Βαγγέλη Αυδίκου, Η σκιά της Μίκας, Εκδόσεις Ταξιδευτής, 2013

Η "Μίκα' , μετά την ανάπαυλα ξεκινά τις επισκέψεις σε διάφορες πόλεις. Αρχίζει τον Φεβρουάριο. Στις 6/2 γίνεται η παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο "Ευριπίδης" , Χαλάνδρι. Στις 7/2 στη Λάρισα, στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στις 12/2 στα Ιωάννινα στο καφέ μπαρ "Σκάλα", έξω από το κάστρο, στον παραλίμνιο.

Πρώτα το Χαλάνδρι

Egyptian military backs Sissi for presidency, as insurgency becomes more sophisticated

Mohammed Abu Zaid/AP - A banner at the Al Mosheer Cafe in Cairo has a photo of Defense Minister Abdel Fattah al-Sissi.

By Erin Cunningham and Abigail Hauslohner, Published: January 27 

CAIRO — A powerful council of Egypt’s top military commanders announced Monday that it is backing Defense Minister Abdel Fatah al-Sissi for president, a move likely to entrench the military’s political power and intensify its battle with an increasingly sophisticated Islamist insurgency.

The endorsement by Egypt’s Supreme Council of the Armed Forces came just hours after the interim president, Adly Mansour — whom Sissi appointed last summer after he ousted elected president Mohamed Morsi — promoted the general to the position of field marshal, Egypt’s highest military rank, clearing the way for Sissi to make a bid for president.

Egyptian military backs Gen. Sissi for presidency

The coterie of generals also declared that Sissi’s broad public backing made it an “obligation” that he run for president — a post he is almost certain to win.

The council’s move came two days after a militant group opposed to the July military coup shot down an army helicopter in the Sinai Peninsula, killing five soldiers. It marked the first time Ansar Bayt al-Maqdis, a Sinai-based jihadist group, had used a shoulder-fired surface-to-air missile, the kind of weaponry that could present a serious threat to the military as it seeks to fend off a growing insurgency that has spread from the Sinai into the heart of Egypt’s capital.

Attacks by militants have boosted the perception that Sissi, already viewed as the de facto head of state, is leading a “war against terrorism” against Islamist opponents, granting him far-reaching popularity.

Thousands of Sissi’s supporters rallied in Cairo’s Tahrir Square on the third anniversary of Egypt’s Arab Spring uprising on Saturday, cheering on security forces and calling on the general to take the presidency.

The pro-government demonstration contrasted starkly with the protests held by liberal and leftist activists during the past three years, which sought to pressure authorities to grant rights demanded in the 2011 uprising that led to the overthrow of autocrat Hosni Mubarak.

Many Egyptians expect Sissi to win the presidency by a landslide. It remains unclear who would challenge him in the election, which is likely to take place this spring.

“The military never stopped interfering in politics,” said Salma Said, an activist who protested against both Morsi and the military. Indeed, every one of Egypt’s presidents in the past six decades, except for Morsi, came from the military.

“Now the military is at its peak in having power over the state and countering the revolution” of 2011, she added.

During protests Saturday, security forces clashed with anti-government demonstrators, killing 62 people nationwide, health officials said. A harsh security campaign against Islamists aligned with Morsi has led to the deaths of more than 1,000 demonstrators, and thousands more have been imprisoned since the July coup.

Anger at government suppression has also provoked a violent insurgency against security forces. On Friday, five bombings targeted a security headquarters and police stations and checkpoints in Cairo. The attacks were claimed by Ansar Bayt al-Maqdis, which has declared responsibility for most major militant assaults in Egypt, including the helicopter downing on Saturday.

The group said in a statement Saturday night that one of its fighters fired on the aircraft with a shoulder-launched heat-seeking missile known to U.S. intelligence officials as a MANPAD, or man-portable air defense system. The next day, Ansar Bayt al-Maqdis posted a video in which a militant is seen launching the missile at a distant helicopter flying over the northern part of the Sinai Peninsula. Once hit, the helicopter plummets to the ground in a ball of flames.

The army said five soldiers were killed, but did not say what caused the crash. Arms experts confirmed that the weapons system shown in the video is a surface-to-air missile capable of hitting low-flying aircraft with remarkable accuracy. Speaking to a private Egyptian television network Saturday, former military general Sameh Saif Yazal said the same.

The helicopter strike was the first known instance of MANPAD use in Egypt since the Arab Spring uprisings, though arms traffickers in Egypt’s lawless Sinai are believed to have smuggled dozens into the territory and the neighboring Gaza Strip. U.S. intelligence officials have warned of the proliferation of the heat-seeking devices since thousands were looted from dictator Moammar Gaddafi’s arsenals during the Libyan revolution in 2011.

The Egyptian army had already been waging a fierce fight against insurgents in the Sinai, an area long neglected by the government and rife with militancy and criminal activity. But the military’s edge over the armed fighters was drawn largely from its air superiority, which it has used to strike villages where it believes they are hiding.

Now that insurgents are threatening this advantage, it is unclear how Egypt’s military — which is the largest in the region but still struggles in the battlefield — will respond.

The strike was the latest sign of the threat faced by a multinational peacekeeping force in the Sinai that includes nearly 700 U.S. troops. The Multinational Force and Observers, which operates out of remote desert camps, has invested in security upgrades in recent years and relied more heavily on aircraft to move around, due to the dangers of traveling by road.

A senior U.S. defense official called the attack a “significant concern.”

“This is something we’ve been worried about for some time,” said the official, who spoke on the condition of anonymity to discuss threats against U.S. troops. “It’s demonstrative of the reason we have to continue to work with our partners in Egypt to address threats in the Sinai.”

The official said the incident came up during a phone conversation Monday between Secretary of Defense Chuck Hagel and Sissi.

In Israel, which shares a volatile border with the Sinai Peninsula, there are worries the deadly missiles will be turned on Israeli military or civilian aircraft. Before the Egyptian military began cracking down on Islamists,
Ansar Bayt al-Maqdis largely launched operations against Israeli targets.

“This is a really important and significant development,” said Aviv Oreg, a former military intelligence analyst with the Israel Defense Forces.

Ernesto Londoño, Ruth Eglash and Sharaf al-Hourani contributed to this report.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ, Οι χρυσαυγίτες στον τόπο του εγκλήματος, H KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 29 Ιανουαρίου 2014

Στα αστυνομικά, του χαρτιού ή του φιλμ, οι δολοφόνοι επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος είτε κρυφά, μεταμφιεσμένοι, για να σβήσουν τα ίχνη του εγκλήματός τους, είτε φανερά, όταν είναι απολύτως βέβαιοι πως τίποτα δεν τους απειλεί. Στη δεύτερη περίπτωση, χωμένοι στο πλήθος των περίεργων, απολαμβάνουν σαδιστικά τα έργα των χειρών τους, δηλαδή τον πόνο των άλλων. Απολαμβάνουν όχι την ενδεχόμενη ψυχοπάθειά τους, αλλά τη φονική δύναμή τους.

