Επιτρέψτε μου να ευχηθώ σε όλους με τα λόγια των Θρακιωτών

Μπερεκέτια και Γεροσύνη...

σε όλους και όλες

Ποίηση Τάκη Σινόπουλου

Ανοίξτε τώρα το σπίτι.Ανάψτε το φως
για νάμπει ο αναμενόμενος.
Από μακριά μονάχος του έρχεται.
Είναι κρύα κρύα τα χέρια του.
Είναι ήσυχος ήσυχος.
Είναι αμίλητος πολύ.
(...)

Ανάψτε τώρα το φωςς

Πάει ο παλιός ο χρόνος

«Πάει ο παλιός ο χρόνος».Συνηθίζεται να τραγουδιέται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όσο κι αν ζούμε σε μια εποχή που συνεχώς αλλάζει, σε μια ιστορική φάση που η τεχνολογία δείχνει να έχει αναπτύξει φρενήρη ρυθμό.Που η διαρκής και ευθύγραμμη εξέλιξη έχει γίνει   «ο βωμός» των νέων θεοτήτων(κατανάλωση, αχαλίνωτη ανάπτυξη, κ.λπ.).Όμως, ο άνθρωπος φυλάει καλά κρυμμένη στις πολύπτυχες φυλλωσιές της καρδιάς του την ανάγκη για ένα νέο ξεκίνημα. Την πίστη στο μηδενισμό του χιλιομετρητή και την επανεκκίνησή του από την αρχή. Ο άνθρωπος, ακόμη και εκείνος που έχει βάλει στο εικονοστάσι του την τελευταία εκδοχή του iphone και ipad, νιώθει την ανάγκη να επιστρέψει στην ασφάλεια παλιότερων αντιλήψεων για το χρόνο. Στην ιδέα δηλαδή πως όλα είναι ένας κύκλος, ένας τροχός που κάθε χρόνο τέτοιον καιρό φτάνει στο τέλος της πορείας.

       Για το λόγο αυτό ο χρόνος ο παλιός που φεύγει παριστάνεται με γέρο, με άσπρα μαλλιά. Αντίθετα, ο νέος χρόνος ταυτίζεται με μωρό που φέρνει ελπίδα, προσδοκίες για μια νέα αρχή, για ένα καλύτερα μέλλον. Δεν είναι τυχαίο που η Πρωτοχρονιά έγινε τελικά το σύμβολο για ένα νέο ξεκίνημα.Πέρα από θρησκείες και διαφορετικές μορφές μέτρησης του χρόνου , η Πρωτοχρονιά  είναι το σύμβολο της νέας εποχής, της καπιταλιστικής.Της παγκοσμιοποίησης που επεκτάθηκε σε όλη την υφήλιο. Έγινε η νέα γλώσσα του ανθρώπου. Από τη μια μεριά φορτώθηκε με τις προσδοκίες για καταναλωτική σπατάλη.Για αύξηση της παραγωγής .Για φετίχ ευημερίας και πλαστικής ευτυχίας. Από την άλλη πήρε τη θέση του υποκατάστατου για τον σύγχρονο άνθρωπο. Που έχει ανάγκη από επιστροφή.Από μια μήτρα πολιτιστικής ασφάλειας.

       «Πάει ο παλιός χρόνος» λοιπόν. Μοιραία, οι προσδοκίες από τον καινούργιο είναι πολλές.Ο παλιός αφήνει πίσω του μαυρίλα.Σύννεφα βαριά φορτωμένα. Κατάθλιψη και απελπισία. Ανθρώπους απεγνωσμένους. Μοναχικές ψυχές που πέφτουν θύματα της αναλγησίας των ισχυρών. Κάθε μέρα του 2011 και μια νέα πληγή. Τον τελευταίο καιρό αυγαταίνουν και οι απώλειες απόκληρων. Σε παγκάκια.Σε ψυγεία, σε πεζοδρόμια.Παντού. Αντιμετωπίζονται σαν τα περιττώματα των σκύλων. Χρειαζόμαστε κάποιους να τους μαζεύουν αθόρυβα, δεν «υπάρχει λόγος να χαλάσουμε τη φωτισμένη βιτρίνα της πόλης».

       Και ο καινούργιος; Μοιάζει με τους κληρονόμους που οι πρόγονοι του κληροδοτούν μόνο χρέη. Ωστόσο, η προσδοκία πάντα υπάρχει.Φτάνει να μην είναι μεταφυσική.Να μην την έχουμε εναποθέσει σε άλλους.Τότε μόνο , μπορεί το χαμόγελο του νέου  χρόνου να ζεστάνει το μέλλον μας.

