Τρίτη 31 Ιουλίου 2018
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018
Κυριακή 29 Ιουλίου 2018
Call for Papers: Southern Cultures Special 25th Anniversary Issue
Southern Cultures, the award-winning quarterly of the UNC Center for the Study of the American South, is planning four special issues in 2019 to mark its 25th year of publication. The four themes— Backward/Forward, Inside/Outside, Left/Right, and Here/Away—will highlight where the South is coming from and where it’s going, who’s included and who’s left out, how it’s changing and how it’s not, what’s near and what’s far. We’d like contributors to interpret these themes broadly and creatively, mixing serious interpretations of the South’s history, future, space, and politics with reimagined takes on what these tropes should mean going forward.
We’re leading off with Backward/Forward in Spring 2019. Through September 30, 2018, we’re inviting submissions on that general theme from scholars, writers, and visual artists at https://southerncultures.submittable.com/submit .
Backward/Forward will explore and document the South’s past and future. What counts as the southern past? Is it finally past? Is the southern past “usable,” either in the present or the future? What will that future look like? Will it be “southern”? How will we know? We’re looking for solidly grounded studies on major themes, speculations about what’s coming, reflections on the distant past or future, and snapshots of yesterday, today, and tomorrow. We aim to break out of old frameworks and see the past and the future in new ways.
Submissions can cover any topic or theme related to southern history and culture. We seek pieces that examine the South across time, explore new understandings of the region and its peoples, identify current communities and concerns, and address ongoing struggles for justice and expression going forward. We welcome explorations of the region in the forms Southern Cultures publishes: scholarly articles, memoir, interviews, surveys, photo essays, and shorter feature essays.
Possible topics and questions to explore might include (but are certainly not limited to):
- Politics
- Identity
- Making a living
- Environment and climate change
- Health and health care
- Memory and memorials
- The past and future of Southern Studies
- What have been the most significant changes or turning points for the South during Southern Cultures’s first 25 years? What will they be in the next 25?
- What are overlooked topics in the study of the South that relate to change over time?
As Southern Cultures publishes digital content online, we encourage creativity in coordinating print and digital materials in submissions and ask that authors submit any potential video, audio, and interactive visual content with their essay or introduction/artist’s statement.
We encourage authors to gain familiarity with the tone, scope, and style of our journal before submitting. Those with access to Project Muse can read past issues for free. To read our current issue and our submission guidelines, or browse our content, please visit www.southerncultures.org .
RAPHAEL PATAI PRIZE FOR AN OUTSTANDING UNPUBLISHED ESSAY IN ENGLISH ON JEWISH FOLKLORE AND ETHNOLOGY COMPLETED BY A STUDENT BETWEEN JANUARY 2017 AND AUGUST 2018.
Format, Deadline, and Guidelines: 8-12,000 words, in English, prepared electronically in Word (with in-text citations and reference list). Deadline: September 1, 2018
Contact: Professor Simon J. Bronner, Convener, Jewish Folklore and Ethnology Section, American Folklore Society, sbronner@psu.edu
The Jewish Folklore and Ethnology Section of the American Folklore Society InviteS submissions for its endowed Raphael Patai Prize in Jewish Folklore and Ethnology awarded for the best unpublished student paper on Jewish folklore and ethnology completed between January 2017 and August 2018. Papers sent for the Prize are considered submissions to publications of the Jewish Folklore and Ethnology Section of the American Folklore Society and should not be under review with any other publication. The winner of the prize receives $200 and a citation from the American Folklore Society.
The criteria for submissions are:
1. Papers will be written in English. Approaches to the subject cover Jewish material and apply folkloristic and ethnological perspectives.
2. The length of papers is of publishable essay length–usually 8 to 12,000 words. The citation style uses in-text citations and a reference list.
3. Submitted unpublished paper was written by a student between January 2017 and August 2018, and not submitted for publication.
4. Papers should be submitted electronically in Word on or before September 1, 2018 to sbronner@psu.edu.
5. Submitters give their contact information, including postal and email address; submitters should identify the university and department (give course and professor’s name if appropriate) where the paper was prepared.
2. The length of papers is of publishable essay length–usually 8 to 12,000 words. The citation style uses in-text citations and a reference list.
3. Submitted unpublished paper was written by a student between January 2017 and August 2018, and not submitted for publication.
4. Papers should be submitted electronically in Word on or before September 1, 2018 to sbronner@psu.edu.
5. Submitters give their contact information, including postal and email address; submitters should identify the university and department (give course and professor’s name if appropriate) where the paper was prepared.
Σάββατο 28 Ιουλίου 2018
Παρασκευή 27 Ιουλίου 2018
Ελαμωρέδες..., artinews.gr
Μαύρισε ο τόπος κι η ψυχή μας. Προφανώς και η κριτική είναι κάτι που θα γίνει. Αν όμως γίνει με γνώμονα τις αντιπολιτευτικές ανάγκες, τότε θα χαθεί η ευκαιρία να μπει βαθιά το νυστέρι της κριτικής στη νεοελληνική κοινωνία, όπως φτιάχτηκε στη μεταπολεμική περίοδο, ιδίως τα μεταπολιτευτικά χρόνια. Θα μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία. Για τον τρόπο που εντάχθηκαν ή δεν εντάχθηκαν οικισμοί στον πολεοδομικό ιστό. Για τους δρόμους τους αγροτικούς που ανοίγουν και κλείνουν στη βάση των γνωριμιών, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη το δημόσιο συμφέρον. Περπατήστε σε ημι-αγροτικές περιοχές, κοντά στις πόλεις, που σε λίγα χρόνια θα αποτελέσουν κομμάτι του αστικού ιστού. Στενοί δρόμοι, δαιδαλώδεις, χωρίς διεξόδους. Όταν είναι μόνο κτήματα οι καταστροφές περιορίζονται στα δέντρα. Όσο γίνονται κατοικίες λειτουργούν σαν φάκα για τις ανθρώπινες ζωές. Άμεσα οι δήμαρχοι και οι δημόσιες υπηρεσίες οφείλουν να τολμήσουν. Να γκρεμίσουν. Η πολιτεία χρειάζεται να τους υποστηρίξει. Και το μόνο που χρειάζεται είναι να μην υπάρχει πολυνομία και πολυαρχία.