Η πραγματική ζωή δεν βρίσκεται πολύ μακριά από τις καλλιτεχνικές αναπαραστάσεις της, πεζογραφικές και κινηματογραφικές. Διαθέτει, όμως, μεγαλύτερη επινοητικότητα και από τον πλέον ευφάνταστο σεναριογράφο, άρα και περισσότερες διαδρομές. Αποδείχθηκε αυτό και προχθές, με τον ωμότερο των τρόπων και τον πιο επίφοβο: με την επιστροφή αφιονισμένων και αφηνιασμένων μελών της χρυσαυγίτικης εγκληματικής οργάνωσης στο βαθιά πληγωμένο Κερατσίνι. Στον τόπο του δολοφονημένου αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα. Ποιος πίστευε ότι θα μπορούσε να συμβεί; Οτι δεν υπάρχουν πια Ερινύες; Η μαύρη αγέλη, μαύρη πρωτίστως από τις ιδέες της κι έπειτα από το ομοιόμορφο ντύσιμό της, επέστρεψε φανερά, αλλά και, την ίδια στιγμή, κρυφά. Κρυφά, αφού πολλοί επιδρομείς φρόντισαν να καλύψουν τα χαρακτηριστικά τους. Και φανερά, γιατί δεν χτύπησαν όπως συνηθίζουν, όταν πέφτει βαθύ σκοτάδι, ούτε με ενέδρα. Παρέλασαν σε στρατιωτικό σχηματισμό. Ούρλιαξαν τα αιμοδιψή συνθήματά τους. Μαγάρισαν το σημείο του αίματος. Κατέβασαν το πανό μνήμης που ανάρτησε την επομένη της δολοφονίας ο σύλλογος δασκάλων «Νίκος Πλουμπίδης». Εσβησαν ποιήματα. Εσπασαν, οι καλοί χριστιανοί, τα καντηλάκια που ανάβουν συγγενείς και φίλοι. Απείλησαν τους γονείς του δολοφονημένου στο σπίτι τους. Τρομοκράτησαν τους περιοίκους. Πολιόρκησαν το αντιεξουσιαστικό στέκι «Ρεσάλτο» και επιτέθηκαν με λοστούς, τούβλα και πέτρες σε όσους ήταν εκεί. Και λιθοβόλησαν το διαμέρισμα του ισογείου. Κι ας τους εκλιπαρούσαν οι ένοικοι, γιατί μέσα βρισκόταν το παιδί τους.

Πάνω από ώρα διήρκεσε η καταδρομική επίθεση των χρυσαυγιτών, οι οποίοι δεν ενοχλήθηκαν καθόλου στο έργο τους από τις δυνάμεις της τάξεως, που φαίνεται πως ούτε και τούτη τη φορά ενημερώθηκαν εγκαίρως. Θαρρείς και αυτός ο καλά σχεδιασμένος τσαμπουκάς, με τον βαρύτατο συμβολισμό, ήταν κάτι το συνηθισμένο, σαν επεισόδια στα πέριξ κάποιου γηπέδου. Ενώ ήταν τα εγκαίνια της προεκλογικής εκστρατείας της Χ.Α. Με τη λέξη εκστρατεία να κυριολεκτεί. Αλλά, δυστυχώς, τη μεγαλύτερη κάλυψη στον εσμό των χρυσαυγιτών δεν την προσφέρει η Αστυνομία. Εξακολουθεί να την προσφέρει η κοινωνία· το τμήμα της που συνεχίζει να την κατατάσσει τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Επειδή συμμερίζεται όχι τόσο τα άναρθρα και παραπειστικά που λέει η Χ.Α. κατά του μνημονίου, όσο τις βαθύτερες ιδέες της, τη μισαλλοδοξία και τη λατρεία της για τη βία. Πλανώνται πλάνη ψηφοθηρική όσοι συνεχίζουν να κανακεύουν τους οπαδούς της αποκαλώντας τους συλλήβδην αγνούς πλην παραπλανημένους. Πόση βία και πόσο τρόμο χρειάζεται κανείς για να βγει επιτέλους από την «πλάνη» του;

Θεσσαλονίκη, 23-1-2014

Προς

τα μέλη

της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας

                    

Αγαπητέ /ή Συνάδελφε,

Εκ μέρους του Διοικητικού Συμβουλίου της Εταιρείας έχουμε την τιμή να σας ανακοινώσουμε ότι το προσεχές ΛΕ΄ (35^ο) Πανελλήνιο Ιστορικό Συνέδριο της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας θα πραγματοποιηθεί από την Παρασκευή 30 Μαΐου έως την Κυριακή 1 Ιουνίου 2014 στο Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης (Μέγαρο Μπίλλη, Πλατεία Ιπποδρομίου).

Δικαίωμα συμμετοχής με ανακοίνωση έχουν μόνο τα ταμειακώς τακτοποιημένα μέλη. Παρακαλούνται λοιπόν, όσοι επιθυμούν να κάνουν ανακοίνωση, να τακτοποιήσουν τις οικονομικές τους οφειλές (τηλ. επικοινωνίας 2310 997991), να συμπληρώσουν την αίτηση συμμετοχής που ακολουθεί (η οποία θα είναι σύντομα διαθέσιμη και στην ιστοσελίδα της Ε.Ι.Ε.) και να την αποστείλουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση της Εταιρείας histsociety1977@yahoo.gr μέχρι τις 31 Μαρτίου 2014. Να σας υπενθυμίσουμε ότι αιτήσεις αποστέλλονται μόνο ηλεκτρονικά, η ανακοίνωση πρέπει να είναι πρωτότυπη, να αποτελεί συμβολή στην έρευνα  και η διάρκειά της να μην υπερβαίνει τα 15′.

               Με τιμή,

                                                                         Η Γενική Γραμματέας               

                                             

          Αλκ. Σταυρίδου-Ζαφράκα

Ευάγγελος Αυδίκος, Άσπρη βδομάδα σε γκρίζο φόντο , Εφημερίδα των Συντακτών, 27 Ιανουαρίου 2014

\

Η ιστορία μπήκε φουριόζα στην επικαιρότητα. Είναι αξιοπρόσεκτο πώς η πολιτική ξαφνιάζει με την ορολογία που χρησιμοποιεί για να εντυπωσιάσει. Τρεις δεκαετίες πριν όλοι οι Έλληνες γνώρισαν τη λέξη ‘αιθεροβάμων’. Στη συνέχεια κάθε πολιτικός που θέλει να αποκτήσει μια διακριτή πολιτική αναφορά χτενίζει τα λεξικά και εισάγει νέες λέξεις στο πολιτικό λεξιλόγιο που σκάνε σαν μετεωρίτες στην ασθμαίνουσα καθημερινότητά μας.

    Το ίδιο συνέβη και με τη «λευκή βδομάδα» , μόλο που αποσύρθηκε πολύ γρήγορα. Οι εμπνευστές ζήλεψαν τη «λευκή» νύχτα της Αθήνας στις 28 Δεκεμβρίου. Τότε που τα μαγαζιά παρέμειναν ανοιχτά ως σχεδόν τα μεσάνυχτα. Δεν είναι άστοχη η αναζήτηση νέων μορφών έκφρασης. Νέες εποχές  , νέες συμπεριφορές. Και δεν είναι η πρώτη φορά που δανειζόμαστε ιδέες από άλλες χώρες. Ο ελληνικός πολιτισμός έχει φτιαχτεί και από δάνεια, όπως και κάθε άλλος πολιτισμός. Στην εποχή μας ο δανεισμός-η επιβολή με όρους συχνά καταναλωτικών προσδοκιών-είναι πιο έντονος. Ίσως μπορούμε να τον χαρακτηρίσουμε καταιγιστικό, μια και η Ελλάδα, δυστυχώς, οδηγήθηκε να γίνει χώρα καταναλωτών, και όχι παραγωγών.