Όταν το κοριτσάκι με τα σπίρτα συνάντησε τον Αγιάννη

       Οι γιορτάρες μέρες που έρχονται είναι δεμένες με τη γέννηση, την αισιοδοξία για κάτι καλύτερο. Είναι η αισιοδοξία που όλες οι θρησκείες έχουν ενσωματώσει στο δόγμα τους. Παλιότερα, ήταν  Ήλιος, ο Μίθρα των Περσών, που πάλευε με το θεριό του σκοταδιού κι έβγαινε νικητής φέρνοντας τα μαντάτα στους ανθρώπους για τη νίκη των δυνάμεων του καλού. Αργότερα, ήρθε ο χριστιανισμός που συμπύκνωσε την αισιοδοξία για τα μελλούμενα στη φράση «Χριστός  γεννάται σήμερον.».

       Η εικόνα της φάτνης στη Βηθλεέμ με τον νεογέννητο Χριστό σπαργανωμένο ταυτίστηκε με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής. Αυτή η εικόνα έγινε το σύμβολο της ελπίδας που φέρνουν οι νέες γενιές, οι νεογέννητοι, αποκαθαρμένοι από τις αμαρτίες των προγόνων. Είναι αυτή η εικόνα που γεννάει αισθήματα τρυφερότητας για τους νεαρούς βλαστούς. Είναι η αθωότητα της ηλικίας που φλογίζει την οργή των ανθρώπων όταν κάποιο παιδί ταλαιπωρείται και υποφέρει από την αναλγησία των μεγαλύτερων. Αφθονούν τα παραδείγματα από την παγκόσμια λογοτεχνία. Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα» του Άντερσεν υπενθυμίζει κάθε φορά την αδιαφορία αυτών που έχουν τα ηνία σε μια κοινωνία. Οι ανήλικοι ήρωες του Ντίκενς είναι τα αθώα θύματα μιας άδικης κοινωνίας. Αυτές οι εικόνες απέχουν πολύ από τους ήρωες του ζωγράφου Λύτρα στα «παιδικά κάλαντα» αλλά και των Γύζη και Ιακωβίδη που εικονίζουν ξέγνοιαστες στιγμές παιδιών σε ασφαλές συνήθως οικογενειακό περιβάλλον.

     Τις μέρες αυτές λοιπόν είναι πιο έντονη η θλίψη στα μάτια των παιδιών που υποφέρουν στα νοσοκομεία ή αναγκάζονται να ζουν σε φιλόξενες στέγες(Το χαμόγελο του παιδιού), μακριά από την οικογενειακή θαλπωρή. Διαπεραστικός είναι ο πόνος από το απλανές βλέμμα των υποσιτιζόμενων παιδιών της Αφρικής αλλά και των μωρών που περιφέρονται στους δρόμους των πόλεων ή ενισχύουν με την παιδική αθωότητα την προσπάθεια των γονιών τους να κερδίσουν την προσοχή των περαστικών.

       Μέρες λοιπόν που αναμετρώνται με την ανθρώπινη ευαισθησία. Τον τελευταίο προστέθηκαν στη μακριά λίστα των παιδιών που παγώνουν τα χέρια τους και εκείνα που δεν μπορούν να εξηγήσουν τη θλίψη στα μάτια των γονιών τους. Εκείνα που έβαλαν στο λεξιλόγιό τους  από την τρυφερή τους ηλικία βαριές λέξεις: ανεργία, χαράτσι, απελπισία.

       Τα Χριστούγεννα κάνουν πιο χτυπητές τις συναισθηματικές, τις ψυχολογικές , τις κοινωνικές αντιθέσεις. Στη μια μεριά είναι τα απορημένα μάτια των παιδιών που ανέλαβαν δυσβάσταχτο βάρος στους ώμους, δηλαδή να παρηγορήσουν τους άνεργους γονιούς τους που αντιμετωπίζουν το φάσμα του λιμού και της φυλακής. Στην μια  μεριά είναι αυτοί που δεν μπορούν να πληρώσουν, οι σύγχρονοι Αγιάννηδες. Στην άλλη είναι  όλοι αυτοί που «πάσχουν» και «συμπονούν» με τις δηλώσεις τους. Είναι εκείνοι που όταν σβήσουν τα φώτα της κάμερας θα πάρουν θέση στο πλούσιο τραπέζι τους που στρώθηκε με όσα «ίδρωσαν» να κερδίσουν. Είναι εκείνοι που το μέλλον είναι συνώνυμο με τη δική τους καλοπέραση. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τους Αγιάννηδες για ντεκόρ της «επιλεκτικής» ευαισθησίας τους.