Ένα παράδειγμα. Μένω ενάμισι χιλιόμετρο έξω από την Πρέβεζα, που είναι έξω από το σχέδιο της πόλης, με νόμιμη άδεια όμως. Δίπλα μας ήταν ένα κτήμα βόμβα. Να αρπάξει φωτιά και να μας κάψει. Απευθύνθηκα στην τοπική πυροσβεστική. Δεν έχουμε ευθύνη για να δράσουμε. Πάτε στον Δήμο Πρέβεζας. Πήγα. Όλα αυτά με γραπτά αιτήματα. Η απάντηση του Δήμου. Δεν είναι στη δική μας αρμοδιότητα. Είστε εκτός σχεδίου πόλης. Τόσο κοντά στον όλεθρο, τόσο κοντά στην πόλη -μια ανάσα- κι όμως ο Δήμος ένιπτε τας χείρας του. Μια πονεμένη ιστορία.
Αδιαφορία, ανευθυνοϋπεύθυνοι που σκούζουν υποκριτικά όταν συμβεί το κακό. Κι αυτοί οι ανευθυνονοϋπεύθυνοι έβαλαν τις υπογραφές τους για να γίνουν τερατουργήματα. Ποιοι είναι αυτοί; Δεν πρέπει να λογοδοτήσουν για το πολεοδομικό έκτρωμα στο Μάτι; Και μήπως το Μάτι είναι η μοναδική περίπτωση; Αν δεν αλλάξει η κατάσταση. Αν δεν γίνουν παρεμβάσεις. Αν δεν γκρεμιστούν σπίτια. Αν δεν ανοίξουν δρόμοι. Αν δεν ακούσουν τους αρμόδιους επιστήμονες που προτείνουν. Αν δεν καλέσουν εκείνη την υπάλληλο που κατήγγειλε τα διαπλεκόμενα. Τότε θα γίνουν κι άλλες καταστροφές. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση. Αρκεί μόνο να συμπέσουν πολλοί παράγοντες.
Καιρός για δράση. Αυτό θα μας δικάσει όλους. Τα υπόλοιπα εκ του περισσού.
Και κάτι άλλο. Το δικαίωμα στην κριτική είναι αναφαίρετο. Όπως και το δικαίωμα της κριτικής για τον τρόπο που επιλέγουμε τους τοπικούς άρχοντες. Συχνά το κριτήριο είναι η προσωπική τακτοποίηση αλλά και το γκλαμουράτο. Θα σταματήσει αυτό; Δεν έχουμε προσωπική ευθύνη; Χρειάζεται να τα περιμένουμε όλα από τους άλλους; Μιλάμε για παράδοση, για κληρονομιά κι άλλα τέτοια που ακούγονται κούφια. Γιατί οι παλιότεροι άσπριζαν το πεζοδρόμιο που τους αναλογούσε, έκοβαν τα χόρτα, καθάριζαν το χωράφι του. Γίνονται όλα αυτά;
Μήπως γινήκαμε όλοι Ελαμωρέδες;
*Ο Ευάγγελος Αυδίκος είναι καθηγητής του πανεπιστημίου Θεσσαλίας
Πέμπτη 26 Ιουλίου 2018
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018
Ευάγγελος Αυδίκος, Το καλοκαίρι της οδύνης, efsyn, 25.7.18
fotia-kineta.jpg
EUROKINISSI / ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ
Καπνός, οιμωγές, φωνές κι ένα σύγκρυο να διατρέχει τη ραχοκοκαλιά. Να αλλάξω το θέμα, σκέφτηκα. Να αντικαταστήσω τα πανηγύρια με τις πυρκαγιές.
Βρισκόμουν ανάμεσα σε φωτιές. Καλοκαιριάτικες. Αυτές που καταστρέφουν ζωές και περιουσίες. Κι αυτές που πυρπολούν τα σώματα και τις ψυχές. Κατέληξα αρχικά στις δεύτερες, μόλο που οι πρώτες μπλέκονταν στη σκέψη μου την ώρα που έγραφα. Στα πανηγύρια του καλοκαιριού.
Ίσως από άμυνα στον πόνο που προκαλούν οι φλόγες της φωτιάς. Ίσως γιατί δεν μπορούσα να διανοηθώ την καταστροφή. Η γραφή, όμως, δεν ήταν εύκολη. Πετάριζε η σκέψη, μπερδεύονταν τα συναισθήματα. Από τον πόνο και την αγωνία για την εξέλιξη της πυρκαγιάς στα ξαναμμένα πρόσωπα των πανηγυριστών.
Ο νους και η καρδιά σε αντίφαση, μέσα από την οποία ξεπεταγόταν η ενοχή για τη χαρά. Για την προσμονή των πανηγυριών του καλοκαιριού. Χαρμολύπη, με άλλα λόγια.
Όσο πέρναγε η ώρα, οι αδηφάγες φλόγες κατασπάρασσαν κόπους δεκαετιών. Ένα αγκάθι στην ψυχή. Που όσο πέρναγε η ώρα γίνηκε πληγή αιμορραγούσα. Το δακτυλόγραφο που μένει μετέωρο. Δυσκολεύεται ν’ ακούσει το κλαρίνο του πανηγυριού.
Όσο περνάει η ώρα, η στάχτη και ο θάνατος απλώνονται. Παιδάκι μου, τον πόνο σου πού να τον απιθώσω. Μανάδες που τρέχουν αλαφιασμένες να γλυτώσουν τα παιδιά τους.
Οι φωτιές απλώθηκαν στην Ανατολική Αττική. Η οδύνη αποκτά τοπωνύμια. Το Μάτι, η Ραφήνα, ο Νέος Βουτζάς ξαφνικά μπαίνουν στην ειδησεογραφία κι από ονόματα αναψυχής γίνονται τόποι μαρτυρίου για δεκάδες συνανθρώπους μας. Απελπισία. Ανείπωτος πόνος.
Νιώθω τις λέξεις στον υπολογιστή να υγραίνονται από την αγωνία. Να μου μεταδίδουν την κρυάδα του ιδρώτα τους. Πώς να μιλήσεις για τους αποκλεισμένους. Για όλους εκείνους κι εκείνες που έβλεπαν καλπάζοντα τον θάνατο να πλησιάζει. Η ευτυχία τους και ψυχαγωγία να γίνεται μοιρολόι.
Και αναρωτιέμαι πώς μπορεί να ανιστορήσουν οι λέξεις την οδύνη. Την οσμή από τα αποκαΐδια του σπιτιού. Πώς να μιλήσεις για όσα χάνονταν.