    Ξάφνιασε λοιπόν η «λευκή βδομάδα». Είχε όμως την τύχη του μετεωρίτη. Τρύπωσε σ’ όλες τις συζητήσεις, καλλιέργησε αυταπάτες, αποκάλυψε τη γυμνότητα της έμπνευσης και απήλθε. Τουλάχιστον για φέτος. Παραμένει, ωστόσο, η απορία για τον τρόπο που αντιμετωπίζεται η ατροφική ελληνική οικονομία από τους κυβερνώντες. Πομφόλυγες παρουσιάζονται ως βαθυστόχαστα και επεξεργασμένα σχέδια για την έξοδο από τη στασιμότητα. Από το καλοκαίρι και μετά όλοι υμνολογούν τον τουρισμό, το θαλασσινό κατά κύριο λόγο. Τον είπαν βαριά βιομηχανία, ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Αφού είναι έτσι, σκέφτηκαν, όσοι συσκέπτονται και σχεδιάζουν, γιατί να μη δημιουργήσουμε τουριστικές ζώνες στο καταχείμωνο. Ενδεχομένως, κάποιοι να αποκοιμήθηκαν παρακολουθώντας τις ειδήσεις για τη μεγάλη κίνηση που είχαν τα χιονοδρομικά κέντρα των  Άλπεων. Κι εκεί λοιπόν έρχεται η ελληνική ευρηματικότητα. Πιο έξυπνοι είναι οι Ευρωπαίοι που πουλάνε «άσπρες» ελπίδες το χειμώνα; Χιονοδρομικά κέντρα διαθέτουμε κι εμείς. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσουμε κίνητρα στον Έλληνα για να πάρει τα όρη και τα βουνά. Είναι γνωστό παλαιόθεν πως του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υποφέρει. Πολύ εύκολα, όμως, υποκύπτει στον πειρασμό του τριημέρου. Δόστου τριήμερο και αδειάζει τις τσέπες του ανάποδα.

       Όμως, ξέχασαν κάτι πολύ σημαντικό. Οι τσέπες των περισσότερων Νεοελλήνων έχουν γυρίσει πλέον  ανάποδα τα τελευταία τρία χρόνια. Έχουν μείνει πανί με πανί. Προφανώς, αυτά είναι λεπτομέρειες για όσους σχεδιάζουν μεγαλεπήβολα σχέδια ανάπτυξης. Αγνοούν την πραγματικότητα, γιατί οι περισσότεροι έχουν τον τρόπο τους. Χρειάζονται οι ίδιοι κάποια «λευκή» βδομάδα για να αποφορτιστούν από τον κόπο που καταβάλλουν καθημερινά για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Για να μας σώσουν.

       Και εκεί ακριβώς είναι η φτώχεια μας σήμερα. Όσοι αποφασίζουν είναι κοντόθωροι. Είναι αιθεροβάμονες, για να θυμηθώ τη μοδάτη λέξη στη δεκαετία του 1980. Και αυτό που μαυρίζει την ψυχή μας είναι η διαπίστωση πως χρησιμοποιούν τακτικές που καταγγέλλουν. Συνεχίζει να επιβιώνει ο μαϊμουδισμός. Η αντιγραφή ιδεών που μεταφέρονται αυτούσιες από άλλες χώρες. Κι αυτή είναι η κακοδαιμονία μας. Δεν είναι τωρινό το  φαινόμενο. Οι ιθύνοντες δεν αξιοποιούν τους σπουδαίους ανθρώπινους πόρους που διαθέτει η χώρα. Όπως σε όλα φωτοτυπούν τις ιδέες, τις εντολές, τις πρακτικές άλλων. Απουσιάζει η δημιουργική σκέψη, η ανάπτυξη ενός λόγου στηριγμένου στις ιθαγενείς ανάγκες. Κι ενώ εμφανίζονται ως καινοτόμοι, η πρακτική που ακολουθούν επαναφέρει τις παλιές συμπεριφορές. Αυτές που έκαναν την Ελλάδα ένα απέραντο πτωχοκομείο. Το δανεισμό για διακοπές. Αυτό ονειρεύονται;

       Η πρόταση για «λευκή βδομάδα» στα σχολεία αποκαλύπτει το γκρίζο που ακόμη κυριαρχεί στην πολιτική σκέψη των ιθυνόντων. Η εκπαίδευση νοσεί. Τα πανεπιστήμια έχουν αποδιοργανωθεί. Δεν έχουν πόρους για να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Η εκπαίδευση δεν έχει προσανατολισμό. Παραπαίει. Σε μια τέτοια περίοδο οι φωστήρες της κυβερνητικής πολιτικής σκέφτηκαν να παρατείνουν τις διακοπές. Ούτε κουβέντα για τις εκπαιδευτικές ανάγκες. Καμιά συζήτηση για το πού πάει η εκπαίδευση. Είναι οι ίδιοι που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όταν οι εκπαιδευτικοί προχωρούν σε διεκδικήσεις. Είναι αυτοί που απαξίωσαν τους πανεπιστημιακούς και βυσσοδομούν για τους άχρηστους εκπαιδευτικούς.

    Είναι το βαθύ γκρίζο της κυβερνώσας πολιτικής που μας πληγώνει.

   

Το Τμήμα Αγροτικής Οικονομίας και Ανάπτυξης

και το

Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Ολοκληρωμένης Ανάπτυξης και Διαχείρισης του Αγροτικού Χώρου

του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών

σας  καλούν στο στρογγυλό τραπέζι με θέμα:

«Η νέα Κοινή Αγροτική Πολιτική και η εφαρμογή της στην Ελλάδα».

Δευτέρα 3 Φεβρουαρίου 2014 ώρα 12:00

Συνεδριακό Αμφιθέατρο Γεωργικού Μουσείου

Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών

Ο Πρόεδρος του Τμήματος

Χ. Κασίμης

Καθηγητής

Αρχοντία Κάτσουρα,Τρικυμισμένα βλέμματα, ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 19 ιανουαριου 2014

Η χώρα γέμισε ανθρώπους με χαμηλωμένα μάτια. Τους συναντάς παντού: στον δρόμο, στο τρένο, στο λεωφορείο, στα καταστήματα, στη δουλειά. Η πλειονότητα των ανθρώπων πια δεν γελάνε. Ούτε με την καρδιά τους, νομίζω, ούτε κατά συνθήκη. Τις περισσότερες φορές, ακόμη και όταν ακούνε ένα καλό ανέκδοτο, όταν βλέπουν μια ωραία κωμωδία στο σινεμά, όταν τους συμβαίνει μια αστεία κατάσταση, δεν γελάνε. Μερικές φορές χαμογελούν, κάποτε ειλικρινά και κάποτε βεβιασμένα, από ευγένεια. Αλλά δεν κοιτάζουν τους άλλους στα μάτια.

Το βλέπεις και όταν βρίσκεσαι έξω για δουλειές, σε βόλτα, ή και όταν βγαίνεις από το σινεμά, από κάθε είδους ταινία: δραματική, κωμική ή άλλη. Οι περισσότεροι δεν μιλάνε, λες και κάποιος τους έχει κλέψει τη φωνή. Παλιότερα, ακόμη και αν αυτό που είχαμε δει ήταν μάλλον αδιάφορο, είχαμε το κουράγιο να πούμε φωναχτά τη γνώμη μας, ακόμη και να γελάσουμε με μια κακή ερμηνεία ή μια άτυχη στιγμή της ταινίας. Αν δε το έργο ήταν πραγματικά καλό, τότε εκφραζόμασταν με τα πιο έντονα λόγια και χειρονομίες, μιλούσαμε δυνατά, γελούσαμε ή δακρύζαμε, και πάνω απ’ όλα κοιταζόμασταν στα μάτια. Και αλαφρώναμε.