       Όμως, τα Χριστούγεννα, οι μέρες που έρχονται είναι μέρες περισυλλογής και εμβάπτισης στις προσδοκίες του μέλλοντος. Έρρωσθε!

Τα αδέσποτα

Η είδηση αφορούσε τα αδέσποτα σκυλιά. Μια φιλοζωική εταιρία πρόσφερε 700 ευρώ σε όποιον προσέφερε πληροφορίες για την ταυτότητα του βασανιστή αδέσποτων σκύλων. Το σχόλιο ήταν του δημοσιογράφου. Είναι υπερβολική η ευαισθησία, έλεγε, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε. Πολλοί θα συμφωνούσαν μ’ αυτή την παρατήρηση. Όμως, όσοι βασανίζουν σκυλιά είναι βέβαιο ότι δεν έχουν στο μυαλό τους όσους πάσχουν.

       Τα αδέσποτα, έτσι κι αλλιώς, είναι το εύκολο θύμα. Αδέσποτο είναι το σκυλί που δεν έχει τώρα αφέντη, δεσπότη. Κάποτε είχε. Το πώς λοιπόν δημιουργείται η πανστρατιά, κάποιες φορές, αδέσποτων σκυλιών δείχνει την αλαζονική αδιαφορία των ανθρώπων.Την έλλειψη υπευθυνότητας.Συνήθως, παίρνουν ένα σκυλί για συντροφιά, ειδικά στην εξοχή. Γρήγορα όμως το βαριούνται, ξέμαθαν οι άνθρωποι να φροντίζουν τους άλλους. Όταν ο σκύλος γίνεται βάρος, όταν οι διακοπές τελειώνουν, ή φεύγει ο πρώτος ενθουσιασμός, τότε το αφεντικό εγκαταλείπει το σκύλο του που προσπαθεί να επιβιώσει.Περιφέρονται στις πόλεις ψάχνοντας για συντροφιά και φαγητό. Και τότε είναι που φτιάχνονται οι πρώτες αγέλες αδέσποτων. Ωστόσο, ένα αδέσποτο γίνεται επικίνδυνο μόνο όταν ο άνθρωπος καταπατά τον χώρο του, εκεί που συχνάζει.

    Οι άνθρωποι ενοχλούνται από το θέαμα, σπάνια μπαίνουν στον κόπο να σκεφτούν πώς δημιουργείται αυτή η κατάσταση. Αποστρέφουν το πρόσωπο φοβισμένοι, αηδιασμένοι, αγαναχτισμένοι. Τα αδέσποτα(σκυλιά και άνθρωποι) όμως είναι θύματα της αλαζονείας των ισχυρών. Το βλέπουμε στους «αδέσποτους» ανθρώπους. Τους άστεγους. Ξαφνικά βρέθηκαν στο δρόμο σέρνοντας συχνά τα βήματα και την ντροπή τους στους πολύβουους δρόμους. Έπαθαν ό,τι και τα σκυλιά. Έχασαν τον δεσπότη τους, την φροντίδα. Έχασαν δουλειά και σπίτια. Οι «αδέσποτοι» άνθρωποι έπεσαν θύματα της ακηδίας των ποικιλώνυμων αφεντικών που στραγγαλίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στο όνομα της λογικής των αριθμών.

   Οι «αδέσποτοι» εκβράζονται από την αλαζονική τύφλωση των αφεντικών τους. Όμως, είναι κι ένα μέτρο της ποιότητας του πολιτισμού μας. Είναι πολύ εύκολο για όσους έχουν γεμάτο το στομάχι και ελέγχουν την εξουσία να δημιουργούν «αδέσποτους». Όμως, τα αδέσποτα συχνά γίνονται και μια κινούμενη άμμος που μπορεί να υποχωρήσεις παρασύροντας δικαίους και αδίκους.