Η απάντηση δόθηκε από όσους σώθηκαν. Τουλάχιστον ζούμε. Τι να πούμε για εκείνους που χάθηκαν. Και τότε έρχονται τα μαντάτα. Οι πρώτοι νεκροί. Θύματα που αυξάνονται. Ο κόμπος στο στομάχι να μεγαλώνει. Η σκέψη στην τελευταία ώρα.
Πώς να μιλήσουν όσοι ένιωσαν τον πύρινο θάνατο να τους καταπίνει.
Τώρα στον αποχωρισμό τρεις ποταμούς διαβαίνω, ο ένας χωρίζει τα αντρόγενα, κι’ ο άλλος χωρίζει αδέρφια, κι’ ο τρίτος ο φαρμακερός τη μάν’ απ’ τα παιδιά της
Τρίτη 24 Ιουλίου 2018
ο Συμπόσιο Γλυπτικής. Πανηπειρωτική συγκέντρωση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης"Θεόδωρος Παπαγιάννης "την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018 ώρα 18.00 στο Ελληνικό Ιωαννίνων.
Υπό την αιγίδα της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Ελλάδος το 9ο Συμπόσιο Γλυπτικής.
Πανηπειρωτική συγκέντρωση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης"Θεόδωρος Παπαγιάννης "την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018 ώρα 18.00 στο Ελληνικό Ιωαννίνων.
Ξεναγήσεις στο μουσείο ,τον δρόμο των γλυπτών ,στο λαογραφικό μουσείο ,επίσκεψη στο μοναστήρι της ΤΣΟΥΚΑΣ ,γλέντι στην πλατεία του χωριού.
Σας περιμένουμε.......
Πανηπειρωτική συγκέντρωση στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης"Θεόδωρος Παπαγιάννης "την Παρασκευή 17 Αυγούστου 2018 ώρα 18.00 στο Ελληνικό Ιωαννίνων.
Ξεναγήσεις στο μουσείο ,τον δρόμο των γλυπτών ,στο λαογραφικό μουσείο ,επίσκεψη στο μοναστήρι της ΤΣΟΥΚΑΣ ,γλέντι στην πλατεία του χωριού.
Σας περιμένουμε.......
Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018
ΛΕΝΑ ΜΑΤΣΙΩΡΗ, Aβραάμ Γεοσούα: Να κοιτάμε τα πράγματα με το μυαλό, KATHIMERINI
«Ολη αυτή η περιοχή μπορεί να δημιουργήσει, με βάση τον πολιτισμό, την Ιστορία, ίσως και το εμπόριο, κάτι που να δίνει στους Εβραίους, στους Aραβες, στους νότιους Ιταλούς την αίσθηση ότι έχουν και μια δεύτερη ταυτότητα, τη σπουδαία μεσογειακή ταυτότητα», λέει ο Aβραάμ Γεοσούα.
Ο Aβραάμ Γεοσούα (1936) είναι ένας από τους κορυφαίους Ισραηλινούς συγγραφείς της εποχής μας, βραβευμένος και πολυμεταφρασμένος και ιδιαίτερα αγαπητός και στην Ελλάδα. Είναι επίσης και ο ένας από τους «τρεις τενόρους», όπως τους αποκαλούν συχνά, μαζί με τον Aμος Οζ και τον Νταβίντ Γκρόσμαν που αποτελούν τη φιλελεύθερη συνείδηση της χώρας τους. Οι ιστορίες των βιβλίων του (από τον εκπληκτικό «Κύριο Μάνι» και τη «Ρετροσπεκτίβα» έως το τελευταίο, την «Κομπάρσα») είναι βαθιά ριζωμένες στο τοπίο, στην ιστορία και στον πολιτισμό του Ισραήλ, ενώ η γραφή του είναι λεπτή και γεμάτη αλληγορίες. Αντίθετα, αυτό που αναγνωρίζεις στον Γεοσούα, από την πρώτη στιγμή που τον συναντάς, είναι πως ο δημόσιος λόγος του είναι πάντα ξεκάθαρος, χωρίς να δίνει ποτέ κανένα περιθώριο για ερμηνείες.
Ολα του τα βιβλία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη, μεταφρασμένα από τη Μάγκυ Κοέν, με εξαίρεση το μυθιστόρημα «Ρετροσπεκτίβα» (μτφρ. επίσης της Κοέν), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Τον συναντήσαμε στην Αθήνα, σε πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας.
– Νέο βιβλίο, «Η κομπάρσα». Πείτε μας λίγα λόγια για το μυθιστόρημα.
– Αυτό το βιβλίο μού ήρθε στο μυαλό ύστερα από έντεκα μυθιστορήματα και αρκετά διηγήματα που έχω γράψει. Hμουν στην ηλικία που μπορούσα να πάρω πια το ρίσκο να βάλω μια γυναίκα στο κέντρο του μυθιστορήματος. Στα προηγούμενα βιβλία μου οι ρόλοι των γυναικών ήταν δευτερεύοντες, ήθελα λοιπόν να βάλω μια γυναίκα στο κέντρο που θα οδηγεί την ιστορία.
– Αυτό το βιβλίο μού ήρθε στο μυαλό ύστερα από έντεκα μυθιστορήματα και αρκετά διηγήματα που έχω γράψει. Hμουν στην ηλικία που μπορούσα να πάρω πια το ρίσκο να βάλω μια γυναίκα στο κέντρο του μυθιστορήματος. Στα προηγούμενα βιβλία μου οι ρόλοι των γυναικών ήταν δευτερεύοντες, ήθελα λοιπόν να βάλω μια γυναίκα στο κέντρο που θα οδηγεί την ιστορία.
Αποφάσισα να βάλω μια γυναίκα, γύρω στα 40-42, που δεν θέλει να κάνει παιδιά. Αυτή η ιδέα απασχολούσε το μυαλό μου για καιρό. Ταξίδευα στην Ευρώπη κι έβλεπα γυναίκες αλλά και άντρες στα 40-50 που δεν ήθελαν παιδιά. Hθελα πολύ να το καταλάβω. Ξέρω πως στην Ιταλία, ακόμα και εδώ στην Ελλάδα, στη Γαλλία επίσης, υπάρχει υπογεννητικότητα. Είναι ένα φαινόμενο που δεν καταλαβαίνω και θέλω να κατανοήσω. Φυσικά, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Στο Ισραήλ, αντίθετα, υπάρχει μεγάλη επιθυμία για παιδιά και προσπαθούν ακόμα και γυναίκες που πλησιάζουν τα πενήντα. Θυμάμαι την περίπτωση μιας γυναίκας γύρω στα πενήντα έξι που είχε χάσει το παιδί της σε μια μάχη και θέλησε να το αντικαταστήσει φέρνοντας ένα άλλο παιδί στον κόσμο… και το κατάφερε. Eνα θαύμα.