Δεν κοιταζόμαστε στα μάτια πια. Κοιτάζουμε κάτω, κοιτάζουμε πλάγια, σχεδόν ποτέ ίσια μπροστά. Ακόμη και οι οδηγοί στον δρόμο, που ανταλλάσσουν συχνά-πυκνά ύβρεις για κάθε πιθανό ή απίθανο λόγο, ούτε αυτοί κοιτάζουν τον «αντίπαλό» τους. Νομίζω πως καταλαβαίνω πια γιατί: τα μάτια μας φέρουν μια τρικυμία που φοβόμαστε πως, αν καθρεφτιστεί κάπου, θα ξεσπάσει. Και τότε οι συνέπειες δεν ξέρουμε ποιες θα είναι.

Κουβαλάμε την αγωνία μας για την κάθε μέρα σαν ενοχή. Σαν να μην επιτρέπεται να λυπηθούμε, να στενοχωρηθούμε και, ίσως, να επιβαρύνουμε τον διπλανό, που μπορεί να είναι ο οδηγός του ταξί που μας πηγαίνει σπίτι ή ο συνεργάτης στη δουλειά, αλλά είναι και ο γονιός, ο φίλος, ο δικός μας άνθρωπος. Ωστόσο, και ο άλλος, που επίσης ρίχνει το βλέμμα μακριά, είναι σαν να προσπαθεί να προστατευθεί και ο ίδιος από την αγωνία των διπλανών: η δική του είναι εξίσου μεγάλη, εξίσου οδυνηρή, εξίσου αληθινή. Δεν έχει χρόνο, ούτε χώρο για λίγη ακόμη. Ακόμη και όταν αποφασίζουμε να ανοιχτούμε, να πούμε πράγματα, δεν ακούμε, απλώς μονολογούμε. Οι περισσότερες συζητήσεις είναι συρραφές μονολόγων, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Μονόλογοι θλιμμένοι ή τρομακτικά θυμωμένοι.

Ενας λίγο προσεκτικός παρατηρητής, που αφήνει τις κεραίες του ανοιχτές, βάζοντας κατά μέρος τα δικά του προβλήματα, διαπιστώνει κάποτε πόση άφατη οργή ή λύπη μπορεί να κρύβει μια φαινομενικά γαλήνια συμπεριφορά ή ομιλία. Αν κατορθώσει να κοιτάξει στα μάτια τον συνομιλητή του, θα δει μια ελαφριά κοκκινίλα στην άκρη των βλεφάρων. Πίσω από αυτήν κρύβεται ένα βαθύ συναίσθημα: απογοήτευση, πόνος, ασθένεια, στενοχώρια, προσεκτικά συγκαλυμμένη οργή, φόβος. Μόνο τα μικρά, πολύ μικρά παιδιά εξαιρούνται από αυτό, για όσα –λίγα- χρόνια τα προστατεύει το φιλμ της αθωότητας.

Τι φταίει και ποιος; Τι συνέβη και αντί μέσα στην καταιγίδα να ενωθούμε, απομακρυνόμαστε συνεχώς ο ένας από τον άλλο; Γιατί, αντί να γίνουμε ομάδες, χωριζόμαστε σε ανίσχυρες, φοβισμένες μονάδες; Γιατί κλεινόμαστε όλο και περισσότερο στους μικρούς εαυτούς μας; Γιατί βλέπουμε στον διπλανό τον αντίπαλο και όχι τον δυνάμει σύμμαχο; Και πώς θα αλλάξουμε;

Ο Αμερικανός ποιητής Γουίλιαμ Στάνλεϊ Μέργουιν, δύο φορές βραβευμένος με Πούλιτζερ για το έργο του (1971, 2009), έχει πει ότι «η ποίηση απευθύνεται στους ανθρώπους στις πιο προσωπικές, εσωτερικές, τρομακτικές και συναρπαστικές στιγμές τους. Οι άνθρωποι στρέφονται στην ποίηση σε καιρούς κρίσης, γιατί είναι η μορφή τέχνης που εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που δεν μπορεί να ειπωθεί. Εκφράζοντας το ανείπωτο, παραμένει κοντά στις ρίζες της γλώσσας».

Η ελληνική γη γέννησε μεγάλους ποιητές σε εποχές δύσκολες όσο η σημερινή, ίσως και περισσότερο. Ας τους ψάξουμε, ας τους διαβάσουμε, ίσως να παρηγορηθούμε. Υπάρχουν πάντα εκεί, σε ένα σκονισμένο συρτάρι, σε μια ξεχασμένη βιβλιοθήκη. Αλλά να κάνουμε και το δυσκολότερο: να εκφραστούμε, με απλά λόγια και ουσιαστικά. Ας στραφούμε και προς τα παιδιά, ας κλέψουμε κάτι από το καθαρό βλέμμα τους, για να το μεταδώσουμε στους γύρω μας.

Μαλούχος Γεώργιος Π. , Χώρα σε βύθιση ,ΤΟ ΒΗΜΑ, 21 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

Με τις εξελίξεις να πυκνώνουν ημέρα με την ημέρα σε όλα τα επίπεδα κι εν μέσω σκληρών τρομοκρατικών και άλλων απειλών, η Ελλάδα εισέρχεται πλέον στην παρατεταμένη τελική ευθεία των διπλών εκλογών. Ο πρωθυπουργός μιλώντας χθες στο ελληνογερμανικό επιμελητήριο δήλωσε ότι θα συνεχίσει χωρίς εκπτώσεις και χωρίς παρεκλλίσεις την πορεία του – κάποτε δήλωνε ότι δεν πρέπει να υπάρχει επιμονή στο λάθος, το οποίο, προφανώς, τώρα πια δεν βλέπει.

Είναι ανεξήγητη η επίμονη, σήμερα, ανάγκη του πρωθυπουργού όχι τόσο να πετύχει τους στόχους του, όσο στο να προσδώσει πλήρη νομιμοποίηση σε αυτό που γίνεται στην Ελλάδα. Ειδικά όταν πέρα από την κοινωνική πίεση, η οποία είναι πια ασήκωτη, έχει ήδη καταστεί σαφές ακόμα στους πλέον δύσπιστους ότι το ελληνικό πρόγραμμα δεν στόχευσε στην ανάκαμψη της χώρας αλλά στα συμφέροντα των δανειστών της. 

Εχει ήδη επισήμως ομολογηθεί ότι για να “περάσει” το πρόγραμμα η Ελλάδα εκβιάστηκε ψευδώς ότι θα αποπεμφθεί από το ευρώ – η ίδια η καγκεράριος Μέρκελ αναφέρθηκε ρητά σε αυτό. Εχει επίσης ομολογηθεί, από τον Ρεν, ότι η επιβληθείσα πολιτική είχε ως σχεδιαστικό άξονα την εξωτερική σταθερότητα του “κοινού” νομίσματος κι όχι την όποια “σωτηρία” της Ελλάδας, η οποία, ειδικά στην περίοδο Σαμαρά, έκανε ότι μπορούσε να πετύχει τους στόχους που της έθεσαν “με το πιστόλι στον κρόταφο” όπως είπε προ ημερών στο Στρασβούργο ο επικεφαλής των σοσιαλιστών Σβόμποντα.

Ολες αυτές οι παραδοχές δείχνουν ξεκάθαρα πια κάτι που η έντρομη Ελλάδα αρνήθηκε από την αρχή να καταλάβει όσο κι αν ήταν προφανές: ότι μπορούσε να διαπραγματευθεί πολύ καλύτερα την πορεία της. Δεν το έπραξε. Αντίθετα, το βασικό μήνυμα που έστειλε ο πρωθυπουργός μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στο Στρασβούργο ήταν ότι “τα καταφέραμε”: “we delivered” είπε. Δεν αποδόμησε το πρόγραμμα, δεν εστίασε στα εξόφθαλμα λάθη του, ούτε καν επέκρινε την τρόικα και την παρουσία της στη χώρα, σε μία στιγμή που η εναντίον της κριτική τείνει πια να καταστεί κανόνας διεθνώς. Και συνεχίζοντας να μιλά διαρκώς σε πάσης φύσεως γερμανικού ενδιαφέροντος ιδρύματα ή εκδηλώσεις, τονίζει και διαρκώς πόσο συμφωνεί με αυτό που γίνεται.