Η Σιωπή του ξερόχορτου, το νέο βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου

Πρόκειται για μια πολιτεία που ζει σχεδόν στον αντίποδα της δικής μας. Η ελευθερία και η γνώση είναι δύο μεγάλοι δρόμοι της. Προσκρούει, όμως, στην εγγενή ίσως ανθρώπινη κατάσταση, στην έλλειψη ευχαριστήσεως. Έτσι ανατρέπεται, ίσως όμως αφήνει λίγους τρόπους της για άλλες πολιτείες…

Τα "γραφεία συνοικεσίων" στο ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ, Ιωάννινα, 14/12/2011

Την Τετάρτη , 14 Δεκεμβρίου 2011, πραγματοποιήθηκε στο ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ στα Ιωάννινα,μ, στις 7.30μμ, η παρουσία του βιβλίου μου «Από την προξενήτρα στα γραφεία συνοικεσίων», εκδόσεις ΠΕΔΙΟ.Το ξάφνιασμα ήταν ευχάριστο.Παρόλο που η ομίχλη θα μπορούσε να κρατήσει στο σπίτι όσους ενδιαφέρονταν, ο φιλόξενος χώρος του καφέ μπαρ γέμισε ασφυκτικά, σε σημείο που αρκετοί παρακολούθησαν την εκδήλωση όρθιοι. Ομιλητές(Α.Γκότοβος, καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Φ.Μωρόγιαννης, ψυχίατρος, Γ.Νάκος, ηθοποιός-σκηνοθέτης και Α.Μαλάμη, δημοσιογράφος-συντονίστρια) και κοινό αποτέλεσαν μια ευχάριστη παρέα καταργώντας την απόσταση που παρατηρείται στις κλασικές αίθουσες. Οι ομιλητές κράτησαν το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο, ο Γ.Νάκος, άνοιξε την εκδήλωση διαβάζοντας με τη ζεστή φωνή του αποσπάσματα επιστολών ενώ η Α.Μαλάμη διηύθυνε την εκδήλωση με μαεστρία. Μετά τις εισηγήσεις έγινε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, που θύμιζε περισσότερο κουβέντα παρέας.

ΦΩΤΟ 5:Το πάνελ στο ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ:Φ.Μωρόγιαννης, Α.Μαλάμη, Ε.Αυδίκος, Γ.Νάκος

ΦΩΤΟ 4:Θεατές παρακουλουθούν τους ομιλητές

¨ΦΩΤΟ 3: Ο καθηγητής Α.Γκότοβος, ομιλήτής στο ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

ΦΩΤΟ 2:Θεατές παρακολουθούν τις εισηγήσεις στο ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ

παρουσίαση βιβλίου στο ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ: φωτο 1η

Συνέντευξη στην εφημερίδα των Ιωαννίνων ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Τρίτη, 13 Δεκέμβριος 2011 07:43
| Συντάκτης/τρια: του Κώστα Αγόρη | |

Ο τρόπος ζωής κάνει σήμερα πολλούς να...

Αναζητούν το «έτερον ήμισυ» μέσω των Γραφείων Συνοικεσίων

O καθηγητής Λαογραφίας Ευαγγ. Αυδίκος μιλάει στον «Π.Λ.» με αφορμή το νέο βιβλίο του

Μπορεί να είμαστε πλέον στην εποχή του Facebook και των άλλων μέσων κοινωνικής δικτύωσης του Ίντερνετ που προσφέρουν σε όλους μας τεράστιες δυνατότητες και ευκαιρίες εύρεσης του… έτερον ήμισυ, όμως δεν είναι μόνον αυτά! Στην εποχή μας επιβιώνουν και οι παραδοσιακές μέθοδοι εύρεσης συντρόφου, με κυριότερα τα γραφεία συνοικεσίων. Τι ήταν όμως εκείνο που οδήγησε στην δημιουργία και την άνθησή τους; Ο ίδιος ο τρόπος ζωής μας, η κοινωνική και οικονομική εξέλιξη, που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για γνωριμίες και αναζήτηση «αισθήματος», τονίζει στον «Π.Λ.» ο συμπατριώτης μας καθηγητής Λαογραφίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας Ευάγγελος Γρ. Αυδίκος. Παράλληλα, σημειώνει ότι η… διαμεσολάβηση ανάμεσα σε έναν άνδρα και μία γυναίκα προκειμένου να γίνουν ζευγάρι, είναι μία διαδικασία που εκτός από παρελθόν και παρόν έχει και μέλλον! Αφορμή για την κουβέντα μας, στάθηκε το νέο βιβλίο του κ. Αυδίκου με τον εύγλωττο τίτλο «Από την προξενήτρα στα γραφεία συνοικεσίων», που παρουσιάζεται αύριο και στα Γιάννινα.