Λοιπόν, η Νόγκα. Τη Νόγκα τη διάλεξα πολύ προσεκτικά, είναι παντρεμένη, έχει έναν σύζυγο που την αγαπάει και τον αγαπάει, αλλά η απόφασή της από την αρχή είναι πως δεν θέλει να κάνει παιδιά. Είναι αρπίστρια –στο Ισραήλ είναι δύσκολο να βρεις μια τέτοια δουλειά– γι’ αυτό φεύγει στην Ευρώπη. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος για τον οποίο ο άντρας της τη χωρίζει, τη χωρίζει γιατί μαθαίνει πως η Νόγκα έκανε μυστικά έκτρωση. Αυτό είναι το πλαίσιο της συγκεκριμένης γυναίκας. Πρέπει να σας πω πως ήξερα καιρό τη Νόγκα, την ένιωθα μέσα μου και ήθελα να την καταλάβω. Είναι μια σκληρή, δυνατή γυναίκα, αλλά ήθελα να την καταλάβω.
– Είναι ένα φεμινιστικό βιβλίο;
– Ναι, είναι ένα φεμινιστικό βιβλίο. Από την άποψη ότι γεγονότα που δεν συνδέονται με την απόφασή της σιγά σιγά τη διαβρώνουν. Η μητέρα της, οι γονείς της, τα έχουν παρατήσει, δεν μιλούν ποτέ γι αυτό. Αλλά οι ρόλοι της ως κομπάρσας σε διαφορετικές ταινίες, σε διαφορετικά επεισόδια που συμμετέχει σιγά-σιγά, προκαλούν ρωγμές στη θέση της.
– Ναι, είναι ένα φεμινιστικό βιβλίο. Από την άποψη ότι γεγονότα που δεν συνδέονται με την απόφασή της σιγά σιγά τη διαβρώνουν. Η μητέρα της, οι γονείς της, τα έχουν παρατήσει, δεν μιλούν ποτέ γι αυτό. Αλλά οι ρόλοι της ως κομπάρσας σε διαφορετικές ταινίες, σε διαφορετικά επεισόδια που συμμετέχει σιγά-σιγά, προκαλούν ρωγμές στη θέση της.
– Πολύ συχνά δηλώνετε ότι το Ισραήλ πρέπει να αποκτήσει τη μεσογειακή του ταυτότητα. Πόσο αισιόδοξος είστε για αυτό, όταν το Ισραήλ είναι τόσο σφιχτά εναγκαλισμένο με τις ΗΠΑ;
– Eχετε τόσο δίκιο! Το πρόβλημα σήμερα είναι αυτή η σχέση, αυτή η τόσο καλή σχέση με τις ΗΠΑ και οι ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει το άσχημο πρόσωπό τους, στο πρόσωπο του Τραμπ, της Ακροδεξιάς, των Ευαγγελιστών. Αυτό είναι τραγικό. Γιατί δεν ανήκουμε στη μυθολογία των ΗΠΑ, έχουν κάνει λάθη, πάρα πολλά λάθη και δεν μιλώ για το Βιετνάμ. Μιλώ για το Ιράκ, αυτός ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ, αυτή η καταστροφή του Ιράκ ήταν τελικά μια καταστροφή για όλο τον αραβικό κόσμο. Eχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Φυσικά και είχαν πολύ σημαντικό ρόλο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που μαζί με τη Σοβιετική Eνωση έσωσαν την Ευρώπη, αλλά είμαστε μεσογειακός λαός.
– Eχετε τόσο δίκιο! Το πρόβλημα σήμερα είναι αυτή η σχέση, αυτή η τόσο καλή σχέση με τις ΗΠΑ και οι ΗΠΑ έχουν αποκαλύψει το άσχημο πρόσωπό τους, στο πρόσωπο του Τραμπ, της Ακροδεξιάς, των Ευαγγελιστών. Αυτό είναι τραγικό. Γιατί δεν ανήκουμε στη μυθολογία των ΗΠΑ, έχουν κάνει λάθη, πάρα πολλά λάθη και δεν μιλώ για το Βιετνάμ. Μιλώ για το Ιράκ, αυτός ο πόλεμος εναντίον του Ιράκ, αυτή η καταστροφή του Ιράκ ήταν τελικά μια καταστροφή για όλο τον αραβικό κόσμο. Eχουν κάνει μεγάλη ζημιά. Φυσικά και είχαν πολύ σημαντικό ρόλο στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, που μαζί με τη Σοβιετική Eνωση έσωσαν την Ευρώπη, αλλά είμαστε μεσογειακός λαός.
Μιλώ πολύ συχνά με Ιταλούς, γνωρίζω πολύ καλά την Ιταλία, και συζητάμε για το πώς θα προωθήσουμε αυτή την ιδέα της Μεσογείου. Εδώ στην Ελλάδα, έχετε βέβαια οικονομικά προβλήματα αλλά θα μπορούσατε να ανοιχτείτε σε μία ακόμη αποστολή, μαζί με την Ιταλία, τη Μάλτα, τη Νότια Γαλλία αλλά και τις χώρες της Βόρειας Αφρικής, όπου υπάρχουν Aραβες πολύ πιο μετριοπαθείς από ό,τι στο Ιράκ ή στη Σαουδική Αραβία. Φυσικά και το Ισραήλ και οι Παλαιστίνιοι.
Σήμερα, έχουμε ειρήνη με την Αίγυπτο, την Ιορδανία, έχουμε καλές σχέσεις με την Ελλάδα, την Κύπρο. Eτσι, όλη αυτή η περιοχή μπορεί να δημιουργήσει, με βάση τον πολιτισμό, με βάση την Ιστορία, με βάση ίσως και το εμπόριο, κάτι που να δίνει στους Εβραίους, στους Aραβες, στους νότιους Ιταλούς την αίσθηση ότι έχουν και μια δεύτερη ταυτότητα, τη σπουδαία μεσογειακή ταυτότητα.
– Παρ’ όλα αυτά, μου φαίνεται πως το Ισραήλ πηγαίνει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι ΗΠΑ μετέφεραν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, με αποτέλεσμα να βάλουν και πάλι φωτιά στην περιοχή.