 Πιθανότατα, ο Σαμαράς “επενδύει” σε ένα είδος “αναγνώρισης” του Βερολίνου. Οι προσπάθειές του, που μεταφράστηκαν σε καθεστώς εσωτερικής πτώχευσης, δεν στράφηκαν στην κατεύθυνση της ανοικοδόμησης της χώρας, αλλά στην κατεύθυνση της ικανοποίησης και του εξευμενισμού της γερμανικής πολιτικής. Αυτό είναι ο άξονας. Και είναι λάθος. Οπως λάθος είναι και η νομιμοποίηση που απλόχερα προσφέρει η Ελλάδα. Γιατί άραγε;

Θα περιμένει πάντως άδικα κάποια γερμανική “αναγνώριση” και το πικρό της αντίδωρο: δεν πρόκειται να λάβει τη βοήθεια του Βερολίνου, όπως τουλάχιστον την φαντάστηκε. Γιατί; Μα για τον απλό λόγο ότι οι γερμανοί επιμένουν να φτάσουν μέχρι τέλους: δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε βλέποντας την οριακότητα του κινδύνου όσων επιβάλουν. Απαιτούν αυτό που θέλουν και το θέλουν όλο, ακόμα και με τον άμεσο κίνδυνο να τα διαλύσουν όλα. Μόνοι τους. 

Είναι απολύτως αληθές ότι στον ενάμιση χρόνο από τότε που ανέλαβε την εξουσία ο Σαμαράς έχει δουλέψει περισσότερο από όλους τους πρωθυπουργούς των τελευταίων δεκαετιών μαζί. Ομως, στην πολιτική, ειδικά τη διεθνή, δεν μετρά η προσπάθεια. Το ζήτημα είναι το αποτέλεσμα. Και εκεί υπάρχει πια πάρα πολύ μεγάλο πρόβλημα για τη χώρα που βρίσκεται ήδη σε βύθιση.

The Daily Pennsylvanian :: Finding a home for folklore at Penn

The Daily Pennsylvanian :: Finding a home for folklore at Penn

The Daily Pennsylvanian :: Finding a home for folklore at Penn

The Daily Pennsylvanian :: Finding a home for folklore at Penn

«Νύφες. Παράδοση και μόδα στην Ελλάδα», 23 Ιανουαρίου – 6 Απριλίου 2013, στο Μουσείο Μπενάκη

Ο γάμος αποτελεί μια από τις πιο σημαντικές εμπειρίες μιας γυναίκας με την επιλογή του νυφικού και των συνοδευτικών του να συνθέτουν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδικασίες όπου μόδα και πολιτιστική κληρονομιά ισορροπούν δημιουργικά. Με  επίκεντρο αυτήν την απόλυτα ευτυχή στιγμή η έκθεση «Νύφες. Παράδοση και μόδα στην Ελλάδα» εντάσσεται στο εορτασμό για την επέτειο των 40 χρόνων από την ίδρυση του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος και μας ταξιδεύει στα μυστικά της παράδοσης και τη μαγεία της υψηλής ραπτικής με δημιουργίες που προέρχονται κατά κύριο λόγο από δωρεές.

Μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουμε εμβληματικές δημιουργίες ιστορικών ελληνικών οίκων, μεταξύ των οποίων οι Mady Donnet, Georgette, Οίκος Τσούχλου, Οίκος Τσοπανέλη, C. Mavropoulos, Νίκος-Τάκης. Μια ξεχωριστή ξενάγηση στην πορεία του νυφικού ενδύματος που ολοκληρώνεται με φορέματα με την υπογραφή διεθνών ονομάτων, όπως οι Jean Dessès, Mme Grès, Yves Dooms και Etienne Brunel.

Ξεκινώντας από τις παραδοσιακές νυφικές φορεσιές του 19^ου αιώνα και περνώντας στην ευρωπαϊκή μόδα, η έκθεση του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος σε συναργασία με το Μουσείο Μπενάκη φιλοδοξεί να αναδείξει την ποικιλία των σχημάτων και των διακοσμητικών στοιχείων που παρουσιάζουν τα νυφικά ενδύματα, και μέσω αυτής της ποικιλίας την ιδιαίτερη κοινωνική και βιωματική λειτουργία του νυφικού φορέματος. Παράλληλα, γίνεται ιδιαίτερη μνεία στις γυναίκες που φόρεσαν τα νυφικά που εκτίθενται τονίζοντας έτσι τον βιωματικό χαρακτήρα ενός ενδύματος και το έντονο συναισθηματικό φορτίο που αυτό φέρει φωτίζοντας την προσωπικότητα της γυναίκας που το επέλεξε.  

Ακολουθώντας την εξέλιξη του κομβικού αυτού ενδύματος μέσα στον χρόνο, η έκθεση αναφέρεται παράλληλα στην εξέλιξη τόσο των ενδυματολογικών κωδικών που καθορίζουν τη χρήση του στην Ελλάδα όσο και των εθίμων και των τελετουργιών που το συνοδεύουν. Από την πολυχρωμία των τοπικών νυφικών ενδυμασιών, στην επαναφορά του λευκού πέπλου και στη σταδιακή συμβατότητα του νυφικού με τις τάσεις που ορίζουν οι μεγάλοι σχεδιαστές και οι επώνυμοι οίκοι.

Ένα ένδυμα με βαθιά ιστορία που ενώ εξελίσσεται δεν απορρίπτει σχήματα του παρελθόντος αποτυπώνοντας τόσο τις προσωπικές ενδυματολογικές επιλογές των γυναικών, όσο και τις ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες της εποχής τους.

info

Μουσείο Μπενάκη - Κτίριο Πειραιώς: Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, 210 3453111  

Διάρκεια: 23 Ιανουαρίου - 6 Απριλίου 2014

Ωράριο Λειτουργίας: Πέμπτη, Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή, Σάββατο: 10.00-22.00, Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη: Κλειστά

Τιμή εισιτηρίου έκθεσης: € 5 I Τιμή μειωμένου εισιτηρίου: €2,5 (επισκεφθείτε την ιστοσελίδα για τις σχετικές λεπτομέρειες http://www.benaki.gr/admission)

Μιχάλης Σπέγγος, Ανεμόσκαλα, Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2013

"Περπατάω στους δρόμους και βλέπω γύρω μου ένα πλήθος που σιχαίνομαι. Στις δημόσιες υπηρεσίες μου ζητούν μίζα και με βρίζουν, οι γιατροί μου ζητούν φακελάκι και με εξευτελίζουν, οι αστυνομικοί με δέρνουν, οι νεόπλουτοι με δέρνουν, είτε οι ίδιοι είτε μέσω των μπράβων τους, οι παπάδες θέλουν να με στείλουν στο Μεσαίωνα, τα σχολεία είναι διαλυμένα, ο γείτονας με καταπατά, ο έμπορος με κλέβει, ο μαλάκας με το μηχανάκι το ανεβάζει στον πεζόδρομο και με σκοτώνει, ο άλλος χύνει τα λύματά του στο ποτάμι όπου πίνω νερό. Είμαι τόσο εκνευρισμένος, που τα λέω ανάκατα, χωρίς σειρά... και ξαφνικά όλοι αυτοί γίνονται σύντροφοι συμπολεμιστές, οι εκπρόσωποι του καλού. Ε όχι, ρε γαμώτο μου, σε κανέναν πόλεμο και με κανέναν!"

