιέξοδες κορόνες, ΕΦΣΥΝ, 18 Φεβρουαρίου 2020

       «Ευοίωνη» η εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε. Κάθε βδομάδα και μια φραστική κορόνα, δανεισμένη από την οπερέτα των συνεχών δηλώσεων για την τύχη των προσφύγων και μεταναστών. Αλλοι άδουν περιπαθώς την επιθυμία τους να σταλούν σε ερημονήσια, καθώς ο έρως θέλει ερημική ακρογιαλιά, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.

Αλλοι, προφανώς κινηματογραφόφιλοι και ενδεχομένως πιστοί στην άποψη πως οι πρόσφυγες ανήκουν στο Αιγαίο, πρότειναν να φορτωθούν όλοι σε πλοία, με μόνιμη άγκυρα στ’ ανοιχτά του πελάγους.

Ο ρέκτης της Τοπικής Αυτοδιοίκησης φαίνεται πως εζήλωσε την δόξα των αμερικανικών αρχών που σε κάποια κινηματογραφική ταινία έστελναν τους επικίνδυνους κακοποιούς σε πλοίο-φυλακή, αγκυροβολημένο στην ανοιχτή θάλασσα. Είναι ατελής βεβαίως η πρόταση. Ενδεχομένως κάποιος άλλος να είναι πιο ριζοσπαστικός. Να γίνουν τα πλοία αυτά στόχος στις ασκήσεις του Πολεμικού Ναυτικού. Μ’ έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Ευτυχώς που οι «ναυτικοί» διακρίνονται από σύνεση. Δεν επιδίδονται σε οπερετικές κορόνες.

Ολες οι παραληρηματικές θέσεις που απευθύνονται σε συγκεκριμένο ακροατήριο, αναδεικνύουν το αδιέξοδο στο προσφυγικό/μεταναστευτικό πρόβλημα. Φωτίζουν την αδυναμία όσων το διαχειρίζονται να οργανώσουν μια πρόταση, μακριά από τη λογική του πολιτικού κόστους. Με κριτήριο τον ανθρωπισμό και την προοπτική συνεννόησης όλων.

Χωρίς την ευκολία των αδιέξοδων επιλογών με τα κλειστά κέντρα. Δίχως την εμμονική προσήλωση στην καθήλωση των προσφύγων/μεταναστών στα νησιά. Που χωρίζει την Ελλάδα στα δύο: την ηπειρωτική και τη νησιωτική χώρα. Καιρός είναι για μια άλλη αντίληψη. Για μια άλλη πρόταση, πέρα από τον πάση θυσία περιορισμό τους σε τρία-τέσσερα νησιά. Διέξοδος από τον συγκεκριμένο εγκλωβισμό του δημόσιου λόγου είναι η απομάκρυνση από τις αναποτελεσματικές κόκκινες γραμμές. Απαιτείται ενορατική πολιτική, στην οποία μπορούν –και πρέπει– να χωρέσουν οι πρόσφυγες/μετανάστες. Με μόνη εξαίρεση όσους έχουν αποδεδειγμένη ποινική παραβατικότητα.

Οι πρόσφυγες/μετανάστες να μοιραστούν σ’ όλες τις περιφέρειες αναλογικά. Και σ’ αυτές ν’ αρχίσει η αναλογική κατανομή στους νομούς. Προσβλέποντας στην πληθυσμιακή ενίσχυση των χωριών που έχουν ερημοποιηθεί. Δημιουργώντας αξιοπρεπείς οικισμούς και διαμορφώνοντας συνθήκες για τις νεότερες γενιές να εγγραφούν στα σχολεία και να μάθουν τα ελληνικά.

Οταν επικρατεί νηφαλιότητα, όλοι συνομολογούν τη μεγάλη συνεισφορά των οικονομικών μεταναστών από την Αλβανία –και των Βορειοηπειρωτών– στην αναμόρφωση του ορεινού όγκου. Στην πληθυσμιακή τόνωση των χωριών. Στην επιβίωση πολλών εκπαιδευτικών μονάδων. Και τότε ακούγονταν κρωγμοί. Ομως, η απόσταση του χρόνου απομειώνει τον φανατισμό. Αφήνει χώρο στον κοινό νου. Το παράδειγμα είναι πρόσφατο. Οι πρόσφυγες/μετανάστες μπορούν να συνδράμουν την ανάταξη της υπαίθρου. Σχέδιο χρειάζεται. Και συνειδητοποίηση της ιστορικής ευκαιρίας.

Το προσφυγικό/μεταναστευτικό, πέρα απ’ αυτά, είναι ευκαιρία για έναν συνολικό αναστοχασμό αναφορικά με τη σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ενωση. Το επιβάλλουν εκείνοι που περιμένουν στα τουρκικά παράλια