– Ναι! Αυτό ήταν ανοησία, ήταν αχρείαστο, γιατί η Ιερουσαλήμ δεν είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ, λοιπόν, γιατί πρέπει να προκαλέσεις τους Aραβες; Γιατί το κάνεις αυτό; Αλλά ο Τραμπ λέει «εγώ θα κάνω τη συμφωνία», «θα φέρω την ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων»... Mέχρι τώρα; Κάνει μόνο ζημιά. Οι Παλαιστίνιοι είναι θυμωμένοι. Γιατί η Ιερουσαλήμ είναι διαιρεμένη, αλλά η μισή Ιερουσαλήμ είναι αραβική. Δεν βλέπω πια την πιθανότητα της λύσης των δύο κρατών.
– Ναι! Αυτό ήταν ανοησία, ήταν αχρείαστο, γιατί η Ιερουσαλήμ δεν είναι η πρωτεύουσα του Ισραήλ, λοιπόν, γιατί πρέπει να προκαλέσεις τους Aραβες; Γιατί το κάνεις αυτό; Αλλά ο Τραμπ λέει «εγώ θα κάνω τη συμφωνία», «θα φέρω την ειρήνη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων»... Mέχρι τώρα; Κάνει μόνο ζημιά. Οι Παλαιστίνιοι είναι θυμωμένοι. Γιατί η Ιερουσαλήμ είναι διαιρεμένη, αλλά η μισή Ιερουσαλήμ είναι αραβική. Δεν βλέπω πια την πιθανότητα της λύσης των δύο κρατών.
«Οι Παλαιστίνιοι είναι θυμωμένοι. Γιατί η Ιερουσαλήμ είναι διαιρεμένη, αλλά η μισή είναι αραβική», εξηγεί ο Ισραηλινός συγγραφέας (φωτογραφία από τις διαδηλώσεις κατά της μεταφοράς της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ).
– Αυτή ακριβώς θα ήταν η επόμενή μου ερώτηση.
– Δυστυχώς, επί 50 χρόνια ήμουν από τους πρώτους υπέρ της ιδέας για δύο κράτη, ήμουν από τους πρώτους που αναγνώριζα την PLO ως εκπρόσωπο των Παλαιστινίων. Εκανα όλον αυτόν τον δρόμο επί 50 χρόνια, αλλά τώρα νιώθω πως δεν είναι δυνατόν – και αυτό που πρέπει να κάνουμε σήμερα είναι να δώσουμε υπηκοότητα στους Παλαιστινίους.
– Δυστυχώς, επί 50 χρόνια ήμουν από τους πρώτους υπέρ της ιδέας για δύο κράτη, ήμουν από τους πρώτους που αναγνώριζα την PLO ως εκπρόσωπο των Παλαιστινίων. Εκανα όλον αυτόν τον δρόμο επί 50 χρόνια, αλλά τώρα νιώθω πως δεν είναι δυνατόν – και αυτό που πρέπει να κάνουμε σήμερα είναι να δώσουμε υπηκοότητα στους Παλαιστινίους.
– Ενα ενιαίο κράτος με ίσα δικαιώματα;
– Ναι! Ενα ενιαίο κράτος με ίσα δικαιώματα, αλλά χωρίς τη Γάζα. Γιατί η Γάζα είναι ανεξάρτητη. Μας νίκησαν στον πόλεμο, αφήσαμε τη Γάζα, εκκενώθηκε από τους εποίκους αλλά κάνουν ακόμα διαδηλώσεις, ποιος είναι ο λόγος; Είναι ανεξάρτητοι, έχουν κυβέρνηση, έχουν τη Χαμάς ως κυβέρνηση. Είστε στην Παλαιστίνη, η Γάζα είναι Παλαιστίνη. Αλλά η Δυτική Οχθη είναι άλλο...
– Ναι! Ενα ενιαίο κράτος με ίσα δικαιώματα, αλλά χωρίς τη Γάζα. Γιατί η Γάζα είναι ανεξάρτητη. Μας νίκησαν στον πόλεμο, αφήσαμε τη Γάζα, εκκενώθηκε από τους εποίκους αλλά κάνουν ακόμα διαδηλώσεις, ποιος είναι ο λόγος; Είναι ανεξάρτητοι, έχουν κυβέρνηση, έχουν τη Χαμάς ως κυβέρνηση. Είστε στην Παλαιστίνη, η Γάζα είναι Παλαιστίνη. Αλλά η Δυτική Οχθη είναι άλλο...
– Αρα έχει τελειώσει, η ελπίδα έχει χαθεί;
– Πρώτα απ’ όλα εξαιτίας των εποικισμών, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έλεγαν συνεχώς πως το εμπόδιο για την ειρήνη είναι οι εποικισμοί αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τους σταματήσουν. Μπορούσαν να τους σταματήσουν, η Ευρώπη θα μπορούσε να πει «Ισραήλ, αν συνεχίσεις τους εποικισμούς θα απαιτούμε βίζα για τους Ισραηλινούς τουρίστες», για παράδειγμα. Οι εποικισμοί έγιναν από μια φράξια της κοινωνίας όχι όλη την κοινωνία, ήταν ένα κόμμα που προωθούσε τους εποικισμούς. Μιλώ με Παλαιστινίους, μιλώ με φίλους του ειρηνευτικού κινήματος, πρέπει να καταργήσουμε το απαρτχάιντ, αυτό είναι το σημαντικό, με το να τους δώσουμε υπηκοότητα.
– Πρώτα απ’ όλα εξαιτίας των εποικισμών, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ έλεγαν συνεχώς πως το εμπόδιο για την ειρήνη είναι οι εποικισμοί αλλά δεν έκαναν τίποτα για να τους σταματήσουν. Μπορούσαν να τους σταματήσουν, η Ευρώπη θα μπορούσε να πει «Ισραήλ, αν συνεχίσεις τους εποικισμούς θα απαιτούμε βίζα για τους Ισραηλινούς τουρίστες», για παράδειγμα. Οι εποικισμοί έγιναν από μια φράξια της κοινωνίας όχι όλη την κοινωνία, ήταν ένα κόμμα που προωθούσε τους εποικισμούς. Μιλώ με Παλαιστινίους, μιλώ με φίλους του ειρηνευτικού κινήματος, πρέπει να καταργήσουμε το απαρτχάιντ, αυτό είναι το σημαντικό, με το να τους δώσουμε υπηκοότητα.