Αναταραχή για το κόψιμο υποψήφιας κοσμήτορος - κοινωνία - Το Βήμα Online

Αναταραχή για το κόψιμο υποψήφιας κοσμήτορος - κοινωνία - Το Βήμα Online

Ξεχάστε τις επενδύσεις - γνώμες - Το Βήμα Online

Ξεχάστε τις επενδύσεις - γνώμες - Το Βήμα Online

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ- ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ- ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΕ ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ.

 ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ  ΠΡΕΒΕΖΑΝΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

(π.  Αδελφότητα Πρεβεζάνων Αθηνών)

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 141, 156 69 ΠΑΠΑΓΟΥ / Τηλ: 210-6510477  Fax: 210 6547784

e-mail: Info@ prevezanoi.gr  / Ιστοσελίδα: www.prevezanoi.gr

---

                                                                                                                  Αθήνα Ιανουάριος 2014

ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΑΓ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ- ΚΟΠΗ ΠΙΤΑΣ-  ΤΑΚΤΙΚΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΜΕ ΑΡΧΑΙΡΕΣΙΕΣ.

Αγαπητό Μέλος

Ο εορτασμός του πολιούχου της πόλης μας Αγίου Χαραλάμπους θα πραγματοποιηθεί με Αρτοκλασία από τον Σύλλογό μας, ως είθισται , την Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014 στον Ιερό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Αθηνών  (Ακαδημίας 67)

Ώρα έναρξης Θείας λειτουργίας 18:00

Μετά το πέρας της θείας λειτουργίας θα ακολουθήσει δεξίωση με κοπή Πίτας και Τακτική Γενική Συνέλευση σε αίθουσα του Ξενοδοχείου ΤΙΤΑΝΙΑ  (Πανεπιστημίου 52)

Ώρα έναρξης Κοπής Πίτας και Τακτικής Γεν. Συνέλευσης 19:30

Κατά την Τακτική Γενική Συνέλευση θα  εκλεγεί  το νέο Διοικητικό Συμβούλιο, οι Εκπρόσωποι στην Πανηπειρωτική Συνομοσπονδία Ελλάδος και η Εξελεγκτική Επιτροπή  γι’ αυτό και κρίνεται απαραίτητη η παρουσία  των μελών του Συλλόγου,  σ’αυτήν την σημαντική για την πορεία του Συλλόγου μας διαδικασία.

Παρακαλούνται όσα από τα μέλη του Συλλόγου μας επιθυμούν να είναι υποψήφιοι για το νέο ΔΣ, Εκπρόσωποι στην ΠΣΕ και στην Ελεγκτική Επιτροπή να ειδοποιήσουν τα εξής σημερινά μέλη του ΔΣ μέχρι τις 30 Ιανουαρίου 2014.   

-Θεόδωρο Χαλιμά  6944-768909

-Έλσα Μαγκλάρα-Νίκαινα 6977-868165

-Γρηγόριο Αυδίκο 6972-620059

-Κωνσταντίνο Δημόπουλο 6994-970983

Σας περιμένουμε όλους σ’αυτήν την κορυφαία εκδήλωση του Συλλόγου μας.

Ο Πρόεδρος του ΔΣ                                       Ο Γεν. Γραμματέας

Θεόδωρος Χαλιμάς                                         Γρηγόριος Αυδίκος      

Βαγγέλης Κούτας, Αετοί και λύκοι Μυθιστόρημα, Μεταίχμιο, Αθήνα 2013

Μία ιστορία που έγινε θρύλος.

Η άγρια δολοφονία του πατέρα τους και ο όρκος εκδίκησης δύο αγοριών, οκτώ και δέκα χρόνων, που προσπαθούν να επιβιώσουν μόνα τους στις ψηλές κορφές της Πίνδου. Στα χρόνια που θ' ακολουθήσουν, τα παιδιά θα μεγαλώσουν αναζητώντας τους φονιάδες του πατέρα τους. Θα έρθει η στιγμή της εκδίκησης και της τιμωρίας των ενόχων;
Μια διαδρομή σαν βγαλμένη από παραμύθι.

Έρωτας - Παρανομία - Δόξα.

Η ιστορία των λήσταρχων Ρεντζαίων που συγκλόνισε την Ήπειρο και ολόκληρη την Ελλάδα.

Ένα μυθιστόρημα που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της δράσης και των έργων των παρανόμων της υπαίθρου την εποχή του μεσοπολέμου.

Ελένη Γκίκα, Το μπολερό δεν ήταν του Ραβέλ, μυθιστόρημα

Κώστας Ακρίβος, Αλλάζει πουκάμισο το φίδι, μυθιστόρημα, 2013

www.atpreveza.gr-Μωμόγεροι στην Πρέβεζα

Κατερίνα Νικολαϊδου, «Είμαι εγωίστρια, μισώ τη δεύτερη θέση!», ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ, 2 ιανουαριου 2014

Η Κατερίνα Νικολαΐδου, κορυφαία αθλήτρια του 2013, έχει αυτοπεποίθηση και όραμα, αν και τονίζει… «δεν ξέρω τι μου ξημερώνει το 2014!»

Στην κωπηλασία αλλά και στο… μεταφορικό κουπί που τραβάμε οι Ελληνες, τα τελευταία μέτρα είναι τα πιο δύσκολα. Αρα λέω στον συμπολίτη… «τράβα κι άλλο κουπί γιατί είσαι στην τελική ευθεία και πρόσεχε γιατί τα πράγματα θα αλλάξουν, αν βέβαια βοηθήσεις κι εσύ με τη σκέψη και τη στάση ζωής σου»

Του Σπύρου Τσάμη

Δυνατά βυθίζει στη θάλασσα τα κουπιά της. Επίσης δυνατά τόνιζε τις λέξεις όταν μίλησε στην «Εφ.Συν.» για την ξεχωριστή παρουσία της εντός του 2013.

Η Κατερίνα Νικολαΐδου, το 21χρονο δυναμικό κορίτσι απο την Κατερίνη, αναδείχτηκε κορυφαία αθλήτρια της χρονιάς στη σχετική ψηφοφορία των αθλητικών συντακτών και ήταν εύκολο να εντοπίσουμε την αιτία, που βρίσκεται κυρίως στον ψυχισμό της!

Γιόρτασε τρία χρυσά, στην Τουρκία όπου πήγε για τους Μεσογειακούς της Μερσίνης, στο σκίφ ελαφρών βαρών του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Νέων του Λιντς στην Αυστρία και στη Σεβίλη όπου έγινε φέτος το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ενώ -επίσης τιμητικό- ασημένιο μετάλλιο τής έδωσε η δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τσου-Τζου στη Νότια Κορέα.

Επιτυχίες νέων σε κάθε χώρο ζητάμε στην εποχή μας ως αντίδοτο της σκληρής καθημερινότητας… Η Μακεδονίτισσα το κατάφερε και με το παραπάνω!