Η συνέντευξη
• Το θέμα του βιβλίου σας «Από την προξενήτρα στα γραφεία συνοικεσίων» είναι μάλλον ασυνήθιστο. Τι σας έκανε να ασχοληθείτε με τα… προξενιά;
- Η ιδέα του συγκεκριμένου βιβλίου ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ερευνητικά με ενδιέφερε τα θέμα της πόλης και ιδίως όλα εκείνα τα πολιτιστικά προϊόντα που  δημιουργήθηκαν ως απάντηση στις νέες συνθήκες. Στη δεκαετία του 1990 υπήρχε πληθώρα ειδήσεων για τα γραφεία συνοικεσίων. Οι απογευματινές εφημερίδες είχαν πολλές αγγελίες ανδρών και γυναικών που αναζητούσαν σύζυγο, το αστυνομικό δελτίο κατέγραφε περιπτώσεις κάποιων ιδιοκτητών γραφείων συνοικεσίων που κατηγορούνταν για εξαπάτηση των πελατών τους και η ιδιωτική τηλεόραση φιλοξενούσε τακτικά το θέμα της αναζήτησης συντρόφου μέσα από ένα γραφείο. Θεώρησα λοιπόν πολύ ενδιαφέρον το θέμα και άρχισα να μαζεύω πληροφορίες από εφημερίδες και περιοδικά. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να επισκεφτώ τον Λούη στην Αθήνα που διατηρούσε πολλά χρόνια γραφείο συνοικεσίων στην Ομόνοια. Η συζήτηση μαζί του με έπεισε ώστε να ασχοληθώ συστηματικά με το θέμα.

• Πώς επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο για το βιβλίο; Τι είναι που θέλατε να υπογραμμίσετε;
- Ο τίτλος του βιβλίου επιλέχθηκε με σκοπό να δείξει τη μετεξέλιξη ενός φαινομένου από το χθες στο σήμερα. Παλιότερα, ο γάμος ενός μέλους μιας οικογένειας ήταν υπόθεση οικογενειακή και όχι προσωπική. Η προξενήτρα/προξενητής αναλάμβανε τη διαμεσολάβηση ανάμεσα στις δύο οικογένειες ώστε να γίνει η συμφωνία. Υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες, όλοι μας έχουμε ακούσει από τους οικείους μας.  Αυτή η κατάσταση άντεξε ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970. Μετά, όλα άλλαξαν. Η οικονομική και κοινωνική απελευθέρωση των γυναικών, η μετανάστευση στις πόλεις και η άνοδος του επιπέδου της εκπαίδευσης έκαναν τον γάμο προσωπική υπόθεση των ενδιαφερομένων. Χάθηκε η προξενήτρα και επικράτησαν οι προσωπικές γνωριμίες.
Το θέμα που απασχολεί το βιβλίο είναι τι συνέβη λοιπόν και εμφανίζονται τα γραφεία συνοικεσίων για τη διαμεσολάβηση ανάμεσα σε άτομα; Σε μια εποχή κοινωνικής χειραφέτησης, σε μια εποχή που τα άτομα πήραν την τύχη στα χέρια τους, γιατί επανεμφανίζεται η διαμεσολάβηση, ένας άνθρωπος δηλαδή που φέρνει σε επαφή άντρες και γυναίκες;

• Γιατί αλήθεια ένας άνθρωπος χωρίς προβλήματα να ζητήσει τη βοήθεια ενός γραφείου συνοικεσίων για να βρει ταίρι; Ακούγονται πολλά για τα συγκεκριμένα γραφεία…
- Έχετε δίκιο. Έτσι είναι. Ο ίδιος έχω έρθει αντιμέτωπος με την καχυποψία για το ρόλο των γραφείων αυτών. Η πιο πιθανή αντίδραση πολλών όταν ακούνε το θέμα του βιβλίου μου είναι να χαμογελάσουν με κατανόηση. Οι πιο πολλοί ταυτίζουν τους πελάτες ενός γραφείου συνοικεσίων με ανθρώπους με ψυχολογικά ή άλλα προβλήματα, ή θεωρούν πως είναι κατά κάποιον τρόπο «απατεώνες». Ούτε ψυχολόγος, ούτε ψυχίατρος είμαι, ούτε αστυνομικός. Δεν αποκλείεται να υπάρχουν και τέτοια περιστατικά. Όμως μια τέτοια αντίληψη αποφεύγει να μιλήσει για  την «ταμπακιέρα». Τα γραφεία συννοικεσίων είναι μια υπηρεσία που ξεκίνησε από το 1950. Σας θυμίζω τις επιτυχημένες ελληνικές ταινίες που ασχολούνται με το θέμα («Δεσποινίς ετών 39», «Ησαϊα μη χορεύεις»…). Αν περιορίσουμε το θέμα σε ψυχιατρικά και αστυνομικά πλαίσια γλιστρά από τα χέρια μας, δεν μπορούμε να δούμε τους κοινωνικούς παράγοντες.