– Είπατε τη λέξη «απαρτχάιντ»;
– Ναι, στη Δυτική Οχθη, όχι στο Ισραήλ. Στο Ισραήλ υπάρχουν 2 εκατ. Αραβες Παλαιστίνιοι που έχουν διαβατήριο, δικαιώματα κ.λπ. Στην Ιερουσαλήμ έχουν υπηκοότητα, αλλά στη Δυτική Οχθη; Εκεί υπάρχει ένα είδος απαρτχάιντ. Λοιπόν, το λέω με μεγάλη λύπη γιατί ήθελα τη λύση των δύο κρατών αλλά δεν θέλω να δημιουργώ ψευδαισθήσεις, γιατί δεν θα γίνει και στο μεταξύ το καθεστώς αυτό θα δηλητηριάζει το ίδιο και την ισραηλινή κοινωνία.
– Ναι, στη Δυτική Οχθη, όχι στο Ισραήλ. Στο Ισραήλ υπάρχουν 2 εκατ. Αραβες Παλαιστίνιοι που έχουν διαβατήριο, δικαιώματα κ.λπ. Στην Ιερουσαλήμ έχουν υπηκοότητα, αλλά στη Δυτική Οχθη; Εκεί υπάρχει ένα είδος απαρτχάιντ. Λοιπόν, το λέω με μεγάλη λύπη γιατί ήθελα τη λύση των δύο κρατών αλλά δεν θέλω να δημιουργώ ψευδαισθήσεις, γιατί δεν θα γίνει και στο μεταξύ το καθεστώς αυτό θα δηλητηριάζει το ίδιο και την ισραηλινή κοινωνία.
– Μαζί με τον Αμος Οζ και τον Νταβίντ Γκρόσμαν, όταν η περίσταση το απαιτεί, βάζετε κάτω το μολύβι και πιάνετε το μεγάφωνο. Τι θα φωνάζατε τώρα;
– Πρέπει να σας πω πως ο Αμος Οζ και ο Νταβίντ Γκρόσμαν, οι αγαπημένοι μου φίλοι, δεν συμφωνούν μαζί μου για τη λύση του ενός κράτους. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε φίλοι και πρέπει να τους πείσω. Ο Αμος ακόμα πιστεύει πως κάτι θα έρθει και τα δύο κράτη θα γίνουν. Δεν ξέρω. Aλλά είμαστε φίλοι και υπάρχουν και άλλοι και νιώθουμε ως συγγραφείς την υποχρέωση να λέμε τη γνώμη μας. Αυτή είναι μια μακρά παράδοση του σιωνισμού. Ο σιωνισμός ξεκίνησε από συγγραφείς, αυτό ήταν εκπληκτικό και μοναδικό. Πρέπει να σας πω πως γενικά στο Ισραήλ οι άνθρωποι μας ακούνε, μπορεί να μην αποδέχονται όσα λέμε αλλά τιμούν αυτά που λέμε, γιατί γνωρίζουν ότι δεν είμαστε πολιτικοί και αναγνωρίζουν πως μιλάμε από την καρδιά μας.
– Πρέπει να σας πω πως ο Αμος Οζ και ο Νταβίντ Γκρόσμαν, οι αγαπημένοι μου φίλοι, δεν συμφωνούν μαζί μου για τη λύση του ενός κράτους. Είμαστε διαφορετικοί, αλλά είμαστε φίλοι και πρέπει να τους πείσω. Ο Αμος ακόμα πιστεύει πως κάτι θα έρθει και τα δύο κράτη θα γίνουν. Δεν ξέρω. Aλλά είμαστε φίλοι και υπάρχουν και άλλοι και νιώθουμε ως συγγραφείς την υποχρέωση να λέμε τη γνώμη μας. Αυτή είναι μια μακρά παράδοση του σιωνισμού. Ο σιωνισμός ξεκίνησε από συγγραφείς, αυτό ήταν εκπληκτικό και μοναδικό. Πρέπει να σας πω πως γενικά στο Ισραήλ οι άνθρωποι μας ακούνε, μπορεί να μην αποδέχονται όσα λέμε αλλά τιμούν αυτά που λέμε, γιατί γνωρίζουν ότι δεν είμαστε πολιτικοί και αναγνωρίζουν πως μιλάμε από την καρδιά μας.
– Και μια τελευταία ερώτηση, πιστεύετε πως αν η λέξη «ιερό» δεν υπήρχε στο ανθρώπινο λεξιλόγιο, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος;
– Η θρησκεία; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κρίνω όλες τις θρησκείες, αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα στη θρησκεία είναι ότι γίνεται ακραία. Στο Ισραήλ η θρησκεία αυξάνεται, και όχι για καλό. Δεν ξέρω για την Ελλάδα, νομίζω πως παραμένει κοσμική, αλλά στην Αμερική η τάση είναι προς τους Ευαγγελιστές, στην Ανατολική Ευρώπη, Πολωνία, Ουγγαρία η Ακροδεξιά... Εχει ευθύνη και η λογοτεχνία, γι’ αυτό και το έχω πει αρκετές φορές και ίσως γράψω και ένα βιβλίο επ’ αυτού. Για το γεγονός ότι η λογοτεχνία και η τέχνη εγκατέλειψαν το ηθικό ερώτημα, το ηθικό ζήτημα, και το παραχώρησαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τη θρησκεία, δίνοντας χώρο προς άλλες ηθικές κατευθύνσεις.
– Η θρησκεία; Δεν ξέρω, δεν μπορώ να κρίνω όλες τις θρησκείες, αλλά αυτό που συμβαίνει τώρα στη θρησκεία είναι ότι γίνεται ακραία. Στο Ισραήλ η θρησκεία αυξάνεται, και όχι για καλό. Δεν ξέρω για την Ελλάδα, νομίζω πως παραμένει κοσμική, αλλά στην Αμερική η τάση είναι προς τους Ευαγγελιστές, στην Ανατολική Ευρώπη, Πολωνία, Ουγγαρία η Ακροδεξιά... Εχει ευθύνη και η λογοτεχνία, γι’ αυτό και το έχω πει αρκετές φορές και ίσως γράψω και ένα βιβλίο επ’ αυτού. Για το γεγονός ότι η λογοτεχνία και η τέχνη εγκατέλειψαν το ηθικό ερώτημα, το ηθικό ζήτημα, και το παραχώρησαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ή τη θρησκεία, δίνοντας χώρο προς άλλες ηθικές κατευθύνσεις.