• Ξεχωρίζει κάποια απο αυτές;

«Ηταν όλες τους επιτυχίες που ήρθαν με δυσκολία. Δυνατοί αγώνες… Θέλω να σταθώ στη δεύτερη θέση μου στο Παγκόσμιο της Κορέας, τόσο γιατί ήταν διοργάνωση «πιο δύσκολη απο ποτέ», όπως άκουγα να λένε γύρω μου, αλλά και επειδή ήταν η πρώτη συμμετοχή μου σε Παγκόσμιο. Είχα ανάγκη να κρατηθώ σε βάρος 59 κιλών και δεν έπινα ούτε νερό. Δεν έτρωγα ώς και τρεις ώρες πριν από τον αγώνα. Ελεγα «δεν αντέχω άλλο»… Μιλούσα με τον προπονητή μου και τον φίλο μου, τον Δημήτρη. Ελεγα στον εαυτό μου «μην το βάζεις κάτω». Κι έτσι άντεξα. Αρχικά μετάλλιο ένιωσα ότι παίρνω όταν ανέβηκα στη ζυγαριά και ήμουν εντάξει στο βάρος μου. Είχα νικήσει στην πρώτη μάχη με τον εαυτό μου! Ολοι ακούτε ότι ήρθα δεύτερη σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και λέτε ότι πέτυχα. Μόνο εγώ δεν λέω το ίδιο! Είμαι εγωίστρια. Δεν θέλω. Μισώ να έρχομαι δεύτερη στην ζωή μου ό,τι κι αν κάνω! Ο,τι καλό έχω κάνει, το πέτυχα λόγω του εγωισμού μου! Τελείωσε ο αγώνας στη Νότια Κορέα, όλοι ήταν χαρούμενοι με εμένα, αλλά εγώ ήμουν στενοχωρημένη γιατί τερμάτιζα δεύτερη και όχι πρώτη! Είμαι εγωίστρια. Γίνομαι και εσωστρεφής. Σας μιλάω ειλικρινά! Κι έχω αποδείξει στον εαυτό μου ότι αυτή είναι η κυριότερη αιτία των επιτυχιών στη ζωή μου, εντός και εκτός κωπηλασίας»!

• Μερσίνη, Σεβίλη, Λιντς, Τσου-Τζου στην Κορέα. Αν μη τι άλλο, και σημαντικές ταξιδιώτικες εμπειρίες…

«Συμφωνώ! Οσο κι αν έχεις αυτοσυγκέντρωση για τον αγώνα, βλέπεις, νιώθεις γύρω σου… Στη Μερσίνη, πρώτη φορά που βρέθηκα στην Τουρκία, υπήρχαν και περίεργα βλέμματα για μας. Αλλά οι Τούρκοι, ο απλός κόσμος, ήταν φιλόξενοι και φιλικοί με τους Ελληνες. Για ευνόητους λόγους πήγα συγκρατημένη στην Τουρκία και κατάλαβα πάλι αυτό που νόμιζα απο παιδί. Οτι, δηλαδή, οι λαοί μεταξύ τους δεν έχουν πρόβλημα, αλλά το πρόβλημα δημιουργεί η αδυναμία των πολιτικών να βρούν λύσεις με σεβασμό στους λαούς τους. Ετσι σπέρνουν διχόνοια. Στη Σεβίλη; Αρχικά αμηχανία! Γιατί ήταν ο πρώτος μου αγώνας στο εξωτερικό. Ο τόπος με ανανέωσε. Ερωτικός τόπος η Ανδαλουσία. Αμαξες με άλογα, όμορφοι ελεύθεροι χώροι υψηλής αισθητικής… Εκεί κατάλαβα πάλι πόσο άσχημη είναι η ζωή στην Αθήνα, ενώ θα έπρεπε να βλέπεις συχνά τόπους της με παρόμοια αισθητική. Εγώ που έχω γεννηθεί και ζήσει στην Κατερίνη πιο ελεύθερα, μπορώ να εκτιμήσω τη διαφορά. Στην Αυστρία πήγαμε για χιόνι και έκπληκτοι βρήκαμε πολλή ζέστη! Μου άρεσε η αυτοπειθαρχία, η σοβαρότητα του κόσμου. Είδα οργάνωση και σκληρούς δουλευτές παντού. Οσο για τους Κορεάτες, πρωτόγνωρο ήταν το διαρκές χαμόγελό τους. Πάντα χαμογελαστοί! Και αναρωτήθηκα τι φταίει κι εμείς οι Ελληνες είμαστε τόσο διαφορετικοί; Ας μη μου πει κάποιος ότι φταίει η οικονομική κρίση! Τέτοια διαρκή ανοιχτόκαρδη συμπεριφορά, μόνο κατ’ εξαίρεση έχουμε εμείς οι Ελληνες που βλέπουμε κάποιον στον δρόμο και δεν του λέμε ούτε “καλημέρα”. Κι εκεί κι εδώ, όλοι οι λαοί έχουν προβλήματα. Αρα μάλλον η αγωγή μας φταίει»!

• Συμφωνούμε! Τι άλλο έχει να πει η πετυχημένη κωπηλάτρια στον Ελληνα που… τραβάει κουπί καθημερινά;

«Αισθάνομαι ότι η δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας βρίσκεται στην τελική ευθεία… Στην κωπηλασία αλλά και στο… μεταφορικό κουπί που τραβάμε οι Ελληνες στην εποχή μας, τα τελευταία μέτρα είναι τα πιο δύσκολα. Αρα λέω στον συμπολίτη… «τράβα κι άλλο κουπί γιατί είσαι στην τελική ευθεία και πρόσεχε γιατί τα πράγματα θα αλλάξουν, αν βέβαια βοηθήσεις κι εσύ με τη σκέψη και τη στάση ζωής σου»! Κι εσείς τα μέσα ενημέρωσης φταίτε! Με υπερβολές για να εξασφαλίσετε καλή τηλεθέαση και μεγάλες κυκλοφορίες, συχνά διαμορφώνετε κακή ψυχολογία στον κόσμο… Εχω άποψη για την κατάσταση και δεν βλέπω ειδήσεις στην τηλεόραση»!

• Νέα αθλήτρια, ήδη πετυχημένη, άρα αναπόφευκτα υπάρχει διάθεση για ανάλογη συνέχεια και το 2014…

«Οχι απλώς διάθεση. Δίψα υπάρχει, αλλά… Δεν γνωρίζω αν η ομοσπονδία κωπηλασίας θα μας στείλει να αγωνιστούμε στο εξωτερικό! Γίνονται περικοπές επί περικοπών, γιατί έχει τα δικά της οικονομικά προβλήματα. Το 2014 υπάρχουν σημαντικές διοργανώσεις! Παγκόσμιο Κύπελλο τον Μάρτιο στο Σίδνεϊ, Παγκόσμιο Πρωταθλημα αντρών – γυναικών, Πανευρωπαϊκό αντρών – γυναικών, επίσης Παγκόσμιο νέων γυναικών. Δεν είναι σίγουρο ότι θα είμαι εκεί! Ναι, δεν ζώ αλλού. Ξέρω ότι όλοι στερούνται, αλλά οφείλουν να προσέξουν να μην καταστρέψουν τον αθλητισμό!