• Τότε, τι πιστεύεται πως είναι αυτό που δημιούργησε τα γραφεία συνοικεσίων;
- Είναι η ίδια η κοινωνική και οικονομική εξέλιξη. Ο κόσμος άλλαξε, η κοινωνική συνοχή χάθηκε, οι παρέες και η γειτονιά άλλαξαν μορφή. Ακόμη, η επέκταση του ωραρίου εργασίας, η έλλειψη δικτύων επαφής, το δρομολόγιο «σπίτι – δουλειά - σπίτι» έκλεισε τον σύγχρονο άνθρωπο μέσα σε τείχη μοναξιάς. Όταν λοιπόν λείπει ο χρόνος, όταν απουσιάζει η εμπιστοσύνη, όταν η καριέρα γίνεται αυτοσκοπός, όταν το κυνήγι των αγαθών έγινε ο νέος θεός του σύγχρονου ανθρώπου, τότε για κάποιους απ’ αυτούς το να καταφύγουν σε διαμεσολάβηση, σ’ ένα γραφείο συνοικεσίων, είναι μια κάποια λύση.

• Επιγραμματικά, ποιο είναι το βασικό στοιχείο στο βιβλίο σας που παρουσιάζεται αύριο στα Γιάννινα;
- Είναι ένα βιβλίο για τη μοναξιά του σύγχρονου ανθρώπου. Είναι ένα βιβλίο που θέλει να δείξει ότι η παράδοση αποκτά πολλές μορφές και επανέρχεται με διαφορετικό τρόπο όταν η ανάγκη το επιβάλλει. Είναι ένα βιβλίο που ζητάει να ξαναδούμε τη σύγχρονη εποχή με πιο ψύχραιμο μάτι, μια και κοντά στην εξέλιξη έφερε και το ξεθεμελίωμα της κοινωνικής συνοχής .Είναι ένα  βιβλίο που θέλει να δείξει ότι παράδοση και νεωτερικότητα δεν είναι ασύμβατα.

• Ποιο είναι άραγε  το μέλλον των γραφείων συνοικεσίων;
- Δεν μπορώ να το προβλέψω, η τύχη τους εξαρτάται από το βαθμό προσαρμογής τους στα νέα δεδομένα της τεχνολογικής εξέλιξης. Για εκείνο που είμαι βέβαιος σχεδόν, είναι για τη συνέχιση της… διαμεσολάβησης. Αυτή θα αποκτήσει διαφορετικά χαρακτηριστικά αλλά θα υπάρχει. Το βλέπουμε με τους διάφορους ιστότοπους που δίνουν την πρωτοβουλία στα άτομα να κλείνουν ραντεβού.

• Σε ποιους απευθύνεται το συγκεκριμένο βιβλίο; Δεν αποτελεί μια αυστηρά επιστημονική μελέτη…
- Όχι, βέβαια. Απευθύνεται σε όλους, γιατί με απλό και κατανοητό τρόπο κάνει μια βαθιά τομή στον σύγχρονο πολιτισμό. Στηριγμένο σε αρχειακό υλικό (επιστολές), μπαίνει στην ψυχή των ανθρώπων, αναδεικνύει χαρακτήρες και ρίχνει φως στις αντιφατικότητες της σύγχρονης κοινωνίας.

Ο Συγγραφέας
Ο Ευάγγελος Αυδίκος γεννήθηκε στην Πρέβεζα, με καταγωγή από το Συρράκο. Υπηρετεί  ως   Καθηγητής  Λαογραφίας στο Τμήμα Ιστορίας, Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Διετέλεσε πρόεδρος του τμήματος (2006-2008) και διευθυντής του Τομέα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Έχει λάβει μέρος σε πολλά συνέδρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε ελληνικά και ξένα περιοδικά.

 

Συνέδριο για τη μουσική λαογραφία

www.southerncultures.org

ΤΕΤΑΡΤΗ, 14 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ, 7.30ΜΜ,ΣΤΟ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΓΙΑ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΚΑΙ ΠΟΤΟ