Στη λογοτεχνία κάνουμε πια λίγο ψυχολογία, λίγο διασκέδαση, δεν ξέρω, δεν είναι η λογοτεχνία που αντιμετωπίζει τα αληθινά ηθικά ζητήματα
Αυτό είναι τόσο λυπηρό και σκέφτομαι για την τέχνη γενικά, αλλά και ειδικά για τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, αυτές τις τρεις εκφάνσεις της τέχνης που περιγράφουν τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά θέτουν το ηθικό ζήτημα, μέσω ψυχολογικών ερωτημάτων, μέσω μυστικών από το παρελθόν, κάπως έτσι. Η εβραϊκή θρησκεία γίνεται όλο και περισσότερο προβληματική γιατί έχει συνδεθεί με την εθνικότητα. Καθολικός μπορεί να είναι ένας Γάλλος, ένας Πολωνός, δεν συνδέεται η θρησκεία με ένα συγκεκριμένο έθνος. Με αυτή την έννοια, είμαι κοσμικός, εντελώς κοσμικός, που πιστεύει πως πρέπει να κοιτάμε τα πράγματα με το μυαλό.
Φιλήμων Καραμήτσος, Μια αναδρομική συγγνώμη, EFSYN, 23.7.18
kostas-krystallis.jpg
Η νέα προτομή του Κώστα Κρυστάλλη, διά χειρός του γλύπτη Θόδωρου Παπαγιάννη
Ο Κώστας Κρυστάλλης δεν «έφυγε» ποτέ από το χωριό του, το Συρράκο. Ηταν πάντα εκεί με τους στίχους και τα κείμενά του που μιλούσαν για τη ζωή και τους ανθρώπους μιας «μέσα» Ελλάδας, τον πολιτισμό και το ήθος που γεννούσε ο βίος στις ορεινές κοινότητες της Πίνδου. Αυτή τη φορά, όμως, «επέστρεψε», με μία συγγνώμη και μία επίσημη αναγνώριση από την Πολιτεία.
«Εκφράζω σήμερα μια αναδρομική συγγνώμη για όσα δεν έκανε η Πολιτεία, τόσο όσο ο Κώστας Κρυστάλλης ήταν ζωντανός όσο και μετά τον θάνατό του για να τιμηθεί το έργο του όπως του αρμόζει. Ευτυχώς το έργο αυτού αναγνωρίζεται από εκείνους που πρέπει. Αλλά εύχομαι η Πολιτεία εφεξής να πράξει κι εκείνη το δικό της χρέος», δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, αποκαλύπτοντας και μια νέα προτομή στο συνεδριακό κέντρο που φέρει το όνομα του Κρυστάλλη, διά χειρός Θόδωρου Παπαγιάννη, κατά τις εκδηλώσεις για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, που έγιναν στο Συρράκο το Σάββατο το πρωί.
Κι αυτό το «συγγνώμη» εκφράστηκε με κάθε επισημότητα, παρουσία της υφυπουργού Παιδείας Μερόπης Τζούφη ως εκπροσώπου της κυβέρνησης, του αρχηγού ΓΕΣ και του αρχηγού της Αστυνομίας, βουλευτών και τοπικών αρχών.
Ηταν όμως κάτι παραπάνω από μία τυπική τελετή αυτή που διοργάνωσαν ο Δήμος Βορείων Τζουμέρκων και οι Σύνδεσμοι Συρρακιωτών με την παρουσία εκατοντάδων κατοίκων και επισκεπτών που είχαν κατακλύσει κάθε σημείο του επιβλητικού χωριού. Και αυτό φάνηκε στην υψηλού επιπέδου ημερίδα που ακολούθησε.
Ο ποιητής Μιχάλης Γκανάς, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Παντελής Μπουκάλας, που ανέδειξε τη σχέση του Κρυστάλλη με το δημοτικό τραγούδι, ο συγγραφέας Βασίλης Γκουρογιάννης, το κείμενο του κριτικού Βαγγέλη Χατζηβασιλείου που δεν μπόρεσε τελικά να παρευρεθεί, οι παρεμβάσεις του καθηγητή Λαογραφίας Βαγγέλη Αυδίκου από την οργανωτική επιτροπή, έδωσαν μία ολοκληρωμένη εικόνα για τον βίο και τον λόγο του ποιητή.
Τα διηγήματά του
Κι όταν η Συρρακιώτισσα ηθοποιός και στιχουργός Ελένη Ζιώγα διάβασε διηγήματά του, ήταν σαν να έβλεπες τους παλιούς χωριανούς να κουβαλάνε τα μάρμαρα από το βουνό για να χτίσουν ξανά την εκκλησία τους ή σαν να παίρνουν τον δρόμο με τα άλογα στα μονοπάτια για άλλους τόπους, όπως τα διηγούνταν ο Κρυστάλλης.
Ο Κώστας Κρυστάλλης (Συρράκο 1868 - Αρτα 1894) έφυγε χτυπημένος από τη φυματίωση στα 26 του χρόνια, αφού έζησε ένα διάστημα στην Αθήνα, διωκόμενος από τις τουρκικές αρχές για κάποια από τα πρώτα του κείμενα και αφήνοντας παρακαταθήκη ποιήματα και λέξεις που δεν αναγνωρίστηκαν όσο έπρεπε στην εποχή του.
Γι’ αυτό και ήταν τελικά κάτι πολύ περισσότερο, και αυτή η αναγνώριση της Πολιτείας στο έργο του Κρυστάλλη ήταν η αναγνώριση για τις μικρές πατρίδες που ακόμα και σήμερα προσπαθούν να κρατήσουν την ταυτότητά τους και για τους ανθρώπους της ορεινής Ελλάδας και κάθε άλλου τόπου στις άκρες της χώρας, ένα μοναδικό πολιτιστικό απόθεμα με φωνή που θέλει και έχει ακόμα νόημα να ακούγεται.
Κυριακή 22 Ιουλίου 2018
Πέμπτη 19 Ιουλίου 2018
Στον τάφο του Κρυστάλλη, στην Αρτα, Ιούνιο; 1994
 |
| Σε κάποιο διάλειμμα του συμποσίου για τον Κρυστάλλη επισκεφτήκαμε τον τάφο του ποιητή στην Άρτα. Ήταν από δεξιά ο καθηγητής Μιχάλης Μερακλής, ο ανεψιός του ποιητή Δημήτρης Κρυστάλλης, η γυναίκα δίπλα μου είναι πρώτη μου ξαδέλφη ονομαζομένη Ελλη Ευταξία κόρη της αδελφής του πατέρα μου ονόματι Αμαλία, είχε 3 αδελφές.Η κόρη της τώρα Αμαλία Ευταξία έχει φαρμακείο στην Άρτα(οι διευκρινίσεις ανήκουν στον Δημήτρη Κρυστάλλη, γιο του Βασίλη Κρυστάλλη, του στρατηγού αδελφού του ποιητή από άλλη μάνα). Δεν έχω αναγνωρίσει τον κύριο δίπλα μου. |
Τρίτη 17 Ιουλίου 2018
Call for Papers Material Culture Review/Revue de la culture matérielle
Call for Papers
Material Culture Review/Revue de la culture matérielle (MCR) is Canada’s only scholarly journal dedicated to the study of material culture. Published twice annually, the journal documents cultural artifacts, describing their historical contexts and roles in society.