Κι αυτό γιατί ο αθλητισμός, εκτός από μέσο προβολής της χώρας σε εποχή που η Ελλάδα μας δεν προβάλλεται αλλά δυσφημείται συνέχεια, είναι και τρόπος διαφυγής και κοινωνικοποίησης των παιδιών και των νέων! Ηδη, ίσως δίκαια, πλήρωσε και ο αθλητισμός την κρίση… Οχι κι άλλο όμως! Είμαι έτοιμη να συνεχίσω με τους ίδιους ρυθμούς. Και είναι μεγάλη ανάγκη να ευχαριστήσω για όσα πέτυχα φέτος τους γονείς μου, τον σύλλογο μου, τον ΝΟ Κατερίνης, τον προπονητή μου Γιώργο Μπικογιάννη. Τους χρωστάω πολλά…»

Κουζέλη Λαμπρινή,Φόρος τιμής στη γαλλίδα φιλόσοφο Σιμόν ντε Μποβουάρ Στα 106 γενέθλια αφιερώνει το σημερινό της doodle η Google, ΤΟ ΒΗΜΑ, 9 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2014

 

 

6

emailεκτύπωση  

Φιλόσοφος, μυθιστοριογράφος, κριτικός, θεωρητικός του φεμινισμού, εκδότρια της πολιτικής επιθεώρησης «Les Τemps Μodernes», μαζί με τον Ζαν-Πολ Σαρτρ, διανοουμένη της δημόσιας σφαίρας, αντιστασιακή στη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου πολέμου και ακτιβίστρια αργότερα υπέρ της ανεξαρτησίας της Αλγερίας και κατά του πολέμου στο Βιετνάμ. Η Γαλλίδα Σιμόν ντε Μποβουάρ (1908-1986) στην οποία αφιερώνει το doodle της 9ης Ιανουαρίου η Google, με αφορμή την παρέλευση 106 χρόνων από τη γέννησή της στο Παρίσι στις 9 Ιανουαρίου του 1908, είχε πολλές ιδιότητες.

Η ειρωνεία είναι ότι αυτή η πολυγραφότατη συγγραφέας και σύμβολο του φεμινιστικού κινήματος, που αγωνίστηκε για τη χειραφέτηση της γυναίκας, στη συλλογική μνήμη βρίσκεται στη σκιά ενός άνδρα, του υπαρξιακού φιλοσόφου Ζαν-Πολ Σαρτρ, και, όπως παραπονούνται οι σοβαροί μελετητές του έργου της, η ιδιότυπη ερωτική και πνευματική σχέση της με τον Σαρτρ είναι ο πρώτος συνειρμός που συνοδεύει το όνομα Μποβουάρ.

Καταρρίπτοντας το πρώτο ταμπού της αστικής ανατροφής της, μια Κυριακή του Δεκεμβρίου του 1921, η Μποβουάρ, μια καθωσπρέπει κόρη και θρησκευόμενη καθολική, χάνει την πίστη της, δεν ξαναπάει στην εκκλησία και γίνεται η άθεη που παρέμεινε σε όλη τη ζωή της. Ακολουθούν λαμπρές σπουδές στα μαθηματικά και στη φιλοσοφία, η προετοιμασία για την agrégation de philosophie το 1929, με συμμαθητές τον μελλοντικό φαινομενολόγο Μερλό-Ποντύ και τον ανθρωπολόγο Κλοντ Λεβί Στρος, η επιτυχία της στις εξετάσεις, η είσοδος στην κλειστή κλίκα της École normale των Πολ Νιζάν, Σαρτρ και Ρενέ Μαέ –ο οποίος τη βαφτίζει με το χαϊδευτικό ψευδώνυμο «Κάστορας»–, η έλξη προς τον Σαρτρ, η στενή τους σχέση και η «οικογένεια» από διανοουμένους, θαυμαστές και ερωμένες που σχηματίζεται γύρω τους. Ζουν δράματα ζήλιας και επιρροής στον μικρόκοσμό τους με τα καφέ και τις εκδρομές και το 1947 πηγαίνει στις ΗΠΑ για να ζήσει με τον αμερικανό εραστή της, τον συγγραφέα Νέλσον Άλγκρεν.

Αμφιφυλόφιλη, διατηρούσε μόνιμο –πλατωνικό στο μεγαλύτερο διάστημά του– δεσμό με τον Σαρτρ και περιστασιακές σχέσεις με άνδρες και γυναίκες, κάποιες από αυτές μαθήτριές της στο δημόσιο λύκειο, τις οποίες μοιραζόταν με τον Σαρτρ. Τις εμπειρίες αυτές περιγράφει στο 1943 στο μυθιστόρημα Η καλεσμένη που γίνεται αμέσως επιτυχία.

Στην εποχή μας, που αγαπά τα σκάνδαλα και τις αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, ο θυελλώδης δεσμός της με τον Νέλσον Άλγκρεν και οι λεσβιακές σχέσεις της είναι τα επόμενα θέματα –μετά τη σχέση της με τον Σαρτρ– στην ατζέντα Μποβουάρ, όπως τεκμηριώνουν οι σχετικές εκδόσεις. Κατά τους εορτασμούς των 100 χρόνων από τη γέννησή της το 2008 στη Γαλλία περισσότερη συζήτηση είχε προκαλέσει το εξώφυλλο του «Νouvel Οbservateur» με τη γυμνή Μποβουάρ να μαζεύει τον χαρακτηριστικό κότσο της όρθια μπροστά στον καθρέφτη παρά οι νέες μελέτες για την απήχηση του έργου της. 

Αυτό πάντως που λαχταρούσε από τα εφηβικά της χρόνια η Σιμόν ντε Μποβουάρ ήταν να γίνει διάσημη συγγραφέας. Την επιτυχία του Η καλεσμένη ακολούθησε το 1949 η έκδοση του Δεύτερου φύλου, το οποίο έγινε αμέσως μπεστ-σέλερ. Χρησιμοποιώντας βιολογικά, ψυχολογικά, κοινωνικά και ιστορικά δεδομένα, η Μποβουάρ παρουσιάζει τη γυναίκα στην Ιστορία και στην κοινωνία, τους ρόλους που καλείται να παίξει και τους μύθους που τη συνοδεύουν, την αντιμετώπισή της από το περιβάλλον της και τη σύγκρουση των προσδοκιών των άλλων με τις δικές της ανάγκες. Το βιβλίο απαγορεύτηκε από το Βατικανό, μεταφράστηκε στα αγγλικά, έγινε η βίβλος του λεγόμενου δεύτερου κύματος του φεμινισμού και αποτέλεσε έναν από τους θεωρητικούς πυλώνες των «σπουδών του έμφυλου λόγου».

Αργότερα, με το μυθιστόρημά της Οι Μανδαρίνοι (1954), με πολλά στοιχεία από τη ζωή της με τον Άλγκρεν, η Μποβουάρ παίρνει το βραβείο Γκονκούρ και έπειτα από τέσσερα χρόνια κυκλοφορεί το πρώτο από τα καθαρά αυτοβιογραφικά γραπτά της, Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης (1958). Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, το Ένας πολύ γλυκός θάνατος (1964), για τον θάνατο της μητέρας της, και το La Cérémonie des adieux (1980), μετά τον θάνατο του Σαρτρ, όπου αναφέρεται με αποκαλυπτικές λεπτομέρειες στη σχέση τους. 

Γυναίκα δυναμική, κυριευμένη από πόθο για γνώση και για ελευθερία, πάλεψε ενάντια σε κάθε σύμβαση. Πίστευε ότι «ο θάνατος καταδικάζει την επίγεια ύπαρξη, τη μία και μοναδική, να είναι πλούσια και μεστή», γι’ αυτό και έζησε με μεγάλη ένταση.

Στην Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του 1970 δύο τίτλοι της Γαλλίδας σημείωναν μεγάλη εκδοτική επιτυχία: το Δεύτερο φύλο και Οι αναμνήσεις μιας καθωσπρέπει κόρης. Σήμερα, μολονότι Το δεύτερο φύλο (πρωτομεταφρασμένο το 1958) διασώζεται σε πρόσφατη έκδοση, οι Μανδαρίνοι (Μαίανδρος, 1961) βρίσκονται μονάχα στα παλαιοπωλεία, μαζί με το υπαρξιακό Για μια ηθική της αμφισβήτησης και το μεγαλύτερο μέρος της εργογραφίας της γαλλίδας φιλοσόφου και λογοτέχνιδας, που είχε μεταφραστεί σχεδόν στο σύνολό της από τις εκδόσεις Γλάρος του Μπάμπη Γραμμένου.