Material Culture Review invites submissions of new research on material culture and its related topics from the fields of cultural history, public history, art history, cultural geography, folklore and ethnology, archaeology, anthropology, architecture, museum, conservation and heritage studies. The editors encourage submissions from scholars at any phase of their career, curators and professionals from the museum and heritage world, and from independent scholars with an interest in material culture. Papers may be submitted in English or French languages.
Additionally, the editors are currently interested in developing theme issues around the following topics:
- Labour and Material Culture
- Material Culture of Belief
- Needle Work
- Material Culture of Agriculture
- First Nations Material Culture
- Inventorying Culture
- Cultural Tourism
- The Virtual Museum
Scholars interested in guest-editing a theme issue are invited to submit a proposal to the editors. The journal is pleased to receive unsolicited as well as commissioned works. Please visit http://culture.cbu.ca/mcr/ for submission guidelines.
Submit abstracts, manuscripts, or questions to:
Material Culture Review/Revue de la culture matérielle
Cape Breton University
1250 Grand Lake Road, Sydney, Nova Scotia
B1P 6L2 Canada
Ευάγγελους Αυδίκος, Οι πληγές με την αμείλιχτη σιωπή τους, EFSYN, 17.7.18
via.jpg
EUROKINISSI/ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Στην ειδησεογραφία, από τα πιο αγαπημένα ρήματα είναι το «σοκαριστήκαμε». Η διάρκεια του σοκαρίσματος, συνήθως, είναι μικρής διάρκειας κι αυτό συναρτάται με τις ανάγκες των τηλεοπτικών σταθμών αλλά και την έλλειψη άλλης «σοκαριστικής» είδησης.
Το ίδιο συμβαίνει και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που λειτουργούν ως ιμάντες μετάδοσης του αισθήματος σοκαρίσματος. Αυτό προφανώς δεν υπαινίσσεται πως κάποια αποτρόπαια γεγονότα δεν αναστατώνουν τους πολίτες είτε με την πρωτοφανή αγριότητα της πράξης είτε με την έκπληξη για το αδίκημα.
Το σοκ, ωστόσο, προϋποθέτει εφησυχασμό και άγνοια των κοινωνικών καταστάσεων. Είναι όμως έτσι; Πόσες φορές θα σοκαριστούμε από πράξεις σχολικού εκφοβισμού, που συνοδεύονται από ταπείνωση των θυμάτων, σωματική βία και κονιορτοποίηση της αυτο-εκτίμησης; Η οργή που νιώθουμε γίνεται ύλη διατιμήσιμη αλλά και βαλβίδα εκτόνωσης. Κι όταν κατακάτσει η ιερή αγανάκτησή μας, επιστρέφουμε στον εφησυχασμό μας.
Ομως, κουβαλάμε όλοι μας τις πληγές με την αμείλιχτη σιωπή τους (Γιάννης Ρίτσος). Ενδεχομένως κάποιοι/οιες να έχουν δοκιμάσει τον βιασμό του σώματος και της ψυχής τους. Και να σιώπησαν. Ολοι γνωρίζουν. Κανείς δεν είναι ανεύθυνος αυτής της φρικιαστικής πράξης. Που ασκείται από δυνατούς σε αδύναμους. Σε διαφορετικούς. Επανειλημμένα. Πέρα από τις διαφημιστικές εκστρατείες που δεν αγγίζουν την καθημερινότητα. Γιατί η κοινωνία είναι ηλεκτρισμένη. Πληγωμένες οι οικογένειες. Αποξενωμένα τα μέλη της.
Το φαινόμενο του bullying, προφανώς, δεν είναι πρόσφατο. Κι αυτό φουσκώνει την ανησυχία. Η κοινωνία εξελίσσεται τεχνολογικά. Οι ευκολίες πολλαπλασιάζονται - όχι για όλους. Παραμένει, όμως, η δυσανεξία σε κάθε είδους διαφορετικότητα. Η επίκληση της (προ-)εφηβικής ψυχολογικής ανισορροπίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως γαλλικό κλειδί.
Υπάρχουν οι ευθύνες όλων. Καθένας και το μερτικό του. Αβουλοι και μοιραίοι ψελλίζουμε μεγαλόστομες διακηρύξεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Σιωπάμε -οι πολλοί- μπροστά στο γεγονός. Ο καθένας αποσύρεται στον γυάλινο ατομικισμό του. Αποστρέφουμε το βλέμμα. Κλειδώνουμε τις δικές μας ευθύνες έξω από την εξώπορτα του εγωκεντρισμού μας.
Τα σχολεία παραδέρνουν ανάμεσα στην άγνοια και την έλλειψη υποστήριξης από ειδικούς. Η πολιτεία εκδίδει πυριφλεγείς ανακοινώσεις. Ολοι σηκώνουν τα χέρια. Οι γονείς στο κυνήγι του μεροκάματου αλλά και της καριέρας. Αλλοτε, κάποιες μητέρες βάζουν κάτω από τη φούστα τα παιδιά τους στερώντας τους τον αέρα να μεγαλώσουν ισόρροπα.
Παιδιά που μεγαλώνουν ακούγοντας συνεχώς στ’ αυτιά τους «Μην ανακατεύεσαι. Κοίτα τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους». Μια κοινωνία τυφλά ανταγωνιστική. Που δεν μαθαίνει στα παιδιά την αλληλεγγύη.
Υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Σαν εκείνο το αγόρι. Αριστούχος στο σχολείο. Κι όταν ο ορφανός και απροστάτευτος συμμαθητής, ο μουσουλμάνος πιτσιρικάς, έγινε σάκος του μποξ ενός ρατσισμού που η οικογένεια, η τηλεόραση και η κοινωνία δίδαξαν, τότε όρθωσε το ανάστημά του προστατεύοντας τον συμμαθητή του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)